Bir Gülüş

Ölemez... - 11

Okuyucuaşqlarım bu bölüm çok duygusal oldu. Yazarken gözlerim doldu. Neden böyle bir şey yaptım bilmiyorum. Hadi hayırlısı.

Öpüldünüzz...

Duman - Bal şarkısını dinleyerek okuyun bitince tekrar açın. *-*

‼‼‼‼‼‼‼‼

Sessiz geçiyordu yolculuğumuz.Demir şehrin dışındaki bir sinemaya gideceğimizi söyledi.Neden şehrin dışı anlamış değilim.

Ama içimde kötü bir his var.Radyoyu açtığımda Duman'ın Bal şarkısı vardı. Eskiden beri Dumanist olduğum için dolayısıyla bu şarkının hikayesini biliyordum.Demir'le şarkıya eşlik ediyorduk.

Yollar boş olduğu için Demir arabanın üstünü açmıştı.Rüzgar kulağıma fısıldıyordu. Bir şeyleri anlatmak istercesine...

Yavaş yavaş hızlanıyordu Demir.Yollar boş olduğu için hiçbir şey olmaz mantığındaydık. Gittikçe hızlandı, hızlandı. Aniden ters yöne girmiş bir tır bize doğru yaklaşmaya başladı.Hızlı gittiğimiz için Demir arabayı durduramadı ve tır bize çarptı.Demir'in Masal diye haykırışı en son hatırladığım sesti.Sonrası karanlık...

Gözümü açtığımda hastanedeydim.

İlk aklıma gelen Demir oldu. Neredeydi? En son kaza yapmıştık. Demir? Ya Demir'e bir şey olduysa? Kolumdaki serumu çıkarıp ayağa kalktım. Lanet olsun neredeydi bu Demir?

Koridora çıktım ve direk danışmaya yöneldim.Demir'in yoğun bakımda olduğunu öğrendim. Geldiğinde durumu kötüymüş. Hemşireler beni odaya götürmeye çalışıyordu. Hayır. Hayır. Demir'i görmem gerek!

Kimseyi dinlemeden yoğun bakıma doğru koşmaya başladım.

Oradaydı. Oradaydı.

Her yerinde makineler vardı. Doktordan yalvar yakar izin aldım ve yoğun bakıma girmeyi başardım.

Mavi kıyafetleri giydim ve kapıyı açtım.

Demir...

Demir'in hep gülümseyen dudakları şimdi durgundu.