Η ΣΙΩΠΗ

Κεφάλαιο τέσσερα

« Είναι τόσο όμορφος όταν χαμογελάει. Τα όμορφα γαλαζοπράσινα μάτια του που κρύβονται πίσω από τα γυαλιά του… τα γυμνασμένα χέρια του…. » λέω κοιτώντας τον επίμονα.

Ήταν φανερό ότι δεν μπορώ να σταματήσω να τον κοιτάω. 

« Έλα τώρα πάμε. Σταμάτα να κοιτάς έτσι. ΚΑΡΦΩΝΕΣΑΙ! »

« Μα είναι πανέμορφος. Ελίζα… είμαι ερωτευμένη, το έχεις καταλάβει!! »

« Ωχ!» 

Έχει πολύ δίκιο μ' αυτής την απάντηση. Όταν κάποιος ακούει ότι είμαι ερωτευμένη είναι πολύ φυσιολογικό να ανησυχεί. Όσοι με ξέρουν καλά ξέρουν κι ότι σε αυτές τις περιπτώσεις είμαι ικανή για όλα. 

Αγνοώντας την που μου λέει να φύγουμε βλέπω την Βίκυ να κατεβαίνει τις σκάλες του μαγαζιού που οδηγούσαν στην τουαλέτα. Καταλαβαίνω ότι έχει ανανεώσει το μακιγιάζ της και έχει χτενίσει τα μαλλιά της. Αυτομάτως χτενίζω τα μαλλιά μου με το χέρι μου και κοιτώντας στην κάμερα του κινητού μου βεβαιώνομαι ότι δεν έχει φύγει το κραγιόν μου. 

« Ελίζα πάμε μέσα. ». της λέω επίπονα κοιτώντας την κατάματα. 

« Μα.. πριν λίγο φάγαμε! Μόλις βγήκαμε από το μαγαζί. Τι λες! »

« Ελίζα πάμε μέσα σε παρακαλώ!!! Θέλω να πάμε μέσα τώρα που ήρθε αυτός.»

« Αχ Αμάντα… και πού ακριβώς θα καθίσουμε; Τι λες! δε γίνεται. Μόλις πληρώσαμε και φύγαμε. »

« Δε θα το προσέξει κανείς, σε παρακαλώ! », της ξανά λέω επίμονα. 

Αρχίζω να παίρνω ένα ύφος. Σαν δαρμένο σκυλί την κοιτούσα. 

« Καλά πάμε. », μου λέει όλο παράπονο.

Μάλλον την πίεσα περισσότερο από όσο θα έπρεπε. 

Μπαίνοντας μέσα το πρώτο που βλέπω είναι τη Βίκυ να κάθεται στο διπλανό τραπέζι, αλλά στον ίδιο καναπέ μαζί του. Γυρίζει γύρω - γύρω με το δάχτυλο της τα μαλλιά της χαζογελώντας.

Ξεφυσάω. Τραντάζομαι. Την κοιτάω με δολοφονικό βλέμμα. Γυρνάω τις κόρες των ματιών μου : « Θεέ μου... πόσο ανόητη! »

Είχα μείνει στην πόρτα να τους κοιτάζω, ενώ η Ελίζα προχώρησε μέσα στο μαγαζί. 

« Να, ορίστε δεν έχει άδειες θέσεις, πάμε να φύγουμε! », μου λέει κάνοντας μου νοήματα και δεν καταλαβαίνω τι εννοεί.

Γνέφω αρνητικά. Δεν πρέπει να φύγουμε, αν φύγουμε θα χάσω τη μοναδική ευκαιρία να μιλήσω μαζί του.