Daisy

Het landhuis.

Ik zag de blos op haar wangen terwijl ze met Ali belde, en die blosjes lieten me weten dat ze hopeloos gek was op die jongen. Die jongen die ze nog geen uur gezien had, typisch Daisy. Ik wist dat Daisy een echte jongensgek was maar aangezien we met deze Ali -en zijn vriendengroep waarvan ik geen enkele naam kende- naar een if ander verlaten kasteel zouden gaan, hoopte ik vurig dat hij te vertrouwen was. "Is goed, tot morgen." Hoorde ik mijn beste vriendin zeggen en ik keek haar kant op. Met een zachte plof liet ze zich achterover vallen in ons zachte tweepersoonsbed. Ik zuchtte: "Je vindt hem leuk he." Daisy werd nog een tintje roder. "Nou, leuk is een groot woord maar... Hij is wel heel leuk ja." Ik draaide met mijn ogen. "En hoe laat heb je voor morgen met Romeo afgesproken?" "In de namiddag, om vier uur bij het burgertentje van vandaag. Vanuit daar kunnen we met hen meerijden naar het kasteel." Meerijden? Meerijden?! Was Daisy nou helemaal gek geworden. "Daisy..." Begon ik op een vriendelijke toon, aangezien ik geen zin had in zo een zelfde discussie als vanmiddag. "Je gaat toch niet nu zeggen dat je er toch maar van af ziet hé." Snauwde ze, alsof ze wist wat ik wilde zeggen. Mijn mond viel open van haar toon, zo kende ik haar helemaal niet. "Nee dat wilde ik niet, maar als die Ali zo'n invloed op je heeft dan ga je maar lekker alleen!" Ze sloeg haar ogen neer. "Sorry, ik bedoelde het niet zo..." Ik snoof beledigd, maar besloot er verder niet op in te gaan en het gesprek een andere kant op te leiden. "Laten we een film kijken." Ze grijnsde en wierp me met een boog de afstandsbediening toe.

De volgende dag, precies om 4 uur werden we inderdaad opgehaald door Ali en zijn vrienden. Althans het meerendeel van hen, ze kwamen met twee auto's. Ali stapte uit en gaf Daisy een knuffel, ik kreeg een kort knikje. "Stap maar bij mij in." Zei hij terwijl hij terug liep naar zijn zwarte volkswagen polo. Daisy volgde hem klakkeloos en ook ik liep achter hem aan. Daisy stapte nam plaats in de bijrijdersstoel en ik stapte achter in, naast een jongen met witte haren en groene ogen. Hij glimlachte, en op de een of andere manier voelde ik me op mijn gemak naast hem. "Ik ben Marc." Zei hij met uitgestoken hand. Ik schudde mijn hand terwijl ik me ook voorstelde, en we raakten aan de praat. Marc was charmant en aantrekkelijk. Ondanks dat was hij geen flirt, en dat gaf me al snel een vertrouwd gevoel.

Erg lang rijden was het niet naar het zogenaamde spookkasteel. Binnen twintig minuutjes stonden we al voor de oprijlaan die naar een reusachtig landhuis leidde. En alsof Marc mijn gedachtes kon lezen, zei hij: "Het lijkt niet echt op een kasteel." Ik zag Ali knikken. "Dat vind ik ook, maar officieel heet het 'Kasteel Gostings'. Zwijgend reden we stapvoets de oprijlaan op. Het grote ijzeren hek, dat ooit netjes in de scharnieren moest hebben gezeten om mensen de toegang tot de oprijlaan te onhouden, lag in de berm. Aan weerszijden van de oprijlaan stond een rij reusachtige eikel, waarvan de bladeren een koepel over de oprijlaan vormden. Omdat het winter was begon het langzaam al te schemeren, en de afgaande zon kwam hier en daar door de bladeren heen. "Hebben we zaklampen?" Floepte ik er ineens uit. Marc knikte lachend. "Een hele kofferbak vol." Ik lachte. Ali draaide de oprijlaan af en zette de auto stil voor het reusachtige landhuis. "Wauw, wat mooi." Zuchtte Daisy. Marc knikte. "Dit landhuis was van een van de rijkste mensen in deze streek, het is verouderd maar je kunt zien hoe prachtig dit jaren terug geweest moet zijn." Ali stapte uit, en wij volgden zijn voorbeeld. De andere auto kwam nu ook aan. Marc trok de kofferbak open en ik grinnikte, een hele kofferbak vol was overdreven, maar deze hoeveelheid aan zaklampen kwam er aardig dichtbij. "We zijn voorbereid hoor." Zei Marc. Ik keek op naar de grote, donker houten deur van het landhuis en er liep een rilling over mijn rug. Niemand zag het, en Marc reikte me een zaklamp en een extra paar batterijen aan, die ik dankbaar aanpakte. Ondanks dat ik Daisy niet alleen naar binnen zou laten gaan, ging ik liever niet mee. Toen iedereen voorzien was van minstens een zaklamp en een paar batterijen werden de auto's afgesloten, en liepen we richting de zwaar uitziende, houten deur. Ik slikte. Er moest wel iets fout gaan vanavond.