Medya :Jacaranda Ağacı
Duyduklarımdan sonra nasıl bir görüntü sergilediysem Elif garip gözlerle bana bakıp
"Eftelya iyi misin ?" diye sordu.
"Evet iyiyim. " dedim kendime gelerek. Oysa şuan hiç iyi değildim. Batu ile Ferhat Yılmaz'ın ne sorunu olabilirdi bunu deli gibi merak ediyordum ve öğrenene kadarda iyi hissetmeyecektim.
Herkes yemeklerini yemiş ama Batu hala gelmemişti. Elif bir ara abisine seslendiğinde hastane işleriyle ilgilendiğini söylemiş ve Elif'i geri göndermişti. Yalan söylediğini biliyordum. Kapıda konuştuklarını tek ben duyduğumu düşünüyordum çünkü Elif ve Fatma teyze o sıra konuşuyorlardı.
"Ben biraz hava almak istiyorum bahçeye çıkabilir miyim ? " diye sordum Fatma Teyzeye . Fatma teyze onaylayınca bahçeye çıktım.
Gökyüzüne baktım. Karanlık hakim olduğu gökyüzüne. Gökyüzüne baktıkça kendimi görüyordum sanki ama aramızda farklar fazlaydı. Onu süsleyen bir yıldızları vardı mesela. Sabah olduğunda karanlığıyla kalmayacaktı. Ben hep aynı kalacaktım ama. Ne beni aydınlatacak bir sabahım vardı benim ne de beni süsleyen yıldızlarım. Ben karanlıktım ,geçmişim karanlıktı ve ben hep karanlık kalacaktım.
Ama Kadir babam bana bir ışık tutmuştu. Geçte olsam fark etmiştim o ışığı. Ama ben o ışığa layık değildim. Benim karanlığım babamın verdiği ışığı söndürmesinden korkuyordum. Tekrar tamamen karanlık olmasından korkuyordum ,karanlıktan korkuyordum. Doğru yolu bulmuşken tekrar sapmaktan korkuyordum.
Gözümü her kapattığımda geçmişimin gözlerimin önüme serilmesi. Her yalnız kaldığımda ,kafamı her yastığa koyduğumda susmayan vicdanım...
Bunlar beni bitiriyordu.
" Daha iyileşmedin "
Ben düşüncelerimle boğulurken Batu'nun sesi ile kendime geldim ve anlamaz gözlerle ona baktım.
"Daha yeni uyandın ve dinlenmelisin."
"Ben iyiyim . " dedim kafamı tekrar gökyüzüne çevirerek. Batu yanıma doğru bir kaç adım attı ve cebinden sigara çıkarttı. Dudaklarımda alaycı bir gülüş oldu
"Doktorsun "
Batu kafasını bana çevirdi ve mavi gözlerini kahvelerime dikti.
"Doktorum" dedi.
Gözlerimi gözlerinden çekip sigarasına baktım
"İster misin ?" diye sordu alaycı bir tavırla.
Dediklerine göz devirdim.
"Kimsin sen ?" diye soru yöneltti Batu bir anda. Bu sefer ben alaycı bir gülümseme sundum.
"Eftelya." dedim ve arkamı dönüp gideceğim sıra
"Uçurumdan neden atladın ?"
"Hatırlamıyorum " dedim
"Hatırlıyorsun, her şeyi hatırlıyorsun ama anlatmak istemiyorsun. Ama böyle bir hakkın olduğunu düşünmüyorum "dedi ukalaca.
Dudaklarımdan histerik bir gülüş kaçtı
"Pardon, ama beni kurtardınız diye size ne yaşadığımı anlatamam. Beni kurtardığınız için teşekkür ediyorum ama bu size hesap vereceğim anlamına gelmiyor."
"Evimizde bir yabancı var ve doğal olarak kim olduğunu merak ediyoruz "dedi rahat ama sert bir sesle.
"Kendi halinde yaşayan bir kızım ve merak etmeyin bir kaç güne kalmaz buradan gideceğim ve sizi daha fazla rahatsız etmem." Dedim ve içeriye gittim. Yaralarım ağrımaya başlamıştı. Bana verilen odaya gittim ve kendimi uykuya teslim ettim.
YOU ARE READING
DİPTEKİ IŞIK
General FictionSesimi duyurabilmek için tekrar bağırdım. Daha doğrusu bağırmaya çalıştım çünkü bu dipsiz kuyuda ne biri duyardı beni ,ne de sesim giderdi. Tekrar bağırmaya çalışacaktım ki bir el beni susturdu ve sonra o sesi duydum "الصمت (sessizlik) " Daha sonra...
