25.4.1995
အခ်ိန္မွာ နံနက္ (၄)နာရီ။
ဝက္ႀကီးအင္း၏ ႐ြာဦးေက်ာင္းမွ တုံးေမာင္းေခါက္သံကို စတင္ၾကားရေလၿပီ။
တုံးေမာင္းသံၾကားရသည္ႏွင့္ မ်က္စိအက်င့္ျဖစ္ေနသည့္ ကိုကိုေမာင္တစ္ေယာက္ နံနက္ (၄) နာရီတြင္ နိုးထလာခဲ့ေလသည္။
ထို႔ေနာက္ မ်က္ႏွာသစ္၊သြားတိုက္ စသည့္ သာမညအလုပ္ေလးမ်ားအားလုပ္ၿပီးခ်ိန္တြင္
ထမင္းခ်က္ရန္အတြက္ ျပင္ဆင္ေလေတာ့သည္။
ထမင္းခ်က္ရန္အတြက္ စဥ့္အိုးအားဖြင့္လိုက္ခ်ိန္တြင္
"အင္း...ဒီေန႕တစ္ရက္စာေတာ့ရွိေသးတယ္
ငါလည္းသိပ္မွမစားျဖစ္တာ
အေမ့ဖို႔ပဲ အဓိက ထားခ်က္ရမွာဆိုေတာ့ ညအထိေလာက္နိုင္ေကာင္းပါရဲ႕"
စဥ့္အိုးထဲမွ ဆန္တစ္လုံးခြဲခန့္အားနို႔ဆီဗူးျဖင့္ ခ်ိန္ထည့္ကာ
ထမင္းခ်က္သည့္လုပ္ရိုးထုံးစံအတိုင္း ဆန္ကိုစင္ေအာင္ေဆးကာ
ေရထည့္ၿပီး မီးဖိုေပၚတင္ထားလိုက္ေတာ့သည္။
ဟင္းကိုေတာ့ ေထြေထြထူးထူးမခ်က္။
ခဏေနဆိုလွ်င္ ပဲျပဳတ္သည္ေဒၚစိုးႀကီးလာမည္ျဖစ္သည္။
ေဒၚစိုးႀကီးအလာကိုေစာင့္၍သာ ပဲျပဳတ္ဝယ္ထားၿပီး
အေမနိုးလာလွ်င္ ပဲျပဳတ္ဆီဆမ္းႏွင့္ ထမင္းကိုနယ္ကာ
ေကြၽးေတာ့မည္။
"ပဲျပဳတ္......... ပဲျပဳတ္......."
ထိုသို႔ေတြးေနစဥ္မွာပင္ ေဒၚစိုးႀကီးေရာက္လာေပၿပီ။
"ေဒၚစိုးႀကီး လာပါဦးဗ်"
ေဒၚစိုးႀကီးအနားေရာက္လာေသာအခါ ပဲျပဳတ္ေတာင္းကို ခ်ေပးၿပီး
"ပဲျပဳတ္ တစ္ဆယ္သားေလာက္ဗ်
ပိုလည္းထည့္ေပးပါဦး ဟဲဟဲ"
"အမေလး ေဟာဒီက ငါ့သားေလးကို
ပိုထည့္ေပးမွာပါေတာ္ မေတာင္းလည္းထည့္ေပးေနတာပဲကိုကြယ္
ငါ့သားလိမၼာလို႔ကို ေဒၚစိုးႀကီးက ခ်စ္ေနရတာ
ငါ့သားအေၾကာင္းမ်ား ဟိုးဘက္႐ြာအထိေတာင္ သတင္းေမႊးလို႔
မေအအိုႀကီးကို လုပ္ေကြၽးေနတဲ့သားေလး က်န္းမာပါေစ၊ ခ်မ္းသာပါေစေတာ္
ငါ့အိမ္ကသားကေတာ့ ဘာမွသုံးစားမရဘူး"
ေဒၚစိုးႀကီးမွာ ေသြးသားမေတာ္စပ္ေသာ ကိုကိုေမာင့္အား
ခ်ီးက်ဴးစကားေျပာၿပီးမွ
YOU ARE READING
အိုဘယ့်...ရွှေညာမြေ (Ongoing)
Randomပုဂံ နှင့် အညာမြေ အညာမြေနှင့် ပုဂံဆိုသည်မှာ ခွဲခြား၍မရ။ ပုဂံဟူသည် အညာမြေအား လွန်စွာမှ ထူးလှသော အသွင်ကိုဆောင်နိုင်စွမ်းရှိနေလေ၏။
