Kötü Çocuk I & II

KÖTÜ ÇOCUK 2

Şimdi o kız gözüme tuhaf geliyordu. Kendime dışarıdan baktığımda başka birini izleyen üçüncü kişi gibi hissediyordum. Öyle olmak zorunda olduğu için öyle olan bir kız.

Kendi gerçekliğimi sorgulamaya başladığımdan beri her şey çok tuhaf geliyordu.

Buraya geldiğimde biyolojik babamdan intikam alma düşüncesi eğlenceli gelmişti. Yıllarca annemi biraz olsun mutlu edebilmek için yaşamıştım. Hiçbir zaman özgürce hareket etmemiştim. Her adımı o ne düşünür diye hesaplayarak atmıştım. Babamsa bana istemeden de olsa özgürlüğümü vermişti ve yıllar sonra belki de ilk kez birini memnun etmeden ya da üzmemeye çalışmadan hareket ettiğimde onu buldum. Öyle bir niyetle savrulduğum planın içinde rastlayabileceğim en iyisini.

Zil çaldığında ayaklanıp dışarı çıkmak için kapıya doğru hamle yaptığımda beni bir soru durdurdu. "Kayla biraz gelir misin?"

Semih elini omzuma koyup "Kendi kendini ateşe atıyorsun."diyerek hafifçe sıktı ve yanımdan geçip gitti. Kendimi ateşe atıyorum... Elimde değildi! Sorduğu şeye cevap vermemi istemişti ve ben o sırada kesinlikle sınıfta değildim. Bedensel olarak olabilirdim ama zihinsel olarak... Hayır kesinlikle değildim.

Ve aklıma gelen tek örnek de zihnimde düşündüğüm şeyle alakalıydı. Bunu açmak da yine bana kalmıştı tabii.

Masasının önüne gittiğimde öğretmenimiz önündeki dosyaları toparlayıp yüzüme baktı.

"Yaz okulunda bir edebiyat kulübümüz olacak. Kalacaksan gerçekten katılmanı istiyorum. Yaz okulu sonu notunda ailene iyi bir mektup yazacağımdan eminim. Seninle çok güzel şeyler yapabiliriz. Neden düşünmüyorsun?"

Onu ilk reddettiğimde bu okulda ilk günümdü ve burada kalmayı düşünmüyordum. Gitmekte kararlı olduğum için bana burayı sevdirecek bir kulübe de ihtiyacım yoktu ama hala buradaydım işte.

"Düşüneceğim."

Bu sıkıntıyı hoşlandığım şeylere dahil olarak azaltabilirdim.

"Pekala. Bunu duyduğuma sevindim. Doğru kararı vereceğini düşünüyorum."

Gülümsedim.

Oradan o kadar istekli biri gibi mi gözüküyordum acaba? İçimde çürümüş bir ceset vardı da. Yaz deyince aklıma para kazanmak, arkadaşlarımla gezmek, eğlenmek ve okula gitmemek geliyordu. Bunun bir ayını benden aldıkları için mutlu değildim.

İzin alıp sınıftan çıktıktan sonra iki kapı kadar ilerleyebildim. Biri kolumdan tutup beni çektiğinde sırtımı duvara yaslayıp kapıyı kapattı.

Başıma gelen en iyi kötü şeye bakıp "Cidden mi?"diye sordum. Gözlerimi tembelce etrafta gezdirip Atahanların birikimini inceledim.

"Kimya laboratuarı mı yeni takılma mekanın?"

Kemik'ten oldukça farklı, güvenli bir yerdi ama bulunduğu konuma göre de burada olmak oldukça tehlikeliydi. Üstelik onda olmaması gereken bir anahtarla. Kapıyı kilitliyordu.

"Çeneni nasıl kapalı tutabileceğinle ilgili bir deney yapmaya karar verdim."

Gülümseyerek –zorunlu olmayan bir gülümse- kaşlarımı kaldırdım. Ellerini belime yerleştirip yaklaştığında kapıyla işi bitmişti.

"Konuşmamı sevdiğini hatta senin çıkarına olduğunu sanıyordum. Ve okuldayız. Öğrenciler okuldaki bir sınıfın anahtarını ele geçirip birilerini içeri atmaz."

Ellerimi duvardan ayırıp onu ittirdim.

"Sonra karar değiştirdim. Deneye gerek yok."derken beni birazcık bile dinlemediğini anlamıştım. Genelde böyle olurdu. Meriç konuşur ben onu dinlerim sonra cevap veririm ama o beni dinlemez ve kendi kendine sonuca ulaşır. Şimdi de olduğu gibi.