His Journal Notebook (Completed)

CHAPTER 2

I sighed. "Fine. Fine. Mahirap ang Mandarin. Pero hindi ba pwedeng bumaba ang price?"

"3K for two paragraphs."

"Two paragraphs lang?!"

"Bakit, may problema ka? Ikaw ba ang translator dito sa atin? Ako, 'di ba?"

I grunted. "Okay, okay! Pwede na 'yan," napipilitan kong sabi.

"Noted. So, kailan ang meet up para sa itatranslate?"

"Kailangan ng meet up pa?"

"Again, may problema ka sa terms ko? Three thousand na nga lang pero two paragraphs ang ang ipapaano ko sayo tapos through internet pa? Saka Mandarin iyan, mas maganda ang meet up. Para diretso bayad na rin."

And again, I grunted. "Fine!" Do I ever have a choice?

THE DAY AFTER THAT is our meet up. Di ko alam kung bakit parang pinagmamadali niya, pero wala na rin akong choice. Bahala na, okay na siguro ang two paragraphs? Para malaman ko lang ang content.

Ngayon ay parating na ako sa Restaurant rito sa Pilipinas lang din na sikat. Sabi niya ay naka-jacket siyang gray. Ayun lang ang inigay kaya mas dumagdag ang inis ko sa kanya. Paano kung may kapareho siyang naka-gray din na jacket?! E di magkaligaw-ligaw ako ng taong pupuntahan!

Thankfully, nakita ko agad siya bandang gilid. Likod ang nakaharap sa akin kaya di ko makita ang mukha. Dumiretso ako papunta roon at boses niya kaagad ang bumungad.

"Pa-VIP?" Natigilan at napaangat ang tingin ko sa kanya. And then, I met his eyes. Dazzling is an understatement to describe it. Parang may something rito na nakapagtigil sa akin. But then, I shook it off before focusing on what he said.

"Well, it's not my fault na ang tanging sinabi mo lang sa akin ay gray na jacket."

"Nakita mo rin naman ako, hindi ba?"

I rolled my eyes. Para matapos na, hinalungkat ko na ang Journal notebook ni Art at ipinakita sa kanya. But then, he just shown his blank face. "Kumain muna tayo, pwede? Ang tagal mo rin kasing dumating. Inabot na ako ng gutom. Mamaya na lang 'yan."

I formed my hands into fist. "E bakit kasi hindi ka pa nag-order kanina at di ka nagutom?"

"Gusto ko, may problema ka?" Ayan na naman tayo sa favorite line niya, e! Nakakirita na siya. Once talaga na mawala itong phase na ito, uulanan ko ito ng padyak at irap!

Nag-order siya ng pagkain. Nilibre niya ako pero alam kong dahil lang daw iyon sa pagiging "marangal" kuno niya dahil late daw ako. Well, I'm pissed here dahil it's obviously a sarcasm! Iniirita talaga ako nito, ano?

Kaya kahit libre niya ang pagkain, padabog at mabilis na inubos ko ang pagkain. Nang nag-insist naman ako na gawin na namin, sinabi niya lang, "Kumakain pa ako, pwedeng patapusin muna ako?"

Kaya ang ending, matagal na sinulit niya ang pagkain bago kami nagsimula. Kung paano ko na-contain ang inis ko sa kanya? Hinsi ko alam,baka nakatulong yung pag-murder ko sa kanya sa isip ko.

Matagal niya tinitigan ang notebook. Nakakunot ang noo niya all half a minute kaya nagtanong ako. "So? Anong ibigsabihin?"

"Nag-iisip pa ako rito, Kyra. Hindi ka na ba makapaghintay? May lakad?" I clenched at the fork I held unconsciously. What if tusukin ko siya sa mata?

And thank goodness, after a whole hour nang sabihin na niyang naintindihan na niya ang buong ibigsabihin ng nasa notebook.

"I think it's a story. Pero it started off with a Diary so I'm uncertain if this is a story... but I'd say it's really a story somehow." Natigilan ako sa sinabi niya. Story? Hindi na nakakapagtaka dahil writer si Art, pero bakit naman siya mag-iiwan ng story sa akin?

"Kapag namatay ako, gusto ko ikaw ang tumuloy ang ng mga kwento ko."

I shook my head para mawala ang nasa isip. "Patungkol saan?"

And then, he suddenly lifted his hand. As if...

Kumulo ang dugo ko. Nagawa niya talagang isingit, ah?!

Padabog na binigay ko sa kanya ang envelope. Chineck niya pa iyon na parang di nagtitiwala na three thousand ang naroon. Pero nawala rin ang inis ko nang sinabi niya ang title.

"Between Yesterday and Tomorrow." Napanganga ako sa title. Hindi ko gets. Anong meron roon? Maganda siya, but something's off. "So, the two paragraphs goes like..." At kinwento niya sa akin ang nilalaman ng naroon. At hindi ko alam kung ano ang dapat na maramdaman ko.

昨天和明天之間
(Between Yesterday and Tomorrow)

Dear Diary,

Life... how do you define that, Diary? Is it something exciting? Something to go through all odds? Something you could dream of? Well, I couldn't actually tell what it is, but life isn't something about giant rainbows and unicorns. That you should only spend your time doing what's good for you and not the best for you.

Life is brief, and you should remember that in order to appreciate the rest of it—because you'll never know where it all comes to an end. Life is uncertain, yet you could argue... that it was worth it.

That's what I learned from him, Diary. I only hope he's the life that my soul has been searching for.

Thor's everlasting love,
Abby