Purple Hearts

De dag dat alles veranderde

Negatief...

Dan was het toch een voedselvergiftiging, ik ga ziek terug op bed liggen en Luke maakt wat te eten voor mij, alleen kan ik momenteel nog niks binnen houden dus bewaar ik het voor later.
Een paar uur later voel ik me al een stuk beter, Luke komt de kamer binnen om mijn glucose opnieuw te meten omdat ik nu niet kan eten, gelukkig is die nog goed maar ik moet wel proberen te eten omdat hij anders te laag gaat zitten. Luke helpt me mee omhoog en loopt met mij mee naar de keuken. Daar probeer ik nog wat te eten, het enigste waar ik nu zin in heb is een beschuitje met wat water, maarja beter iets dan niets.
In de avond gaat het al wat beter, ik voel me een stuk beter en probeer al wat meer te eten. Uiteindelijk lukte het om mijn avondeten helemaal op te eten zonder dat het er weer uit kwam. 

Ik besloot na het eten te gaan douche omdat ik me niet meer fris voelde. Toen ik terug kwam had Luke voor mij warme chocomel gemaakt en een dekentje klaar gelegd zodat we samen een film konden kijken. Rond 10 uur gingen we naar boven om bij te slapen van deze lange dag. 

De volgende ochtend word ik wakker en ben nog steeds beroerd, ik begin meteen weer met overgeven en helaas kan ik wederom niks binnenhouden, Luke zegt dat we naar het ziekenhuis moeten omdat ik nu mijn glucose niet op pijl kan houden vanwege het overgeven. We rijden naar het ziekenhuis en daar hoor ik al snel dat ik aan het infuus moet met glucose omdat mijn bloedsuiker toch te laag is. Ik moet ook overnachten en dat vind ik erg vervelend omdat ik het liefste thuis slaap in mijn eigen bed, maar voor nu is het beter om 1 dagje te blijven. Ze prikken 1 infuus en na 1 uur voel ik me al stukken beter, ook heb ik wat gekregen tegen de misselijkheid en die is daarop ook goed gezakt. Als het zo blijft gaan mag ik morgen weer terug naar huis met extra medicatie voor de misselijkheid.

De volgende ochtend ben ik een stuk beter wakker geworden, wel nog een beetje misselijk maar ik heb nog niet overgegeven na het eten en dat is een goed teken. Om half 10 komt de arts mij dan ook vertellen dat ik naar huis mag, ik bel Luke en die komt mij direct ophalen.

Thuis aangekomen ga ik lekker op de bank liggen, Luke legt een deken over mij heen en langzaam val ik in slaap, ik heb in het ziekenhuis niet zo fijn geslapen omdat ik veel wakker werd tussendoor. Rond de middag word ik wakker van een lekkere geur die in de keuken hangt en zie dat Luke een lunch heeft voorbereid voor ons samen. Als de lunch er weer in zit gaan we wandelen met Peaches, ze is heel blij dat ze mee mag naar het park. Rond de avond komen we weer terug en besluiten we uit eten te gaan naar een nieuw restaurant die hier is geopend.

Het eten was heerlijk

Thuis aangekomen gingen we gelijk naar bed en knuffelde we nog even voordat we gingen slapen en zo viel ik in de armen van Luke in slaap, het fijnste gevoel ooit.

Een aantal maanden gaan er voorbij

Luke en ik zijn al een aantal maanden aan het proberen om zwanger te raken maar helaas tot nu toe nog steeds geen positieve zwangerschapstest, ik had verwacht dat het sneller zou gaan dan dit maar helaas moeten we nog even wachten op het wonder.

Ik heb in de middag een afspraak staan bij de diabetesverpleegkundige om mijn bloedsuikers te controleren en te bespreken, Luke gaat mee omdat hij dan ook weet wat hij goed moet doen mocht mijn bloedsuiker ineens heel laag worden. Rond 1 uur zijn we aan de beurt en worden we binnen geroepen, vooraf moet er altijd een bloedonderzoek gedaan worden en moet ik altijd urine laten controleren. Na 1 kwartier zijn mijn uitslagen binnen en op dat moment kijkt de diabetesverpleegkundige mij aan en zegt nog gefeliciteerd, waarop ik zeg dankje maar met wat?

Jullie zwangerschap!!

Luke en ik kijken elkaar verbaast aan en omhelzen elkaar, daarna vertellen we de diabetesverpleegkundige dat we dit niet wisten maar al maanden bezig zijn om zwanger te worden. Ze feliciteert ons nogmaals en gaat dan verder met mijn check up, ze geeft mij een folder mee omdat door de zwangerschap mijn diabetes ontregeld kan raken en ik dan sneller last kan krijgen van een te hoge of juiste een te lage bloedsuiker.  

Als we de kamer uit lopen, zeggen we tegen elkaar ''zullen we gelijk een echo inplannen om te kijken hoever we zijn'' waarop we gelijk naar de baby afdeling lopen. Ik meld me aan en ze vraagt hoelang bent u zwanger waarop ik antwoord ik heb het net gehoord bij mijn vorige afspraak. Ze vraagt me een test te doen om te kijken hoever ik ben, ik ga plassen en vang wat urine op om de test te doen. ik dip te test erin en moet hierna 5 minuten wachten, als snel zie ik erop staan 4-5 weken en schrik ervan ''ik ben al best lang zwanger''. Ik loop snel naar de balie en geef de test en ze zegt ''oh'' we kunnen al wel een echo inplannen ''wanneer kunnen jullie''? Zo snel mogelijk zeggen we. We kunnen morgen om 10 uur terecht voor onze eerste echo.

het is 9.30 uur in de ochtend 

We rijden naar het ziekenhuis voor onze eerste echo en we zijn zo zenuwachtig. We melden ons aan en moeten wachten in een wachtruimte tot ze ons roepen. ''mevrouw Morrow'' Oh dat zijn wij we mogen naar onze baby kijken. Ik ga liggen op een bed en moet mijn broek een beetje naar beneden doen omdat ze er dan beter bij kunnen. Ze spuit een beetje koude gel op mijn buik en beginnen dan met de echo en al snel zien we een mini mensje in mijn buik zweven ''oh wat zijn we blij'' het hartje klopte mooi regelmatig en we zijn gelukkiger dan ooit. Ze meet hoever we echt zijn en komt erachter dat we al 8 weken zwanger zijn. 

We krijgen foto's mee van de echo en rijden nadien terug naar huis. We gaan daarna samen lunchen om het te vieren.