drummer,, hyunin

🥁 - not around

"Öğrencimiz Hwang Hyunjin'i açılışı yapmak üzere sahneye davet ediyoruz."

Duyduğum anonsla gergin bir şekilde yutkundum. 3 yıldır sürekli yaptığım bir şeydi bu ancak yine de geriliyordum her defasında. Festivalin sessizleştiği sahne arkasından uzaklaştığımda duyduğum yüksek sesli alkışlarla gülümsemiştim. Her sene olduğu gibi bu sene de geçen seneye göre daha çok kişi vardı. Ön sıralardan çoktan yer kapmış bizimkileri gördüğümde daha çok sırıttım. Ardından ciddi kalmaya çalışıp derin bir nefes aldım.

"Öncelikle tekrardan hoş geldiniz!"

Az önce zar zor durulan uğultu sesleri tekrar kulağımı doldurmuştu. Çalınan ıslıklar, yaz aylarının verdiği eğlence hissi ve istediğim şeyi gerçekleştirmekle birlikte gençliğimin en iyi anlarını yaşıyordum sanırım.

"Bu sene katılan tüm okullar olarak hepimiz çok çalıştık, emek sarf ettik. Bu yüzden arkadaşlarımı özel olarak tebrik ediyorum. Bu süreçte her birimiz ne kadar zorluk çeksek de, az çok bir şeyler başarmak için gayret ettik. Emeklerimizin karşılığını sizlerin destekleri ve katılımları ile almış oluyoruz. Bize çokça yardımı dokunan değerli okul idaresi ve öğretmenlerime minnet duyuyor ve teşekkürlerimi sunuyorum. Umarım kaliteli vakit geçirirsiniz, iyi eğlenceler!"

Yüzümdeki gülümseme ve selamlarım ile tekrar sahne arkasına geçmiştim. Jeongin'in gülümseyen yüzünü gördüğümde hemen yanına ulaştım. Gülümsemesine bir de alkışlarını katmıştı. Onun minik alkışları, yüzlerce kişinin alkışından değerli olmuştu.

Okulumuzun ismi anons edildiğinde hepimiz toplanıp sahneye yönelmiştik. Jeongin şu an hiç olmadığı kadar stresliydi belki de ama çok kısa bir süre sonra bunu yeneceğine fazlaca emindim.

Çoktan sahnede kurulu olan baterinin başına geçtiğinde ben de boynuma asılı gitarı ayarlamıştım. Arkadaşlarını fark ettiğinde minikçe gülümsedi. Ardından herkes yerine yerleştiğinde Jeongin, bagetlerini birkaç kez birbirine çarptırıp çalacağımız şarkının temelini başlatmıştı. Sonrasında basist ve benim girmem ile şarkı yavaş yavaş oturmuş, bazılarını eğlendirmeye başlamıştı bile.

—

🕰️ 17.20

"Hyunjin, başardım sanırım."

Dolu gözlerim ile ayrıldığım sahnede hayatımda hiç unutmayacağım bir anı kazımıştım aklıma. Aylardır içime oturan, her şeyi batıracağımı söyleyen o his yok olmuştu aniden. Bu zamana kadar çok bir şey başardığım söylenemez ancak bu başardığım en büyük şeydi sanırım.

"Evet, başardın sevgilim."

Yanıma yaklaşan Hyunjin, büyük bir gülümseme ile yaşlı gözlerimi silmişti. O an daha çok ağlayasım gelmişti. Mutluluktan ağlamak istediğim ilk an buydu sanırım. O olmasaydı muhtemelen hayatım boyunca bu sorunumu hiç çözmeye çalışmadan yaşayıp gidecektim. Bana kattığı her şeyle yepyeni bir ben oluşturdu Hyunjin. Her şeyin üstesinden gelmeme yardımcı olduğu kadar, en çok da bana sevilmeyi öğrettiği için mutluydum.

"Başaracağını söylemiştim."

"Yanlış bir şey yapmadım değil mi?"

"Hayır, tamamiyle mükemmeldin."

Sessizce kıkırdayıp başımı hafifçe göğsüne yasladım. Saçlarıma bir öpücük kondurup hafifçe karıştırdı. Bunu yapmasını çok sevdiğimi biliyordu. Bir süre öyle kaldıktan sonra daha da sakinlemiştim. Ama yine de heyecanlıydım. Bir şeyler başardığımı herkese anlatmak istiyordum sanki.