"ဘာလို့?"
"ဇင်က အေးနဲ့နီးကပ်ကပ်နေရင် အေးသေတော့လိုပဲ နှလုံးခုံနေနာမြန်နေတယ်"
"အတက်လေးပဲ ဘယ်သူပါလိမ့်"
"လူကြီးရဲ့ကလေးလေ"
ပြောပြီးနခမ်းလေးဆူပြသော အေး
ပြွှတ်
"ဟာ ဘာလို့အရမ်နမ်းနေတာလဲ ပြတ်ထွက်သွားရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ"
" ပြတ်ထွက်သ္ွားအောက်နမ်းရမလား"
"တော်စမ်းပါ"
"မတော်ဘူး ဆိုရင်ကော"
"ပြောလို့မရရင် နောက်တယောက်နောက်လိုက်သွားမှာ"
အ့ခါကျမှ မျက်ခုံးကျုတ်ပြီး အခန်းပြင်ထွက်သွားသောဇင်
။
။
။
။
။
ဝှားးးးး
အိပ်လို့ကောင်းလိုက်တာ ဟင် ဇင်ညက လာမအိပ်ဘူးလား ဟူးးး ကျောင်းသွားရမယ်။
။
။
ဒါ ဒါ ဒါ
တချင်းလေး တညည်းညည်းနဲ့ လှေကားထစ်က ပေါ့ပါးစွာဆင်းလာသောအေး။
ဇင်ကတော့ အိမ်ပေါက်ဝနားမှာ ဖုန်းပြောနေပုံ
အေးဇင့်ရှီသွားလိုက်ပြီး ခနကြာတော့ဇင်ဖုန်းပြောလို့ပြီးသွားပြီ
ဇင်ကအေးဘက်လှည့်ပြီး
"အေးကြယ်စင် ဒေါက်တာ ဆေးရုံပြန်သွားရမယ် မင်းလဲအခု နေကောင်းပြီဆိုတော့"
အေးမျက်နှာညိုးလျက်
"ဟမ် ဘာတွေပြောနေတာလဲ"
"မင်းနေကောင်းပြီဆိုတော့ ငါ့အလုပ်ပြီးပြီလေ ဒေါ်ကြီးလည်းပြန်ရောက်နေပီ"
"....."
အေးဘာမှမပြောဘဲ အိမ်အပြင်ထွက်ခဲ့တယ် ။
ကျောင်း၌
"နင့်ကကည့်ရတာလဲ အားမရပါဘူးကြယ်စင်ရယ် မေးတော့လည်းမဖြေဘူး စိတ်ညစ်တယ်"
"နားညီးတယ်ဘာဖြစ်နေတာလဲ "
အေးကျောင်းရောက်တော့ အမျိုးမျိုးမေးနေသော ချင်းဂုတသိုက်။
လူကမဖြေချင်ပါဘူးဆို ဒါပဲလာလာမေးနေကြတယ်။
"ငါအတန်းမတက်တော့ဘူး အိမ်ပြန်ပြီးနားတော့မယ်"
အပိုင်း5
Start from the beginning
