နတ်ဆေးသမားတော် ယဲ့ကျန်း

Part 79

အပိုင္း ၇၉။ ဒဏ္ရာရျခင္း(၂)
ေဖး႐ွီက သမီးျဖစ္သူကို လက္ရမ္းေခၚလ်က္ အလြန္ဖိအားမ်ားေနဟန္ရ၏။ ယဲ့က်န္းက သူမဝတ္စုံအနားစမ်ားကို စုကိုင္ကာ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို အေျပးသြားသည္။ ႏွစ္ေယာက္က အခ်င္းခ်င္း ေထြးေပြ႕ထားၿပီးေနာက္တြင္ ေဖး႐ွီက အသက္ကို ေျဖာင့္ေအာင္႐ွဴၿပီးေနာက္ စကားေျပာႏိုင္ရန္ ခက္ခက္ခဲခဲႀကိဳးစားလိုက္ရ၏။
“တစ္ေယာက္ေယာက္က အေၾကာင္းၾကားလာတယ္၊ သမီးရဲ႕အစ္ကိုႀကီး ျမင္းေပၚက ျပဳတ္က်ၿပီး ေျခေထာက္က်ိဳးသြားၿပီတဲ့”
“ဒဏ္ရာ အရမ္းျပင္းတာလား”
ယဲ့က်န္းသည္လည္း ထိုသတင္းေၾကာင့္ အလြန္စိုးရိမ္သြားသည္။ သူမ လု႐ွန္းက်စ္အေပၚ ဘာမုန္းတီးမႈမွ မ႐ွိသည့္အျပင္ လုေယာင္ေယာင္ကို ေကာင္းမြန္စြာ ဆက္ဆံသည့္အတြက္ ေက်းဇူးပင္တင္မိေသး၏။ သူမ၏ႏွလုံးသားေအာက္ေျခမွတစ္ဆင့္ သူ ေကာင္းမြန္ေသာဘဝရရန္ အၿမဲတမ္း ေမွ်ာ္လင့္ေနၿပီးသားျဖစ္သည္။
သူမ၏မ်က္ႏွာ႐ွိ စိုးရိမ္မႈမ်ားကို ျမင္ေသာအခါ သူ႕သား၏ဒဏ္ရာက အလြန္အမင္း စိုးရိမ္ရသည္ဟုပင္ သူမ ခံစားလိုက္ရ၏။ ေဖး႐ွီ၏ဒူးမ်ားက ေခြက်သြားကာ ႐ုတ္တရက္ လဲက်မိမတတ္ျဖစ္သြားသည္။ ကံေကာင္းစြာျဖင့္ပင္ ယဲ့က်န္းက လ်င္ျမန္စြာ ထိန္းထားေပးလိုက္ႏိုင္၏။
“အေမ မသိဘူး၊ ေယာင္ေယာင္ အေမ သမီးအစ္ကိုႀကီးကို မယုံဘူး၊ အေမကိုယ္တိုင္ သြားၾကည့္မွျဖစ္မယ္”
သူမ၏လင္းခြၽမ္က ဒဏ္ရာမ်ားကို ကုႏိုင္ေၾကာင္းျပန္သတိရသြားေသာအခါ ယဲ့က်န္းက ခ်က္ခ်င္းေျပာလိုက္သည္။
“အေမ သမီးလည္း လိုက္ခဲ့မယ္”
“ေကာင္းၿပီ”
ေဖး႐ွီက ဆက္မေတြးေနေတာ့ေပ။ သူမက ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို တစ္ေယာက္တည္း ႀကိဳမသြားမိသည့္အတြက္ ေက်းဇူးတင္မိသြားေသး၏။
ဆရာမ႐ွန္းက သည္အျဖစ္အပ်က္မ်ားေၾကာင့္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ယဲ့က်န္း ထြက္သြားျခင္းကို မတားေပ။ ယဲ့က်န္းက သူမကို အဓိပၸာယ္အျပည့္ျဖင့္ ၾကည့္ၿပီးေနာက္ ခြင့္ျပဳခ်က္ေတာင္းသည့္ဟန္ျဖင့္ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္၏။
အခ်ိန္ကုန္သက္သာေစရန္အလို႔ငွာ ေဖး႐ွီက ရထားလုံး မယူသြားခဲ့ဘဲ ျမင္းႏွစ္ေကာင္ျဖင့္သာ သြား၏။
သူမကို လာေရာက္အေၾကာင္းၾကားေသာ ေတာ္ဝင္အေစာင့္က အျပင္ဘက္တြင္ ရပ္ေနၿပီးသား ျဖစ္သည္။ ေဖး႐ွီ ထြက္လာသည္ႏွင့္ အနားတြင္ အလြန္ခ်စ္စဖြယ္ ေကာင္းေသာ သခင္မေလးတစ္ေယာက္က အေဖာ္ျပဳလာေၾကာင္း ျမင္ေသာအခါ ေမး႐ိုးျပဳတ္က်မတတ္ အံ့ဩသြားရ၏။
ဒီသခင္မေလးက သူ႕အေမနဲ႔အတူ သူ႕ေနာက္မွာ လိုက္စီးမွာမ်ားလား။
သူ ပတ္ဝန္းက်င္ကို လွည့္ၾကည့္သည္။ မည္သည့္ရထားလုံးကိုမွ် မျမင္ရေပ။
သူ၏ စိတ္႐ႈပ္ေထြးမႈကို ထိုခ်စ္စဖြယ္လွပေသာ သခင္မေလးက ေႏွာင့္ေႏွးၾကန္႔ၾကာမႈမ႐ွိဘဲ ျမင္းေပၚ ေပါ့ပါးစြာ ခုန္တက္လိုက္ျခင္းျဖင့္ ျဖတ္ေတာက္လိုက္၏။ ထိုနည္းျဖင့္ သူ အေတြးလြန္သြားသည့္အတြက္ ႐ွက္သြားရေလသည္။
ယဲ့က်န္းက သူႏွင့္ေဘးခ်င္းယွဥ္လ်က္ လိုက္ႏိုင္သည္။ ပတ္ဝန္းက်င္ ႐ႈခင္းမ်ားကို ၾကည့္ၿပီးေနာက္ သူမ၏ခံစားခ်က္က ဆိုး႐ြားလာခဲ့၏။
ဒါက အမဲလိုက္ကြင္းကို သြားတဲ့လမ္းမဟုတ္ဘူး၊ ဒါက ခ်န္းသဲ့ေတာင္စံအိမ္ကို သြားေနတဲ့လမ္းပဲ။
႐ုတ္တရက္ သူမ လိုက္မည္ဟု ေျပာလိုက္မိသည့္အတြက္ ေနာင္တရသြားေတာ့သည္။
  ငါ ေမာ့႐ုန္က်န္းနဲ႔ဆုံရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ၊ ေသခ်ာေပါက္ကို လု႐ွန္းက်စ္က ငါ့အေမ ေစာင့္ေ႐ွာက္မႈေအာက္မွာ ႐ွိေနသင့္တာ မဟုတ္လား။
အထိတ္တလန္႔ျဖစ္ေနခ်ိန္တြင္ ယဲ့က်န္း ျပန္ရန္ပင္ ေတြးမိေသး၏။ သို႔ေသာ္ သူမ ထိုသို႔မေတြးႏိုင္ခင္မွာပင္ သူမတို႔သည္ ခ်န္းသဲ့ေတာင္စံအိမ္၏ ခမ္းနားေသာ ဂိတ္ဝင္ေပါက္မ်ားထံသို႔ ေရာက္သြား၏။
ျမင္းေပၚမွ ဆင္းၿပီးေနာက္ စံအိမ္အျပင္ဘက္တြင္ ေလွ်ာက္လာေနေသာ လု႐ွန္းက်စ္ကို ျမင္လိုက္ရသည္။ သူ၏ အေျခအေနတိုင္းက ေကာင္းမြန္ေန၏။
“အေမ၊ ေယာင္ေယာင္ ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး ေရာက္လာၾကတာလဲ”
လု႐ွန္းက်စ္က ကြၽင္းက်စ္ထံသို႔ ျပန္ကာ သတင္းပို႔ရန္ျပင္ေနသည့္အခ်ိန္တြင္ပင္ အေမႏွင့္ညီမျဖစ္သူကို ျမင္လိုက္ရသည့္အတြက္ အံ့ဩသြားရ၏။
ယဲ့က်န္းက အျဖဴေရာင္အဝတ္စျဖင့္ ပတ္ထားရေသာ လက္ေမာင္းႏွင့္ ေပါ့ပါးစြာေလွ်ာက္ေနေသာ ေျခေထာက္ကို ၾကည့္လိုက္ၿပီးေနာက္ မသက္မသာျဖစ္သြားသည္။
“အစ္ကို နင္ ေျခေထာက္က်ိဳးသြားတာ မဟုတ္ဘူးလား”
သူမ မထိန္းႏိုင္စြာ လု႐ွန္းက်စ္ကို ေမးလိုက္၏။
သူက ေျမျပင္တြင္ တည့္မတ္စြာ ရပ္ေနႏိုင္ေလသည္။ သူမ ေခါင္းလွည့္ကာ အျခားတစ္ဖက္ကို ၾကည့္ေသာအခါ သူမ၏အၾကည့္ကို လက္႐ွိအခါတြင္ ေ႐ွာင္ေနေသာ ေတာ္ဝင္အေစာင့္ကို ျမင္လိုက္ရ၏။ သူမ ထိုအေစာင့္ကို စူး႐ွစြာၾကည့္လိုက္မိသည္။
လု႐ွန္းက်စ္ အံ့ဩသြားသည္။
“အႀကီးဆုံးအစ္ကိုက ဒီအစ္ကိုကို ကယ္ဖို႔အတြက္နဲ႔ ျမင္းေပၚက ျပဳတ္က်သြားခဲ့တာ၊ ဒါေၾကာင့္ သူ႕ရဲ႕ဘယ္ေျခေထာက္ ဒဏ္ရာရသြားတယ္”
သူတို႔ ထိုအေၾကာင္း မသိခင္ကတည္းက ေဖး႐ွီက ယဲ့က်န္းကို ေက်ာ္ျဖတ္လ်က္ သူမ၏သားကို တင္းၾကပ္စြာဖက္ကာ သူ၏အေျခအေန ေကာင္းမြန္ျခင္း႐ွိမ႐ွိ စစ္ေဆးေနေလသည္။ သူ႕သားေကာင္းမြန္ေၾကာင္း ျမင္ေသာအခါ စိတ္သက္သာရသေယာင္ သက္ျပင္းခ်၏။
“မင္းရဲ႕အႀကီးဆုံးအစ္ကိုရဲ႕ အေျခအေနက ဘယ္လိုေနလဲ၊ ငါတို႔ကိုေခၚသြားၿပီး ေတြ႕လို႔ရႏိုင္လား”
သူမ၏ႏွလုံးသားထဲတြင္ အႀကိမ္ေထာင္ေသာင္းမက ေသခ်ာေနသည္မွာ သူမ မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် ထိုေနရာအတြင္းသို႔ ေျခမခ်လိုေပ။ မည္သို႔ပင္ဆိုေစ လုလင္က်စ္ ေသသြားလွ်င္ အေကာင္းဆုံး ျဖစ္သည္။ သူမ ႀကိဳသိထားမည္ဆိုလွ်င္ သည္ေနရာသို႔ လိုက္လာခဲ့လိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။
“ဟုတ္တယ္၊ ကြၽန္ေတာ့္အႀကီးဆုံးအစ္ကို အနားယူေနတယ္၊ အေမ၊ ညီမေလး ကြၽန္ေတာ္ အဲဒီကိုေခၚသြားေပးႏိုင္ပါတယ္”
လု႐ွန္းက်စ္က ေျပာသည္။
ေဖး႐ွီက ယဲ့က်န္းကိုလွည့္ၾကည့္ကာ ေျပာသည္။
“ေယာင္ေယာင္ သြားစို႔”
မလိုက္လိုေသာ ယဲ့က်န္းက ေဖး႐ွီကို ခပ္တိုးတိုးေျပာသည္။
“အေမ သမီးဘာလို႔ အရင္မျပန္ရမွာလဲ၊ သမီး ဆရာမ႐ွန္းနဲ႔ ေလ့က်င့္တာ မၿပီးေသး …”
“ေပါက္ကရေတြ မင္းရဲ႕အႀကီးဆုံးအစ္ကိုက မင္းရဲ႕အစ္ကိုႀကီးကို ကယ္ဖို႔အတြက္နဲ႔ ဒဏ္ရာရသြားတာကို ဒီလိုျပန္လို႔ ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲ၊ အခုသြားၿပီး ၾကည့္ရမယ္”
ယဲ့က်န္း ဆႏၵမ႐ွိေသာ္လည္း ေနာက္မွ လိုက္သြားခဲ့ရသည္။
“ဒါေပါ့ အေမရဲ႕”
...