PAINTED CANVAS (Under Revision)

Chapter 22: Scathed

"Kadarating ko lang eh~" she said in a sulking tone before closing the door at doon ko nga ulit narinig ang bangayan nilang dalawa. I sighed and just chuckle before continuing my sketch.

Nang mapagod na sa pagdrawing, itinabi ko na ang sketch pad at natuon naman ang atensyon ko sa files na inabot ni Paolo. As Paolo was told to tell me to check it as soon as possible, I decided to do so.

Isa isa kong tiningnan ang mga files, and there's one file that shocked me. Hindi ako makapaniwala sa laman nun kaya't hindi ko malaman kung anong dapat kong maging reaksiyon.

The day I was discharged came. I decided not to be fetched by anyone, that's why I'm going back home by myself. I haven't seen Darlene nor Paolo since their last visit dahil nga't mga busy sila at pinagbawalan ko na silang pumunta.

I took the train to commute at agad na akong dumiretso sa apartment building. The moment I arrived and open the room, tumambad sa akin ang nagkalat na mga walang laman na kahon ng paints ko. It's not that messy at all, but it's unusual to see the apartment room like this lalo kapag andito si Paolo. This room supposed to be so tidy, I wonder if he didn't went home to sleep here.

After eating a meal, nagsimula na akong maglinis. It's not a general cleaning, I just arranged and fixed things properly. While cleaning, I've been receiving messages from Paolo, alam kong nangungulit na naman iyon dahil alam niyang ngayon ang labas ko.

Hindi ko iyun pinansin maging ang pamaya't mayang pagtawag niya. At isa pang rason kung bakit hindi ko sinasagot ang mga tawag niya ay dahil na rin sa impluwensiya ng nalaman ko tungkol sa kaniya na laman ng files noong nakaraan.

Sa kalagitnaan ng paglilinis, I saw a letter above the table in the living room. Nang kunin ko ito at tingnan, may name is written outside and it's from Paolo. Pinakatitigan ko lamang ito at nag-isip kung bubuksan ko ba o hindi. After seconds of faltering on it, napagdesisyunan kong buksan ang sulat.

Nang mabasa ko ang unang mga pangungusap, kaagad kong nilukot ang papel at ibinulsa na lamang iyun. Nawalan ako ng ganang basahin ang paliwanag niya tungkol sa pandarayang ibinabato sa kaniya na hindi niya raw ginawa.

Kung ako ang tatanungin ay hindi ko alam ang kasagutan. Hindi basta-bastang napapasok ang bawat opisina ng mga departamiyento, maliban na lamang kung isa ka sa may kakayahan o may permisong makapasok roon.

Two hours had past bago ako umalis ng apartment building. I walked my way to the station but unfortunately, the bus were too loaded. Ayokong makipagsiksikan kaya't nag-iba na lang ako ng ruta. It's not that I'm in a hurry, I don't mind walking some minutes just to arrive at school, kailangan ko lang naman makausap si Professor Jed tungkol sa files and I decided to think more about it habang di pa ako nakakarating sa Ilarde College.

While on my way before crossing the pedestrian, a news flashing at the screen from a tall commercial building reported about the anniversary of the Music Gala Tragedy that happened a year ago and about a big bank robbery case that just happened earlier, it's the head news of the day. The world is indeed chaotic...

Naging abala ang daan dahil sa mga nagdaanang mga police car, maging ng ilang ambulansiya. Engaging myself in the society and the people in it will surely slap this chaotic environment, this is the irrefutable reality.

Ang kaninang maaliwalas na panahon ay biglang kumulimlim nang makarating ako sa parke. Sa sandaling iyun ay biglang sumama ang pakiramdam ko. It's a bad thing, wala akong dalang payong at magiging masama sa kalagayan ko kung lagnatin ako pagkatapos mabasa ng ulan.

The rain is starting to fall as I look for a place para pagsilungan. Maraming tao sa park ng oras na'yun kaya't halos occupied na ang silungan.

I hissed when my phone vibrated, I irritatingly grab it and saw Darlene calling. Bago ko pa man masagot ay nabitawan ko ang cellphone at tumilapon iyun sa kumpol ng mga halaman na nasa tabi ng fountain.

"Ah sorry!" Sigaw ng lalaking nagmamadaling tumatakbo na nakabunggo sa akin. I cussed because I didn't know where exactly the phone landed.

Sinubukan ko pa itong hanapin at kapain sa ilalim ng mga halaman but the rain started to pour heavily. Wala na akong nagawa kundi ang iwan na lamang iyun at tumakbo sa malapit na payphone para sumilong. I heaved a deep sigh because I'm feeling sick again. Sobrang lakas pa ng ulan at hindi ko alam kung kailan titila.

Ilang segundo lang ang lumipas nang may mga pulis at ambulansiya na namang dumaan. Hindi malayong may aksidenteng mangyari sa daan dahil sa lakas ng pag-ulan.

That moment, while I'm simply waiting for the rain to stop, I'm not aware of the fact that I'll experience how chaotic the world is once again. Sa mga oras na'yun ay hindi sumagi sa isip ko na magiging hindi patas na naman ang mundong ginagalawan ko. I never knew that another heavy rain will pour and it'll flood me of such agony that I never want to feel again...

End of Chapter 22
Scathed