The Boys of Barangay Santolan

CHAPTER ELEVEN

Hindi ko alam kung anong sasabihin ko sa kanya. Kitang kita ko sa mga mata niya ang lungkot at pag-aalinlangan.

Sa totoo lang, simula nang malaman ko ang ilegal na gawain ni Tito Hermes at Sarge Edward, hindi na ako nag-aksaya pa ng panahon para pakialaman sila sa mga kagustuhan nila. Alam ko na rin naman kasi ang kahihinatnan ko kung mangingialam pa ako.

"S-sarge, 'wag po kayong mag-alala. Tikom ang bibig ko. Kahit pa noong sinaktan ako ni Tito Hermes, walang may nakakaalam n'on." Sagot ko rito at nag-iwas ng tingin sa kanya.

"A-ano? Sinaktan ka ng Tito mo?" Takang tanong nito. Tumango naman ako. "B-bakit ka naman niya sasaktan?"

Nagkibit balikat lang ako. "Hindi ko po alam. Basta n'ung araw na sinaktan niya ako, iyon rin ang araw ng pagkawala niya at pagkikita namin ng tunay kong ama."

Iniharap ni Uncle ang mukha ko sa kanya. Kitang kita ko ng malapitan ang gwapong mukha ng crush kong Pulis. Feeling ko tuloy ay namula ang pisngi ko.

"Kung gayon, sobrang saya mo pala dahil magkasama na kayo ng Papa mo."

Tumango ako rito. "O-opo. Sa kanya na ako naninirahan." Sagot ko.

Ngumiti ito. "Mabuti naman. Sana lang ay hindi ka niya gawan ng masama gaya ng ginagawa sa'yo ng Tito mo. Alam mo na siguro iyon."

Ilang beses akong napalunok ng laway dahil sa sinabi ni Sarge Edward. Hindi ko tuloy alam ang isasagot ko sa kanya. Alam ko naman kung ano ang tinutukoy nito. Pero mukhang malabo pa sa maduming tubig na mangyayari ang sinasabi ni Sarge. Dahil kung alam lang niya, ako ang may pagnanasa sa Papa ko.

Kung maaari nga lang ay gusto kong idistansya ang sarili ko sa aking Ama. Ayokong isipan ito ng kung anumang kahalayan. Gusto ko na maging maayos ang pagsasamahan namin kahit pa na may iba akong nararamdaman para sa kanya.

"Oo nga pala," biglang sabi ni Sarge. "Nasa'yo pa ba 'yung cellphone na binili ko sa'yo?" Tanong nito.

Kinuha ko naman sa bulsa ko ang cellphone na bigay niya at pinakita rito. Napangiti naman ito.

"Wow! Akala ko'y natapon mo na iyan dahil paniguradong binilhan ka na ng papa mo ng mas magandang telepono."

"Sarge naman. Bakit ko naman itatapon ito? Eto ata ang pinakamagandang regalo na natanggap ko sa buong buhay ko." Sagot ko rito.

"Talaga?" Tumango naman ako. "E, paano kung itong nasa loob ng pantalon ko ang isa pa sa pinakamagandang regalong matatanggap mo?" Dagdag nito.

Pasagot na sana ako nang biglang bumukas ang pinto at iniluwa niyon si Tita Rosa na dala ang mga naipamili niya sa palengke.

"Ay! Sarge Edward, ikaw pala. Pasensya ka na at hindi mo ako naabutan rito." Aligagang bati ni Tita Rosa nang maibaba ang mga napamili.

Tumingin muna sa akin si Sarge. Kinindatan ako at nginitian nito bago sinagot si Tita Rosa.

"Ayos lang iyon, Rosa. Mabuti nga't nandito si Jinuel. Nagkamustahan na rin kami." Sagot nito. Inakbayan ako ni Sarge Edward habang pinipisil pisil ang balikat ko.

"Oo nga. Mabuti't iniwan muna siya rito ng Papa niya dahil may aasikasuhin raw ito." Dagdag pa ni Tita Rosa.

"Sige, Rosa. Mauna na ako. Baka hinahanap na ako sa istasyon. Babalitaan nalang kita tungkol kay Hermes." Paalam ni Sarge Edward.

"Ah, ganun ba? Sige, Sarge. Salamat ulit." Paalam naman ni Tita.

Pero bago tumayo si Sarge Edward ay may binulong muna ito sa akin. "Hayaan mo, matitikman mo rin ito. Magkikita pa naman tayo." Bulong nito at kinindatan pa ako.