Keyifli okumalar diliyor ve diğer kitabım olan Zemheriyi yazmaya kaçıyorum ♡‿♡
••••••••••
Hayat bir uyku halidir, kimi zaman bulutların üzerinde dolaştırır kimi zaman da en korkulu kabuslarının arasında savaştırır insanı. Gerçekle arasındaki en büyük benzerlikse ikisi de zihninle oynar !
Martı seslerine karışan, rüzgârın kuklası gibi bir ileri bir geri hareket eden dalga seslerini işitirken gözlerini bir ışığın zorladığını, teninin ısısının onu bunalttığını hissederek gözlerini huysuz bir tavırla araladı. İlk gördüğü kum taneleri olurken kaşları merakla çatıldı. Üzerinde ince bir örtü varken, başının altına da bir yastık konulmuştu. Yere serilmiş ince bir örtünün üzerinde uzanıyordu. Daha başını kaldırıp nerde olduğuna bakamadan kulaklarının aşina olduğu ama yıllar içinde pas tutan o sesi duydu.
"Uyan artık uykucu, akşam uyuyamayacaksın."
Kalbi duyduğu ses karşısında ritmini şaşırırken, hızla doğrulmaya çalıştı ama vücudu bir külçeymişçesine hareketlerini kısıtlıyordu.
"Dikkat et !"
Omzuna değen sıcacık ellerden saniyeler sonra kalbinin hızlı ritmini durduran adamı gördü karşısında. Kahverengi, kulak memesine kadar uzanan hafif dalgalı saçlarıyla, bir bebek kadar pürüzsüz yüzüne kondurduğu endişeli ifadeyle gerçekten Mehmet Rauf'tu karşısındaki. Bir şeyler söylüyordu ama Elif Görkem'in kulakları bunu işitmiyor, sadece yüzüne bakıyordu. Belki de ilk defa kontrolsüz bir harekette bulundu ve hiçbir şeyi düşünmeden Mehmet Rauf'un boynuna sardı kollarını.
"Yine kabus mu gördün ?"
Genç kadın daha duyduğunu anlamlandırmadan gür saçlarının okşanışını hissedince ikinci bir şok yaşadı.
"Saçım" dedi şaşkınca. "Açık" dedi ellerini genç adamın boynundan ayırarak.
Neler oluyordu, neredeydi, ne yaşamıştı ? Sorularının cevabını ivedi alması ruh sağlığı için önem arz ediyordu.
Mehmet Rauf, "Endişelenme, burada kimse yok" dediğinde hâlâ Elif Görkem'in garip bakışları üzerindeydi.
Elif Görkem ise "Gerçeksin" dedi şaşkınlıkla.
Olanlar karşısında ruhunun dayanamayıp zihninin kontrolünü kaybettiğini düşündü bir an. Zira gördüklerine ve olanlara bir anlam veremiyordu. Aradığı hiçbir sorunun zihninde bir cevabı yoktu. Düşünüp olanlara bir anlam vermeye çalışıyordu ama zihnini zorlamaya çalıştığı an yoğun bir baş ağrısı duyuyordu.
Mehmet Rauf, gülümseyerek elini karnının üzerine koydu ve "Kızıl pandam, anne kâbus görmüş olmalı, sen sakın korkma baban yanınızda" dedi Elif Görkem'in gözlerinin içine bakarak.
Kızıl panda ?
Anne !
Baba !
Kesinlikle delirmişti ama hangisi ?!
Mehmet Rauf'un iri elleri şişkin karnını okşadığında, Elif Görkem artık delirdiğine emin olmaya başlarken, kendini geriye doğru çekmeye çalıştı ama iri karnı ona pek de yardımcı olmuyordu.
"Neler oluyor ?" Nadir anlarda sesi titrerdi, şimdi de olduğu gibi. Yüksek sesinde yoğun bir korku hakimdi.
Mehmet Rauf, "Sakin ol" dedi kollarından tutup. "İkindi vakti gün batımını izleyeceğim diye dışarı çıktın, uyuya kalmışsın. Unutkanlığın geçirdiğin kazadan dolayı normal bir durum. Ama şu an böyle yaparak bebeğimizi de korkutuyorsun, lütfen biraz sakin olmaya çalış Görkem !"
YOU ARE READING
SARMAŞIK İZLERİ (TAMAMLANDI)
Action"Nasıl başarıyorsunuz ?" Dedi genç adam hayranlık barındıran gözlerle. Genç kadın kaşlarını hafifçe çatarak sordu. "Neyi ?" "Bu kadar duygusuz olmayı." Bu başta onu duraksatmış ardından küçük bir gülümseme katmıştı yüzüne. "Sizin gibi yeni mezun, g...
