မေမျဖဴစကားေၾကာင့္ တာရာ မ်က္စိစုံမွိတ္ကာ သက္ျပင္းေသးေသးေလးခိုးခ်မိသည္။ ပီးမွ အတတ္ႏိုင္ဆုံးၿပဳံးရင္း
"ဟုတ္တယ္အမ မေန႔က အမတို႔ျပန္ေတာ့ ရာရာ လမ္းခနထြက္ေလွ်ာက္ေသးတယ္....ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲထဲ မူးလဲမူးေနေတာ့ ဟီး....လဲသြားတာ ခုလိုျဖစ္သြားတာပဲ"
"အဲ့ေၾကာင့္ ေျပာပါတယ္ အခန္းထဲတခါထဲပို႔ေပးမလို႔ဟာကို အျပင္မွာေနခဲ့တာ စိတ္မခ်ပါဘူးဆိုေန"
တာရာ့စကားက အဓိပၸါယ္ရွိေနတာမလို႔ ယုံသြားတဲ့ မပန္းခ်ီကထပီး ေထာက္ခံလိုက္မွ အကုန္လုံးသူ႔အာ႐ုံနဲ႔သူျပန္ျဖစ္သြားေတာ့သည္။
မဟာ ဟိုငတိမကိုၾကည့္ပီး သူေျပာသမွ်ေတြကို မသိမသာအကဲခတ္ေနမိသည္။ သူတို႔ေျပာတဲ့တိုင္းဆို မေန႔ညက သူ႔ကိုပို႔ပီး သူမက အခန္းျပင္မွာက်န္ခဲ့တာလား.....အိပ္ရာခင္းေပးပီးျပန္ထြက္သြားတာေနမယ္ အဲ့ဆို အဲ့က်မွလဲတဲ့သူက သူ႔လက္ကေသြးက အိပ္ရာကို ဘယ္ခ်ိန္ေပစရာအေၾကာင္းရွိလို႔လဲ။ ဒါမွမဟုတ္ သူမကိုအရင္ျပန္ပို႔ပီးမွ ေနာက္မွသူ႔ကိုျပန္ပို႔ေပးတာလဲျဖစ္ႏိုင္သည္။ အဲ့ဆို သူ႔ဟာသူထြက္ကျမင္းပီးမွ ပစ္လဲလို႔ ဒဏ္ရာအရင္ရလာတာပဲေနမယ္။ စကားက အဆုံးအစမရွိတာမလို႔ အတန္ၾကာၿငိမ္ေနတဲ့ မဟာ ေခ်ာင္းတခ်က္ရွင္းလိုက္ပီး
"မေန႔က ငါ့ကို အခန္းထဲ ဘယ္သူပို႔လိုက္တာလဲ"
"ေအာင္မာ ငါတို႔မပို႔ရင္ ကမ္းေျခေပၚပဲအိပ္ရမယ့္သူကမ်ား....ေသာက္လိုက္တာ ဂြၽမ္းကိုပစ္လို႔ မနဲကို မ ယူရတယ္"
"ဟုတ္လား...."
"ေအးေပါ့ ငါနဲ႔ မင္းသိန္းပဲရွိတာေလ ပန္းခ်ီနဲ႔ ေမျဖဴက တာရာ့ကိုအရင္ျပန္ပို႔ေတာ့ ငါတို႔ပဲ က်န္ခဲ့တာ ငါတို႔ပဲ လိုက္ပို႔ရေတာ့တာေပါ့ဟ"
ရပီ ဒါပဲ သူလိုခ်င္တဲ့အေျဖက ဟုတ္တယ္ သူေတြးထားသလိုပဲ ဟိုငတိမက အခန္းထဲအရင္ေရာက္ပီးသား သူမေရာက္ခင္ထဲက....ဒါ့ေၾကာင့္ အရာရာက သူေတြးထားသလိုပဲ ျဖစ္သြားတာ တျခား ဘာကိစၥမွ ရွိခဲ့မွာမဟုတ္ဘူး ရွိလို႔လဲမရဘူး......
"မနက္ျဖန္ မနက္ေနာ္ မဟာ...."
"ဘယ္ခ်ိန္လဲ"
"7 နာရီေလာက္ေပါ့ မနက္စာကို အေပၚေရာက္မွစားမယ္ေလ ႏိုးတာနဲ႔တန္းထြက္မွာ"
YOU ARE READING
အချစ်တွေအမုန်းတွေရဲ့ အလွန်.....
General Fictionညဘက်မှာပဲ ထွက်တဲ့ကြယ်လေးတွေက နေ့ခင်းဘက်မှာထွန်းလင်းတဲ့နေမင်းကြီးကို သတိရနေတတ်သလိုမျိုး ဘယ်သောအခါမှမဆုံနိုင်ပေမယ့် ကျမရှင့်ကို လွမ်းနေဦးမယ်ထင်ပါရဲ့.... ညဘက္မွာပဲ ထြက္တဲ့ၾကယ္ေလးေတြက ေန႔ခင္းဘက္မွာထြန္းလင္းတဲ့ေနမင္းႀကီးကို သတိရေနတတ္သလိုမ်ိဳး ဘယ္ေသာအခါမ...
အခန်း (၁၆) Zawgyi
Start from the beginning
