Gevallen voor Em

Bijles (N)

"Je hebt gisteren een heel belangrijke test gemist" start ik

"Ze zeiden me dat je ziek was" Haar ogen veranderen een beetje, alsof ze twijfelt of nadenkt over iets. Antwoorden doet ze niet.

"Ben je nu beter?" vraag ik haar. De twijfel ebt weg en wordt vervangen door een vorm van arrogantie en nieuwsgierigheid. Ze probeert men gedachten te lezen terwijl de rest van haar houding me duidelijk zegt op te rotten. Het is best intrigerend om te zien. Op een of andere manier raakt het me, krijg ik er rillingen van, op een goede manier. Ik voel elektriciteit door men lijf gieren, van men kleinste teentje tot in het uiteinde van men neus.

"Ik was ziek, maar ik voel me beter nu. Dus als het voor jou hetzelfde is zou ik graag iets gaan eten nu" zegt ze. Dit is het eerste alledaagse, normale ding dat ik haar hoor zeggen op school. Ik weet dat ze liegt en ik ga haar er niet mee laten wegkomen. Niet deze keer.

"Wat was er? Waar ben je gebleven?" Haar ogen schieten weer even opzij. Volgens mij is ze verbaasd over mijn vraag. Heel even maar. Haar verbazing maakt snel plaats voor die arrogante en overdreven gespeelde vrijmoedigheid. Ze laat haar tong over haar onderlip glijden, draait haar hoofd weg terwijl een grijns op haar lippen verschijnt. Ze gaat met haar handen over haar haren en rekt zich uit. Die beweging doet de mouwen van haar veel te grote T-shirt verschuiven tot op haar schouders waardoor enkele blauwe plekken ter hoogte van haar triceps mijn aandacht trekken. Haar armen zijn zo goed gevormd, het is een beetje afleidend. Verdomme wat is ze mooi. Ik zet een stapje terug zodat ik beter kan kijken. Emma merkt op dat ik aan het staren ben en brengt haar armen onmiddellijk weer naar beneden naast haar.

Die grijns die ze vol goede moed staande hield, is verdwenen. Ze lijkt zich te schamen, en probeert het te verbergen. Haar hoofd zakt weer naar de grond. Ik ga wat dichterbij, zak naar de grond naast haar en leg men hand op haar been in een poging haar gerust te stellen.

"Je bent tegen mij bezig Emma, ik heb je al buiten deze muren gezien en gesproken. Ik merk dat je aan het liegen bent" Ze doet er alles aan om mijn ogen te ontwijken.

"En waarom kijk je toch steeds weg van mij? Ik probeer je te helpen, ik praat tegen je, je kan me op zen minst aankijken"

Nu ik zo dicht bij haar ben zie ik nog meer verwondingen, meer plekken in alle kleuren van de regenboog, een gescheurde lip. Haar wang geel en blauw. Ik verplaats mijn hand van haar been naar haar arm.

"Praat met me Emma, laat me je helpen, wat is er gebeurd?" Ze blijft muisstil. Ik kan dit niet langer trekken, waarom praat ze niet gewoon met me? Ik heb haar nog geen enkele keer verraden. Ze weet dat ze me kan vertrouwen. Mijn geduld raakt op, ik word er gefrustreerd van.

"Komaan Emma, stop met die act. Stop met alles in te houden en vertel me wat er gaande is" Mijn stem klinkt wat luider en sterker, bijna roepend.

"Dit is jouw fout, als jij je niet zou moeien in de eerste plaats, dan was dit niet gebeurd. Jij hebt me naar huis gebracht, jij bleef doorzetten en was me zo goed als aan het dwingen. Net zoals je nu blijft aandringen." Ik sta perplex.

"Is dit bij je thuis gebeurd?" ze kijkt me gewoon aan, met diezelfde bedenkelijke blik. Ze lijkt al spijt te hebben van wat ze net zei.

"Wie heeft je dit aangedaan Emma? Je kan het mij zeggen" Ze springt recht. Haar plotselinge beweging gaat gepaard met een grimas en gekreun, volgens mij heeft ze pijn.  Ze duwt haar stoel achteruit.

"Laat me toch gewoon gerust, laat het los, ik ben oké"

"Je bent echt niet oké, je bent helemaal niet oké. Iedereen met ogen kan dat zien" Roep ik terug. Ik zou men stem niet mogen verheffen, dit is onprofessioneel. Ik ben haar leerkracht, ik zou men emoties ten allen tijden onder controle moeten houden. Iets aan haar doet me dat allemaal vergeten, doet me vergeten dat ze mijn leerling is, doet me vergeten dat ik professioneel moet zijn en maakt dat ik haar wil helpen, wat er ook gebeurt. Ik zucht en laat mijn stem terug zakken terwijl Emma richting deur gaat.