College Life

chapter 3

Being an education student you need to maintain 85 na grades sa lahat ng subject.

Luckily I did.

Before our graduation, marami pa rin akong pinagdaanan.

Yung makikita mo ang parents mo na walang wala na pero hahanap parin ng pera maibigay lang ang allowance mo at bayad sa sandamakmak na outputs at projects.

Feeling ko that time, mali na nagpursue ako ng college.
Na ako ang pabigat sa kanila.
Na sana ako ang makatulong pero ako pa talaga ang tinutulungan.

Everytime, I asked my sisters na hihinto ako. Pinapagalitan nila ako. Tinatanong kung ano ba ang reason ko bakit ako titigil.
Hindi ako sumasagot.
I was holding my tears, na hindi ako pumiyok. Hindi rin ako nakikipag usap sa phone.
I know na medyo mababaw para sa kanila pero pagod na pagod na ako. Pagod ako sa expectations nila. Sa mga pressure at sa stress. At higit sa lahat ang responsibility na feeling ko ang bigat sa loob.

Na sinasakal ako. Na wala akong freedom na express ang gusto ko.
I was alone. Only God knows how much I cried and pray na sana. They will let me chase my own happiness.

Lagi akong umiiyak.
Thinking the problems na feeling ko lulunurin ako sa dami.

Nagkaroon din kami ng virtual class. Pumupunta pa ako sa bayan para lang magkaroon ng stable iinternet connection at maka attend sa class.

Kaya minsan naiisip ko tuloy. Ang iba diyan.

Ang bata pa may mga anak na.
Iba college palang nabuntis. Which they have the things I wish I could have.

Yung iba naman capable or something masasabi ko na sayang talaga.

Na makikita ko ang future nila kasi andun yung qualities na wala sa kin.

Sabi nga ng friend ko

Pinagkaitan kami ng panahon.

Pano kasi hindi kami naka internship kasi nagkapandemic.

Wala kaming pinning.
Hindi naka FS.

Nagkaroon lang kami ng demonstration sa school with mentors.

Well, nalampasan ko naman.

Ang hindi lang makayanan ang babayarin sa school.

Ang dami na kasi.

May thesis pa kami na hindi matapos-tapos.

May journal/logbook.

Sa thesis talaga kami nakaranas na pumunta sa ibang campus para lang makapa check ng manuscript.

Umuulan that time. Ang iba kong kasama nahihilo. Sumusuka.
Nagkakasiksikan kami para lang hindi mabasa sa ulan. Pagdating namin dun hindi nag sign. Chini check lang ang manuscript namin.

Wala naman kaming choice.

Ilang beses pa kaming nagpabalik-balik bago kami naka bookbind ang thesis namin.

Nakapunta kami sa main campus. For book signing.

One day before ng graduation.
Para kaming lantang gulay.

Paroon-parito kami sa school campus to sign our clearance and application for graduation.

Ang thesis namin that time. Hindi pa naka sign sa main campus.

No thesis. No clearance dw.

Kailangan ng registrar ng Approval sheet sa thesis.

Wala kami nun. Kaya nagweaver kami. Pumunta kami sa ibang city para magpasign sa lawyer.

Usto ko na lang maging lawyer. Pipirma lang may bayad na. Hahaha

Hindi ko malimutan ang kaba ko ng sumapit ang graduation.

Magna cumlaude ako ng batch namin.
Ako rin ang magbibigay ng speech.

Tsaka. Besh. Ang crush ko nandon.
Hahaha.. Isang IT Instructor. 

Pinagtawanan ko pa siya noon.

Sorry Sir.

Third year ata ako nun ng doon siya na assign sa school. Naging department head siya ng IT.

Minsan nga inistalk ko siya sa Fb. Hahaha.
Lintek nakita ko CS nila.

Gummy bear...

Teady bear...

At saka I never imagined na ang katulad niya makakapost ng ganon sa fb.

I mean lahat naman may freedom pero siya kasi parang ewan. Hahaha.

Sana Sir, maging happy ka. Kahit hindi ako.

Hahahah.. Char. Biro lang. Alam ko naman na hindi kita deserve.

Deserve kasi kita Kim Minseok.

Heart. Heart. Hahaha.

Wala pa akong lakas ng loob ng mag FR. Hahahaha..

Kaya stay cool lang muna.

Naging habbit ko na ang maging loner kasi I found peace.

Peace peace at manok. Hahaha.

Kaya sana gusto ko ng tahimik na buhay sa college at uupo lang sa graduation.

Iiyak kung may iiyakan.
Papalakpak kapag mayroon.

But in the end. Wala naman akong choice.
Alam kong weird at abnormal na ewish na sana makakakuha ng 2.1 na grades.
But every sem. I prayed na sana meron. Kaso yun nga wala.
Kaya, wala akong choice.

Actually, expect ko naman na gagraduate ako ng Magna cumlaude but yung sa speech. Parang ewan! Gusto kong magkasakit the day of our graduation 😂
To avoid my responsibility pero wa epek.

Halos hindi ako makahinga ng time na yun. Ang na prepare kung speech.. Wala na. Hindi ko binasa. Hahaha.. Natakot ako.

Gladly, natapos ko yung speech. Nahihiya na nga akong bumalik sa school.

Wala akong kasalanan dun hah.
Ayaw ko lang kasi na tinatawag na magna cumlaude. Na prepressure ako.

But before that day, mga one week before siguro.

Umiyak sa harap ng parents ko telling them

"Lahat ng hirap at pagod. Tiniis ko kahit feeling hindi ko na kaya. Na kahit ayaw ko man sa course na to tinapos ko parin. Kasi para sa inyo to at hindi sakin."

Pangarap kasi nila na isa samin ang makapagtapos sa college.

So I did.

Sa lahat ng mga college student out there.

Be strong against the waves of pain and uncertainties.

Na kung kaya ng iba kaya mo rin.

Na okay lang umiyak. Pero hindi ka pwdeng sumuko.

Kung hindi man para sayo para sa mga magulang mo.

Have faith on Him. Siya lang ang nakaka alam kung gaano ka special.
Hindi mo kailangan ng pasobra.
Cause you alone is enough.

Madami man ang diyan ang naging judge ng buhay natin but its okay.

Sino ba sila? Because we are the one making our own destiny in life hindi sila.

Sa mga taong mapanghusga.

Exchange tayo ng life. So that maexperience niyo ang lahat ng naranasan namin.

When writing this short story.
Hindi na ako umiiyak sa mga pinagdaanan ko in the past.

Tanggap ko na. And tapos narin yun.
It will be the part of my life.

And I am thankful kasi nakayanan ko.