Some Cup Of Eudaimonia [TO BE PUBLISH UNDER PII]

Ikatlong Tasa

I rubbed her back gently and feel her warmth. After that, kumalas ako sa yakap at pinunasan ang kaniyang luha. I smiled at her genuinely. 

"Pumasok ka na sa loob, susunod ako." Wala siyang magawa kundi ang tumango't sumang-ayon. 

Hindi ko inilayo ang tingin ko sa kaniya hanggang sa makapasok ito sa aming silid. Tumingala ako, pilit pigilan ang luha kong naaatat ng tumulo. 

You know what is the hardest feeling? Iyon 'yong gusto mong maglabas ng hinanakit pero hindi mo alam kung papaano. Hindi mo alam kung saan magsisimula. 

Niyakap ko ang aking sarili nang nakaramdam ako ng lamig. Hanggang ngayon, sarili ko lang ang mayro'n ako. 

"ADING, dumudugo ang kamay mo," nag-aalalang sabi sa'kin ni Mang Mario. Dinakuan ko naman ng tingin ang parteng iyon. 

When I saw it bleeding, I didn't feel any pain on it. Sa halip, natawa pa ako ng palihim. 

"Malayo 'to sa bituka, Mang Mario," walang kaba kong tugon.

"Sinabi ko na sa'yo na mag-iingat ka. Alam mo naman na matulis iyang kutsilyong hawak mo, pabaya ka pa." Balewala sa akin ang pangaral n'ya kasi nasa kamay kong dumudugo ako nakatuon. 

I questioned myself secretly kong bakit ikinatuwa ko ang sugat na aking natamo. I mean... I didn't even feel the pain. Parang nagustuhan ko ang kulay ng dugo't amoy nito. 

"Ikaw lang yata ang nasugatan na masaya." I came back to my senses by hearing those words. 

"Pasensya na po."

"Sya, hugasan mo muna 'yang sugat mo 'tsaka magpatuloy sa paglilinis ng mga 'yan," payo niya sa akin, tumango naman ako. 

MATAPOS kong hugasan ang aking sugat, bumalik ako sa p'westo ni Mang Mario. Natuwa naman akong maraming nakalinya sa mga paninda niya para bumili. Sana sagana rin ang kikitain ko ngayon.

"Oh, Ading, ako na lang ang tatapos ng mga ito at baka mahuli ka pa sa pasok mo–"

"Sh*t! Nakalimutan ko!" I exclaimed. Nagsilingunan naman ang tao sa'king paligid sa aking inasal. 

Without further ado, hindi ko na tinugon pa si Mang Mario at kinuha ang bag ko sa gilid ng kaniyang tindahan saka kumaripas ng takbo. Lagot ako nito! 

HINGAL ASO ako nang makarating ako sa Roswald. Hindi ko pa man ihinakbang ang aking mga paa papasok sa campus, I close my eyes and pray. 

Sana dinggin mo ako kahit ngayon lang, Panginoon. 

Life trying to play underdog again to drag me but I am Adira–a powerful one and no one can beat me. 

I don't like wasting my time kaya tuluyan kong pinasok ang Roswald. On my way to our building I suddenly stopped when I saw classmates coming out from our room. Nangalay bigla ang balikat ko sa aking nasaksihan. 

I was about to step back para lisanin ang unibersidad but someone stopped me to do so. 

"Kelsie, you missed the class," salubong na sabi sa akin ng kaklase ko. She's wearing  Roswald uniform. A mocha color of dress with a pair of black skirt. Her chubby body fits in it. The black ribbon necktie makes her more cute too. "Miss Viy is looking at you earlier. She mentioned that marami ka raw need habulin para pumasa sa subject niya," dagdag nito na aking kinatulala. 

Nakatingin lang ako sa kaniya, gano'n din siya. Out of nowhere, I asked her something. "Can I get a warm hug from you?" Nagtaka naman siya. 

"S-sure," nabubulol niyang pagpayag. I hugged her without any hesitation and smiled. I felt her hands rubbing my back, it makes me relax. "A-are you okay, Kelsie? Is there b-bothering you?"

"Sorry," paumanhin ko, saka kumalas ng yakap. "Thank you for the hug. I gotta go," sabi ko at tinalikuran ito. Alam kong naiwan ko siyang puno ng katanungan. 

"At least, dalawa na kaming naguguluhan ngayon," I whispered, laughing. 

While walking, questions popped up in my head. Is this normal? Like, I'm happy seeing other people who have worries in life too like me. I love seeing them lonely because I am. 

Huminto ako sa paglalakad sa gilid ng unibersidad when I saw a girl who's holding a dark color art painting. It was like a sad sky but it makes me happy. 

The theme of the painting makes my heart at peace. Like, I should thank the kid for sharing her art. It's a masterpiece though. 

A sweet smile drew in my face when I saw a kid walking in my direction. I smiled even more when she looked at me. 

"Hi," I greeted her. Huminto siya sa harap ko. I think he is 13-year-old because of her looks. Did her mother allow her to go on her own in this big city? 

"Hi," bati niya pabalik. "Why are you smiling at me?" taray n'yang tanong. 

"I l-like your piece, the color too," I commented. 

"Oww. My art likes you, too." My lips slowly parted. 

"Why do you say so?"

"I said to my teacher that only those sad people will understand my art. Then you said you like it, so my piece likes you too," she explained seriously. 

"Do I look sad to you?"

"I'm not your mirror, but I know you're showing that mirror something that I saw too by looking at you," she replied like an adult. "Collect yourself, Miss. The world may be cruel to you but it doesn't mean you're a waste," she added and left me hanging. 

The world may be cruel for you but it doesn't mean you're a waste. 

Pagkatapos na marinig ko iyan sa bata kanina, ayaw na akong tantanan nito. Palagi itong pabalik-balik sa aking utak. But that kid has a point. I.Am.Not.A.Waste. 

"Pang bayad 'yon ng tuition ni Ading, Eduardo, tapos... tinalo mo lang sa lintik na sugal na 'yan?!" Salitang bumulabog sa akin. 

Nasa pintuan pa ako ng bahay pero gustong-gusto ko ng pumasok sa loob para harapin ang ama ko lalo na sa sunod na binitawan niyang salita. 

"Tuition lang 'yon, mahalaga pa ba 'yan sa pagsusugal ko?"