"ဒေါက်တာ့!"
"ဟဟ စတာပါ"
"ဒေါက်တာက ဒီလိုဘေးမာတိုင်ပြီးကြည့်တော့တကယ်လှတာဘဲ"
"ဟုတ်လား"
"အင်း ဒေါက်တာပြုံးလိုက်ရင် ပါးခ်ျုင့်လေးတွေ ။ မျက်လုံးမှေးမှေးလေးတွေ ။တကယ်လှတယ်"
"ဟုတ်ပါပီ ဒါနဲ့လေ...."
တူ...တူ...
"ခနနော်ဒေါက်တာ"
ဖုန်းလာတာကိုကြည့်ပြီးပျော်နေသော အေးကိုသူသေချာမြင်လိုက်ပါတယ်။
ကြားလ်ုက်ရတဲ့စကားး
*အေးငါလာကြိုပြီ တွေ့တာနဲ့နင့်ကိုအမှုန့်ကြိတ်ပြစ်မယ် စောင့်ကြည့်လိုက် ဒါပဲ*
ဒါကကလေးဆန်တဲ့စကားပဲ
"ဒေါက်တာ့ အေး ချင်းဂု တယောက်သွားကြိုရမယ် ဒေါက်တာလိုက်ခဲ့ပါလား"
"ဟမ် မလိုက်တော့ပါဘူး ။ပင်ပန်းနေပီ"
"အင် သွားပီဒေါက်တာ"
နုတ်ဆက်လိုက်ချိန်တောင်မရပဲ ထွက်သွားသောအေး။
။
။
။
။
။
2နာရီကြာပြီ။ တယောက်ထဲသွားခိုင်းတာမှားပြီ။
အခုတလော ဒေါကြီးကလဘ်းရွာခနပြန်သွားတယ်။
သူတယောက်ထဲပဲအိမ်မာကျန်ခဲ့တာ။
ဟိုငရစ်မလေးကိုစောင့်ရင်းနဲ့ပေါ့။
ထို့နောက်
"ကြယ်စင်ရေကြယ်စင် အော ဒေါက်တာကြယ်စင်ရော"
"အော လမင်းပါလား ကြယ်စင်အပြင်ခနသွားတယ် သူ့ချင်းဂုသွားကြိုတာ"
"ဟမ် ဘယ်ချင်းဂုလည်း"
"မသိဘူးလေ ထိုင်စောင့်လိုက် ။သွားတာနှစ်နာကြာပီ။"
"အော အင်း"
"ယုရော မတွေ့ပါလား"
"သူလား,သူကနောက်မှလိုက်ခဲ့မယ်တဲ့"
ဇင်ကခေါင်းငြိမ့်ပြရင်း
။
။"ပြန်လာပီထင်တယ် ဒေါက်တာ"
လမင်းက ပြောလည်းပြောသွားလည်းကြည့်သည်။
အိမ်တံခါးနားရောက်တော့ လမင်းအ့ဩသွားသည်။
"လမင်းရောက်နေတာကိုး"
"အေးဟုတ်တယ် မြင့်မိုလ် သွားကြိုတာ ဘာလို့ငါ့မပြောရတာလဲ"
