0505*******: Boşu boşuna tartışma çıkarmayın. Sizden korkacak halim yok beyefendi.
0532*******: Aksine korkmalısın.
0505*******: Ne o yoksa insan mı kaçırıp öldürüyorsunuz?!
0532*******: Biliyor musun tam üstüne bastın. Aynen dediğin gibi yapıyorum...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Arabadan dışarıya baktığımda yağmurun bardaktan boşalır gibi yağdığını gördüm. Merihe telefon geldiğinde aceleyle depodan çıkıp arabaya binmiştik. Her ne kadar benim evde kalmamı istese de bunu yapamadım.
"Orospu çocuklarını bulacağım!" Merih'in sesiyle bir anda gök gürültüsü koptu. Sesinde ki kararlılığıyla bunu gerçekten de yapacağını anladım. Şuan ise hastaneye gidiyoruz. Koray Bey babasının durumunun her ne kadar iyi olduğunu söylese de Merih'in aklı oradaydı. Bakışlarımı ona çevirdiğimde keskin çene hatları fazlasıyla dikkatimi çekti. Gözlerimi yüzünden çekmediğim için bakışlarımı fark etmiş olmalı ki gözlerini yoldan çekip bana çevirdi.
Göz göze geldiğimiz için bakışlarımı hemen dışarıya çevirdim. Ona dikkatlice bakarsam olacağı buydu. Adam kim bilir hakkımda neler düşünüyordu?
"Sen beni mi gözetliyorsun?" Duyduğum soruyla vücudum gerilmişti. Durduk yere bunu neden sormuştu ki!
"Elbette hayır!" Sesimi sert çıkarabildiğim için rahatlamıştım.
"Bende öyle düşünmüştüm!" Dediğinde gaza biraz daha bastı. Sanki çok yavaş gidiyormuş gibi daha da hızlandı.
"Burada kal." Geldiğimizi anladığımda yağmur hâlâ yağmaya devam ediyordu.
"Bende geleceğim." Bunun için bir sebebim yoktu. Neden Merih'in yanında olmam gerektiğini hissediyordum, bu konuda hiçbir fikrim yoktu.
"Sen laf dinlemez misin?" Hiç çekinmeden başımı iki yana salladım. Merih bir kaç saniyeliğine yüzüme bakmaya devam etse de hızlıca arabadan indi. Bende onu takip edip arabadan indim. Yağmur damlaları saçlarımı ıslatırken gülümsedim. Yağmur yağarken dışarıda yürümeyi seviyordum. Göz ucuyla Merihe baktığımda o bu durumdan hiç memnun değildi. Anladığım kadarıyla ıslanmayı sevmiyordu.
Sonunda hastanenin kapısından giriş yaptığımızda bizi ilk karşılayan Koray Bey oldu. Merih'in abisiyle bir sorunlarını olduğunu anlamak zor değildi. Merih ona hiç bakmadan yürümeye devam ettiğinde benim de onu takip etmem gerektiğini hatırladım.
"189 numaralı oda da!" Sesini bize duyurmaya çalıştığında Merihe baktım. Onu kale almadan yürümeye devam etti. Tabi bende onunla birlikte yürüdüm. Merdivenlerden bir kat yukarıya çıktığımızda kapının önünde karşılaştığım kişilerle yerimde durdum. İleriye bir adım daha atmadım. Atamadım.
"Anne, baba?" Onların burada ne işi vardı. Babama dikkatlice baktığımda üzgün olduğunu gördüm. Merih'in babasıyla aynı zamanda arkadaş mıydı? Bu sefer anneme baktım yanında tanımadığım bir kadın vardı. Samimi gözüküyorlardı. Bir ihtimal Merih'in annesi olabilir miydi?
"Lale, iyi misin?" Merih'in sorusuyla gözlerimi ona çevirdim. Kaşlarını çatarak az önceki bakışlarımı takip etti. Ve annemle babamı buldu.
