"တာရာ့ကို ၿမိဳ႕က႐ုံးကို transfer လုပ္ေပးမလို႔တဲ့"
"ဟင္...."
ၿမိဳ႕က႐ုံးဆိုမွသူမ အေတြးေတြက မမသူဇာ့ဆီလုံးဝျပန္ေရာက္လာသည္။ ဟင့္အင္း.....သူမျပန္မသြားခ်င္ဘူး။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဒီႏိုင္ငံတြင္းကေနေတာင္ထြက္သြားခ်င္ေနတာ ကိုယ္မတတ္ႏိုင္ေသးတဲ့ကာလမလို႔ နယ္ဘက္မွာ အေျခခ်လာတာ တႏွစ္တင္းတင္းပင္ျပည့္ေနပီ....အရာရာတည္ၿငိမ္ေနပီးေတာ့မွ ၿမိဳ႕ႀကီးထဲေတာ့ ျပန္မသြားခ်င္။ သူ အိပ္မက္ဆိုးေတြကေန မႏိုးထရလဲေနပါေစေတာ့။
"ဟုတ္္တယ္ တာရာ.....အထက္က စာက်လာပီ ေနာက္တပတ္ထဲသြားရမွာ ျပင္ထားေတာ့ေနာ္"
"မမသူဇာ က်မ မသြားလို႔မရဘူးလားဟင္ က်မ ဒီမွာပဲ ဆက္လုပ္ခ်င္ပါတယ္"
သူမ စကားေၾကာင့္ ထမင္းစားဝိုင္းထဲကသူေတြ သူမကို အထူးအဆန္းသေဘာနဲ႔ ဝိုင္းၾကည့္ၾကသည္။ ေအးေလ ထူးဆန္းေနမွာေပါ့.....ၿမိဳ႕ထဲက ႐ုံးကိုေျပာင္းဖို႔က နယ္က ဝန္ထမ္းေတြတိုင္းရဲ႕ အိပ္မက္ပဲမလား.....ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးမွာလဲေနရမယ္... လစာကလဲ တိုးဦးမယ္....ေနစရိတ္ စားစရိတ္ေတြကလဲအသားတင္ရဦးမယ္ဆိုေတာ့ လူတိုင္းက တႏွစ္တခါ ၿမိဳ႕ထဲေျပာင္းရမယ့္စာရင္းထဲပါခ်င္ၾကတာမဆန္း။ ခု သူမအလွည့္က်မွ ဝမ္းမသာတဲ့အျပင္ ခ်က္ခ်င္းကိုထျငင္းေတာ့ အကုန္လုံးက ဘာလားဆိုပီးျဖစ္ကုန္တာေပါ့။
"ဘာလို႔လဲ တာရာ.....ၿမိဳ႕ထဲက႐ုံးက ဒီ့ထက္အဆေပါင္းမ်ားစြာ တာရာ့အတြက္ အခြင့္အလန္းေတြရမွာေလ တာရာ ေက်ာင္းတက္ဖို႔ကိုလဲ စဥ္းစားေပးမွာတဲ့"
" ေက်ာင္း......"
ေက်ာင္းဆက္တက္ဖို႔ဆိုတဲ့စကားၾကားမွ တာရာ မသြားခ်င္ဘူးဆိုတဲ့အေတြးကို ျပန္ေတြေဝမိသြားသည္။
"အင္းေလ တာရာရယ္.....ဒီမွာဆို နယ္ၿမိဳ႕ဆိုေတာ့ ေက်ာင္းဆက္တက္ဖို႔က ခက္မွာ"
"က်မ.... က်မ မတက္ေတာ့ပါဘူး မမသူဇာရယ္ ဒီမွာပဲ ဆက္ေနတာ အဆင္ပိုေျပပါတယ္"
ဟုတ္တယ္....ေက်ာင္းဆက္မတက္ရလဲ ကိစၥမရွိေတာ့...အရာရာအတြက္ သူမလက္ေလွ်ာ့ အရႈံးေပးထားတာၾကာပီမလား။
YOU ARE READING
အချစ်တွေအမုန်းတွေရဲ့ အလွန်.....
General Fictionညဘက်မှာပဲ ထွက်တဲ့ကြယ်လေးတွေက နေ့ခင်းဘက်မှာထွန်းလင်းတဲ့နေမင်းကြီးကို သတိရနေတတ်သလိုမျိုး ဘယ်သောအခါမှမဆုံနိုင်ပေမယ့် ကျမရှင့်ကို လွမ်းနေဦးမယ်ထင်ပါရဲ့.... ညဘက္မွာပဲ ထြက္တဲ့ၾကယ္ေလးေတြက ေန႔ခင္းဘက္မွာထြန္းလင္းတဲ့ေနမင္းႀကီးကို သတိရေနတတ္သလိုမ်ိဳး ဘယ္ေသာအခါမ...
အခန်း (၃၅) Zawgyi
Start from the beginning
