Afianna: The Reincarnation Of A Goddess

XXXVI

"Thank you." I genuinely smiled at her as she hug me tenderly.

"Now go, your leveling exam is not yet over." She said as she slightly pushes me away. "I will be waiting for you." She said and slowly faded away. And I was transported here inside the battlefield.

Andromeda seems not busy as she keeps on visiting me lately.

I sigh as I walk through the entrance of the mine. Sa lalim ng aking iniisip, hindi ko namalayan na nasa pinaka loob na pala ako ng kweba. Sobrang dilim dito at halos wala kang makita ni isang liwanag.

I cannot just summon a light as everything of my movement is monitored by the school. Gumawa ako ng ilang bula ng tubig at pinalutang ito kahit saan. Dahil may mumunting liwanag na nanggagaling dito, medyo naaninag ko na ang loob ng kweba.

I'm at the dead end of the cave. Sobrang lawak nito at tila isang pugad ng malaking halimaw dahil sa mga hugis nito. May mga iilan ding mga buto ng hayop at tao na nakatambak sa isang sulok ng kweba.

'Seems like a big monster has been living here for decades.' I thought as I roam around the place searching for clues what might the monster be.

Hindi ko pa natapos libutin ang buong kweba ng bumukas ang kisami nito at pumasok ang isang malaki at sobrang itim na dragon bitbit ang dalawang manticore sa mga paa nito. Ang manticore are may mukha ng tao, katawan ng leon, at buntot ng nakakalason.

I don't kung bakit nandito ang dalawang uri ng nilalang na yan kung itong battelfield na ito ay waring ilusyon lamang. Hindi kailanman makakaya ng ilang mages ang paggawa ng isang dragon lalo na ito ay sobrang itim pa.

Sabi sa akin ni Magma noon, never will there be any illusions of dragons even for the next centuries. Sa kadahlanang ang mga dragon ay maituturing mga dyos na nakatira sa mundong ito. It just a plain blasphemy pagnagkataon.

But the real question is, is this truly an illusion battlefield?

Nawala ako sa aking pag-iisip nang maramdaman ang nakakamatay na titig ng dragon.

Tumingin lamang ako sa kanyang mga mata at ganon lang din ang kanyang ginawa sa akin at kalaunay hindi niya ako pinansin at ipinagpatuloy ang ginagawang pagkain sa kanyang mga bihag.

Seems like he will just ignore me kahit anong gawin ko rito.

I roam around his cave and finding nothing but a pila of rocks and a pile of bones. Tila walang ibang pinagkakaabalahan ang dragon na ito kundi ang kumain.

I heaved a sigh and faced him. He is still busy chewing and licking his nails unbothered by my presence.

"Why did you bring me here?" I took up the courage to speak nang mapagtanto kong hindi ito magsasalita.

He stares at me. Deep, intense, and seems like he is reading my inner soul.

"What do you need from me?" Instead of answering my question, he throw another question. His voice is dark and hoarse and mighty. A mythical creature indeed.

Vanilla's POV

Helloo!!

It's been awhile everyone. Hehe

Nandito pala ako ngayon sa tabi ng ilog at kaharap ang isang troll. Maliit siya, kulay dilaw ang kanyang balahibo at katamtaman lamang ang kanyang pagkakayumanggi na balat. Atsaka kumakalahati lamang ang kanyang laki at tangkad sa akin.

"Kailangan mong sagutan ang aking mga katanungan kung gusto mong dumaan sa aking tulay." may galit itong boses na hindi bagay sa kanyang cute kaanyuan.