"တာရာ့ကို မြို့ကရုံးကို transfer လုပ်ပေးမလို့တဲ့"
"ဟင်...."
မြို့ကရုံးဆိုမှသူမ အတွေးတွေက မမသူဇာ့ဆီလုံးဝပြန်ရောက်လာသည်။ ဟင့်အင်း.....သူမပြန်မသွားချင်ဘူး။ ဖြစ်နိုင်ရင် ဒီနိုင်ငံတွင်းကနေတောင်ထွက်သွားချင်နေတာ ကိုယ်မတတ်နိုင်သေးတဲ့ကာလမလို့ နယ်ဘက်မှာ အခြေချလာတာ တနှစ်တင်းတင်းပင်ပြည့်နေပီ....အရာရာတည်ငြိမ်နေပီးတော့မှ မြို့ကြီးထဲတော့ ပြန်မသွားချင်။ သူ အိပ်မက်ဆိုးတွေကနေ မနိုးထရလဲနေပါစေတော့။
"ဟုတ််တယ် တာရာ.....အထက်က စာကျလာပီ နောက်တပတ်ထဲသွားရမှာ ပြင်ထားတော့နော်"
"မမသူဇာ ကျမ မသွားလို့မရဘူးလားဟင် ကျမ ဒီမှာပဲ ဆက်လုပ်ချင်ပါတယ်"
သူမ စကားကြောင့် ထမင်းစားဝိုင်းထဲကသူတွေ သူမကို အထူးအဆန်းသဘောနဲ့ ဝိုင်းကြည့်ကြသည်။ အေးလေ ထူးဆန်းနေမှာပေါ့.....မြို့ထဲက ရုံးကိုပြောင်းဖို့က နယ်က ဝန်ထမ်းတွေတိုင်းရဲ့ အိပ်မက်ပဲမလား.....မြို့ကြီးပြကြီးမှာလဲနေရမယ်... လစာကလဲ တိုးဦးမယ်....နေစရိတ် စားစရိတ်တွေကလဲအသားတင်ရဦးမယ်ဆိုတော့ လူတိုင်းက တနှစ်တခါ မြို့ထဲပြောင်းရမယ့်စာရင်းထဲပါချင်ကြတာမဆန်း။ ခု သူမအလှည့်ကျမှ ဝမ်းမသာတဲ့အပြင် ချက်ချင်းကိုထငြင်းတော့ အကုန်လုံးက ဘာလားဆိုပီးဖြစ်ကုန်တာပေါ့။
"ဘာလို့လဲ တာရာ.....မြို့ထဲကရုံးက ဒီ့ထက်အဆပေါင်းများစွာ တာရာ့အတွက် အခွင့်အလန်းတွေရမှာလေ တာရာ ကျောင်းတက်ဖို့ကိုလဲ စဥ်းစားပေးမှာတဲ့"
" ကျောင်း......"
ကျောင်းဆက်တက်ဖို့ဆိုတဲ့စကားကြားမှ တာရာ မသွားချင်ဘူးဆိုတဲ့အတွေးကို ပြန်တွေဝေမိသွားသည်။
"အင်းလေ တာရာရယ်.....ဒီမှာဆို နယ်မြို့ဆိုတော့ ကျောင်းဆက်တက်ဖို့က ခက်မှာ"
"ကျမ.... ကျမ မတက်တော့ပါဘူး မမသူဇာရယ် ဒီမှာပဲ ဆက်နေတာ အဆင်ပိုပြေပါတယ်"
ဟုတ်တယ်....ကျောင်းဆက်မတက်ရလဲ ကိစ္စမရှိတော့...အရာရာအတွက် သူမလက်လျှော့ အရှုံးပေးထားတာကြာပီမလား။
ESTÁ A LER
အချစ်တွေအမုန်းတွေရဲ့ အလွန်.....
Ficção geralညဘက်မှာပဲ ထွက်တဲ့ကြယ်လေးတွေက နေ့ခင်းဘက်မှာထွန်းလင်းတဲ့နေမင်းကြီးကို သတိရနေတတ်သလိုမျိုး ဘယ်သောအခါမှမဆုံနိုင်ပေမယ့် ကျမရှင့်ကို လွမ်းနေဦးမယ်ထင်ပါရဲ့.... ညဘက္မွာပဲ ထြက္တဲ့ၾကယ္ေလးေတြက ေန႔ခင္းဘက္မွာထြန္းလင္းတဲ့ေနမင္းႀကီးကို သတိရေနတတ္သလိုမ်ိဳး ဘယ္ေသာအခါမ...
အခန်း (၃၅)
Começar do início
