Neden? | Texting

7.9

1- Kendini öldür.

Düzelteyim..

1- Eski Arya'yı öldür.

Olan her şey artık içinden çıkılmaz bir hal almıştı nasıl hissettiğimi ya da ne yapmam gerektiğini bilmiyordum. İçimde sadece inanılmaz bir öfke vardı bu hale gelmeme neden olan insanlara duyduğum öfke.

Sonunda tenefüs çaldığında yerimden kalkıp sınıfın bir ucunda telefonuyla uğraşan Balca'nın yanına gidip yanına umursamazlıkla oturdum. "Naber Balca?" yüzümde sahte kocaman bir gülümsemeyle bana bakmasını bekledim.

Gözlerinin beni bulmasıyla bakışlarını çekmesi bir oldu. "Ne istiyorsun?" ikimiz de birbirimizden nefret ediyor gibiydik hatta belki de gerçekten öyleydi.

"Neden soğuk davranıyorsun? Biz seninle çok yakın arkadaştık, birbirimizin her şeyini bilen iki arkadaş." sonunda ilgisini bana çekmeyi başarmıştım. "Özellikle geçen sene sınav cevaplarını senin çaldığını biliyorken."

Balca her an korkudan ağlayacakmış gibi duruyordu ama anında reddeder gibi başını salladı."Kanıtlayamazsın." yüzümde ki gülümseme yerini kahkahaya bıraktı.

"Ama sence de okulda bir tek senin tüm sınavlardan yüz olman şüpheli değil mi?"

Balca artık kendini savunmasının saçma olduğunu anlayıp ne istersem yapacak moduna geçmişti. Sonuçta bu yaptığıyla tüm öğrencilerin hakkını çalıyordu ve bu da okuldan atılmak için gayet geçerli bir sebepti."Ne istiyorsun?" aynı tahmin ettiğim gibi çaresiz bakışlarla bana bakıyordu.

Hiç bir anlam ifade etmeyen soğuk bakışlarımı üstünde gezdirdim tek elimle saçımı parmağıma dolayıp sırıttım. "Benden özür dileyeceksin. Herkesin önünde."

"Tamam." anında cevap vermişti.

"Seni affetmem için dizlerinin üstüne çöküp bana yalvaracaksın."

Balca duyduklarına şaşırıp kaşlarını çattı bana ciddi olup olmadığımı anlamak için bakmaya devam ediyordu. "Ciddiyim. Yoksa gidip müdüre anlatacağım."

Balca tam tahmin ettiğim gibi ayağa kalktı ve tüm sınıf teneffüs bittiği için sınıfa girerken dizlerinin üzerine çöktü gözlerinin dolduğunu görebiliyordum. Bende bunu bekler gibi sıradan kalkıp sıranın üstüne oturdum ayaklarımı üst üste atıp onun sahte özrünü dinlemeyi bekliyordum. "Ben çok özür dilerim senden Arya.. Yaptıklarımın sınırı yoktu ama seni o kadar kıskanıyordum ki yaptığımın yanlış olduğunu fark edemedim. Şimdi herkesin gözünün önünde beni affetme lütfünü gösterir misin?"

Poker yüz ifadem ve gerçeği aratmayan sahte gülümsememle onu alkışlamaya başladım."Tabi ki seni affediyorum Balca.. En yakın arkadaşlar böyle yapar."

Sıranın üstünden kalkıp sınıftan çıktım. Herkes ne olduğunu anlamaya çalışıyor gibi etrafa, birbirlerine bakınıyorlardı.

Koridorda yürürken birkaç kızın konuşmasına şahit oldum.

"Yamaç ve yeni sevgilisini gördün mü?"

"Müdürün kızı Liya."

"Zaten Liya ne zamandır Yamaç'ın peşindeydi. Anlaşılan sonunda başarmış."

Duyduklarıma aldırmadan yönümü değiştirip Yamaç'ın sınıfına gitmeye başladım. Ders başladığı için kapıyı çalıp içeri girmeden başımı uzattım. "Hocam çok özür dilerim ama müdür Yamaç'ı acil çağrıyor."

Yamaç hemen yerinden kalktı ve bana doğru yürümeye başladı yüzünde memnun bir gülümseme vardı. Sınıftan çıkıp kapıyı kapattığında bana döndü ukala bir şekilde. "Tahmin edeyim sevgilim olduğunu öğrendin ve kıskandın değil mi? Şimdi de tekrar benimle olmak istiyorsun." sözlerine gülümseyip elimi omzuna koydum. "Evet." tam tahmin ettiğim gibi çıktığı her kız beni kıskandırmak için yaptığı bir hamleydi. Her şeyi anlayan Yamaç hala ona aşık olmadığımı anlamıyordu. Gözleri parlıyordu. "Çok kolay oldu ama bu."

Omzumu kıvırdım. "Bence artık bu küslüğün sonu geldi diye düşünüyorum sence de öyle değil mi?" Yamaç anında başını sallayıp ellerimi elinin içine aldı. "Bence de."

"Ama sana söylemem gereken bir şey var." ellerimi birden çektim.

"Ne?" dedi gülümsemesine engel olamıyor gibi çok mutlu görünüyordu.

"Ben Karan'a aşık oldum." dedim üstüne basa basa. Onun duymaktan en çok korktuğu kelimelerimin kalbine bir ok gibi sağlandığını biliyordum. "Ne?" dedi Yamaç afallayarak.

"Oyunu ben kazandım. Bana en çok güvendiğin anda seni kendi silahınla vuracağım demiştim."

Yamaç olduğu yerde durdu hiçbir tepki göstermedi hala şaşkınlığını üstünden atamamıştı. İstemeden gülmeye başladım. "Game over."

Arkamı dönüp onu öylece perişan bir halde bıraktım. Şimdi yeni hayatımda atacağım ilk adımı atma zamanıydı cebimden telefonumu çıkarttım.

Arya: Karan'ın nerede olduğunu biliyor musun Derin?

Derin'in attığı konuma biran önce gitmek için adımlarımı hızlandırdım ve okuldan çıktım.

***

Karan'ın çekimleri olduğu ajansa girerken ne kadar heyecanlı ve mutlu olduğumu fark ettim. Artık insanlar ya da onların ne düşündüğü umrumda değildi tek umrumda olan Karan'dı.

Karan'ın resimlerinin çekildiği etrafta sadece kameraların ve kameranların olduğu boş, bembeyaz odaya girerken istemeden de olsa gerildim. İşte oradaydı..

Tüm mükemmelliği ile poz verirken kameraya bakıyordu üstünde siyah beyaz bir takım elbise vardı. O kadar yakışıklı duruyordu ki asla yüzünden gitmeyen gülümsemesi yoktu onun yerine çok ciddi bakışları ve sert yüz ifadesi gelmişti.. Karan Yaman baştan aşağı asla sahip olamayacağım pahalı tablo gibiydi.

Karan'ın bakışları onu gülümseyerek izleyen bana geldiğinde gözlerinde ki ışıltı ortaya çıktı. Onu çeken kameramana eliyle kesmesi için işaret yaptı ve hızlı adımlarla bana gelmeye başladı. "Arya." eski gülümsemesi anında ortaya çıktı. "Şımartacaksın beni ama. Alışık değilim böyle sürprizlere."

Cevap vermek yerine ellerimi boynuna sarıp sıkıca sarıldım. "Beni sakın bir daha bırakma.."

Karan'da aynı şekilde bana sarılmak için ellerini belime sararken kulağıma fısıldadı. "Asla."

Belki de iyi şeylerin olması için ilk önce kötü şeyler yaşaması gerekiyordu insanın. Yaşadığımız her olay sonunda başka biri oluyorduk sanki.. Tüm dünyanın değiştiği gibi insanlar da değişiyordu. Sonunda kendi hayatımın başrol oyuncusu ben olmuştum ve benim hikayem daha yeni başlıyordu.

son

______

Mutlu son:')

ArKar∞

Bitirme tarihinizi buraya bırakır mısınız?♡︎

Final bölümünü nasıl buldunuz?

Her şeyin bir sonu olduğu gibi Neden'in de sonuna geldik. Destekleyen ve yanımda olup bana ilham kaynağı olan tüm okuyucularıma sonsuz teşekkür ederim 💕