Gevallen voor Em

Schorsing (N)

De schooldag is voorbij. Ik ben net onderweg naar huis in mijn wagen wanneer mijn telefoon overgaat. 

"Hi Becks, hoe gaat ie?" Mijn vraag wordt genegeerd en uit de toon van haar opener kan ik opmaken dat ze niet gelukkig is.

"We hebben je deze week gemist! Leef jij eigenlijk nog?!" ik moet er een beetje van grinniken.

"Ja hoor, ik leef nog. Anders zou ik niet kunnen oppakken toch?" Ik hoor aan de andere kant van de lijn een zacht zuchtje.

"Goed om te horen. Ga je straks mee iets drinken? We kunnen nog eens met de meiden afspreken?" Haar toon is al een pak zachter. Ik twijfel toch even. Mijn hoofd staat er niet naar. Ik kan niet goed zeggen waarom, maar het is nu eenmaal zo. Mijn aarzelen gaat niet onopgemerkt voorbij. Becky wacht niet op een antwoord.

"Kom op! Ik heb je al in geen eeuwen meer gezien en het is een vrijdagavond. Je moet morgen vroeg niet voor de klas staan" Ik zucht even, zoekend naar een excuus om er toch onderuit te komen.

"Zwijgen is toestemmen. Ik kom naar jou tegen een uur of 9. Tot straks babe!" Zegt ze nog snel voor ze ophangt. Geweldig dit. Ik heb niet eens toegestemd, soms kan ze toch zo overweldigend zijn. 

Becks zit op de rand van mijn bed naar mij te staren terwijl ik al twijfelend mijn outfit voor deze avond uitzoek. Ze is stiller dan anders. Becky is bijna nooit stil, toch niet zo stil. Ik draai me om en kijk haar vragend aan.

"Wat scheelt er babe?" Haar gedrag verandert meteen. Ze went haar blik af naar de grond en lijkt zenuwachtig te worden.

"Hey, zeg het me" laat ik uit terwijl ik me naast haar op m'n bed hef.

"Is er iets gebeurd?" Ze zucht even en draait haar hoofd richting mij om me aan te kijken. Dit ziet er serieus uit.

"Ik heb je echt verschrikkelijk hard gemist de voorbije week" zucht. Het is dat maar. Ik plaats m'n arm om haar heen en trek ze dicht tegen me aan. 

"Ik heb jou ook gemist hoor!" Haar lippen vormen een lachje, maar het voelt heel geforceerd aan. Ik krijg het gevoel dat dit dieper zit.

"Weet je... Sinds je op die school werkt zie ik je zo weinig, je bent er zo vaak niet bij. We praten bijna nooit meer, we gaan niet meer uit samen. Ik heb geen idee meer van wat er in jouw leven speelt. Ik wist vroeger alles. Ik mis jou, ik mis ons, onze vriendschap" Haar ogen worden wat waterig. Ik voel me schuldig. Ze heeft gelijk, ik spendeer veel te weinig tijd aan mijn vrienden tegenwoordig.

"Ik weet het"  fluister ik zacht.

"Kijk... Het spijt me, echt. Ik weet dat ik niet de beste vriendin ben de laatste tijd. Er gaat veel aan me voorbij en ik ben er veel te weinig voor je" Ze kijkt me aan alsof ze nog op een vervolg wacht. Ik neem even de tijd om over mijn woorden na te denken.

"Maar met school-" Becky onderbreekt me

"Zie, dat ik het probleem! Je spendeert veel te veel tijd aan die verdomde school." Ik voel de pijn in haar woorden.

"Dat is mijn job Becky. Ik kan niet gewoon niet opdagen wanneer ik geen zin heb om te gaan... of wanneer jij geen zin hebt dat ik ga... Ze rekenen op mij"

"Maar waarom Nat? Waarom geef jij zelf les? Waarom ben jij zelf aan het werken? Voor het geld moet je het niet doen. Jij bent rijk. Je hebt deze geweldige plek, je hebt 4 auto's. Jij hebt genoeg geld om half deze stad te ondersteunen. Ik vraag me gewoon af waarom. Je kan je dagen vrij besteden aan alles wat je maar leuk vind tot je zeker 120 jaar bent. Jij moet niet werken."  Ze heeft een punt, maar geld is niet alles.