Η ΣΙΩΠΗ

Κεφάλαιο Τρία // Σημερινή πραγματικότητα

Σήμερα...

Δεν μπορώ να πιστέψω ότι αγγίζω το παλιό μου ημερολόγιο. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι πιάνω τα γράμματα που έγραφα στον πατέρα μου όταν ήμουν ακόμη έφηβη. Δεν ξέρω αν ποτέ θα βρω τη δύναμη να τα διαβάσω. Αυτά τα γράμματα θα μου αποδείξουν για άλλη μια φορά ότι έζησα μια ηλικία ύπο αντίξοες συνθήκες. Αυτές οι συνθήκες ήταν πράγματι αντίξοες για ένα δεκατετράχρονο κορίτσι. Εγώ όμως επιβίωσα και αισθάνομαι δυνατή πια!

Σαν σήμερα θυμάμαι τον εαυτό μου. Ένα μικρό κι αθώο κοριτσάκι που ήταν συνηθισμένο να "ρουφάει" όλη την ένταση της οικογένειάς του. Ο μπαμπάς μου τις δύσκολες αυτές ημέρες γινόταν το καταφύγιό μου. Ζητούσα την προστασία του κι εκείνος ήταν εκεί για να με ακούσει. Ένας καλός πατέρας μένει πάντα δίπλα στην κόρη του, σωστά; Άρα έχω έναν υπέροχο πατέρα. Δε θα μπορούσα ποτέ σε αυτό το σημείο να χρησιμοποιήσω παρελθοντικό χρόνο. Είχα, έχω και θα έχω. Όσο ζούσε δε ζήσαμε πολλές στιγμές μαζί, ούτε θυμάμαι πολλά στοιχεία του χαρακτήρα του και της εξωτερικής του εμφάνισης. Οποιαδήποτε, όμως, δυσκολία αντιμετώπιζα ήταν εκεί για εμένα, βράχος! Ήταν εκεί ακόμη κι από ψηλά. Με ένα μαγικό τρόπο να μου υπενθυμίζει ότι θα τα καταφέρω, ότι στο επόμενο χτύπημα θα έμπαινε μπροστά και θα έπεφτε πάνω σε εκείνον η "σφαίρα". Κι έτσι έγινε. Εγώ ζω αλλά δεν θα μπορέσω ποτέ να του γράψω πάλι.

Όταν έφυγα για σπουδές σε ένα από τα μεγαλύτερα Πανεπιστήμια της Νέας Υόρκης ένιωσα περήφανη για τον εαυτό μου. Ένιωσα δυνατή και ανεξάρτητη. Έτσι δεν αισθάνθηκα την ανάγκη να του ξανά γράψω. Ώρες - ώρες πίστευα πως έπεσε πάνω του αυτή η σφαίρα, από την οποία εγώ σώθηκα. Οφείλω να παραδεχτώ ότι αισθανόμουν την ανάγκη να επικοινωνήσω μαζί του μόνο για να του περιγράψω όσα άσχημα μου συνέβαιναν. Είναι πολύ άσχημο αυτό, τώρα το καταλαβαίνω. Μακάρι, να μπορούσα να επανορθώσω για αυτό με κάποιο τρόπο. Ίσως να είναι λίγο αργά αν και μαζί του έμαθα πως ποτέ δεν είναι αργά για να πραγματοποιήσεις αυτό που θες πραγματικά. Μόνο αν το θες πραγματικά. Και εγώ νομίζω πως το θέλω!

Κρατάω σφιχτά το ημερολόγιο ενώ είναι ακουμπισμένο στο στήθος μου. Κλείνω σφιχτά τα μάτια μου αναπολώντας τις ημέρες που ήμουνα ακόμη ένα μικρό κοριτσάκι. Μακάρι να μπορούσα να αγκαλιάσω αυτό το μικρό κορίτσι που έκρυβε επιδέξια τα συναισθήματα του!. Μακάρι να μπορούσα να το βοηθήσω να σωθεί πριν πνίγει στα βαθιά νερά ενός μεγάλου ωκεανού. Αυτός ο ωκεανός ήταν το μυαλό της. Αν μπορούσα θα γινόμουν το στήριγμα της. Θα γινόμουν το λιμάνι της. Θα γινόμουν η στεριά στην οποία θα ξεκουραζόταν μετά από τις πολλές ώρες που κολυμπούσε. Δεν κατάφερα όμως ποτέ να το κάνω και δυστυχώς πλέον είναι αργά. Αυτό το μικρό κορίτσι δε ζει, αλλά πνίγηκε στα βαθιά νερά του μυαλού της. Ίσως, όμως, να μπορώ να τη βρω, αν ψάξω βαθιά μέσα μου. Ίσως να καταφέρω να επικοινωνήσω μαζί της με μια επιστολή!. Πρώτα όμως πρέπει να τη βρω, κι αυτό θα μου πάρει σίγουρα πολύ καιρό.