The Soul Cultivator

Tale 55

"Hindi ko po naramdaman yung sapak mo sa mukha ko, mukhang pinapamanhid rin nito ang sakit sa katawan..." Masiyang sambit ni Can.

"I'm sorry you guys have to experience this..." Malungkot na saad ni Rox.

"Ayos lang po, para kay Madame Zen at sayo po ay kakayanin namin!" Lapit ni Ran sabay yakap kina Rox.

"Don't worry, hinding hindi nyo gagawin ang ginagawa ko para sa ating Clan, as long as I'm here, po protektahan ko kayong lahat!" Yakap ni Rox sa tatlo.

"P- pati po ako?" Punas ng sipon na saad ni Man.

"Especially you!" Ngiti ni Rox na ikinatawa nilang lahat...

***

Rox's

"Man!" Sigaw ko sa ere!

*Crashes!* Ilang mga puno ang nagsitumbahan dahil sa aking pag bagsak sa lupa, hindi ko ito pinansin at nagpatuloy sa pagtakbo sa loob ng kakahuyan.

Sunod sunod rin ang pagkatumba ng mga punong dinadaanan ko.

"Cancel!" Sigaw ko ng mapagtantong makakabulabog ako ng mga Beasts sa paligid, nasa Wild Area na ako!

Judging from Can's current state, he must've overexcert his Craft. And that means he must've carried both Ran and Man, then why is Man not with them?

Ran did used his Enhancing Craft with Can, that means he could possibly carry them two- but they are also poisoned and Man must've sacrificed himself upon knowing it...

That kid tends to disregard his own saftey just for his brother's safety, the three of them treats each others as brothers... And even though Man is the youngest he always look after those two, Man, I once told you to cherish yourself yet you didn't listened to me!

"Kapag makita ko talaga iyon ay pagagalitan k- there!" Saad ko ng makita ang ilan ilang marka ng may dumaan sa bahagi ng kakahuyang iyon.

May mga sangang putol at yung damuhan ay mukhang nagulungan.

*Groan!* Rinig kong daing sa di kalayuan.

"Man!" Sigaw ko ng makitang may mga kapirasong damit na sumangat sa sanga.

Pag takbo ko rito ay may isang naka dapang nilalang sa likuran ng puno, dali dali kong pinaayos ng higa ito at bumungad saakin ang duguang Man.

"Enhanced Restoration, Regeneration!" Craft ko kaagad, ramdam ko naman ang mga nabaling buto niya sa katawan.

Napaiyak nalamang ako ng makita ang nadugong mga mata nito, he must've suffered a lot!

"Sinabi na kasing ako na ang bahala sa misyong ito eh, sinabi ko nang mag ingat, sinabi ko nang ingatan ang mga sarili!" Iyak ko.

Napuno ng luha ang aking mga mata, tanging liwanag lamang ng aking Healing Craft ang aking naaaninag ngunit hindi ko ginawang alisin kay Man ang aking mga kamay para lamang punasan ang mga ito, every second counts and I will not allow Man to die here!

"We still have a lot of things to do!" Sambit ko.

"M- master?" Rinig kong sambit niya.

*Gasp!*

"Thank Gods your healing!" Saad ko bago ilapit sa kaniya ang aking mukha.

"Si- sinusun, sundo m- mo n, naba 'ko?" Man

"No! Marami pa tayong balak hindi ba? Natatandaan mo ba dati, ako ang inyong Master at kayo ang mga estudyante ko, we dreamt of becoming worldwide famous Cultivators hindi b-" Natigil naman ako ng iangat niya ang kaniyang kamay at hawakan ang braso ko.

"M- may anak ka pala h- hindi mo m, manlang si, sinabi saam- min?" Man

"*Chuckle* Hindi ko nga rin alam na may anak pala ako, saan mo naman iyan narinig?" Napatawa ako dahil sa lahat ng puwede niyang sabihin ay yuon pa, he must be hallucinating!

But I guess I could tell them the truth right now? I don't want to lose him so I must strengthen his will to live!

"D- dumating si, siya k- kasama ang isang Lo- Lord ng Cu- Culaisten. *Chuckle* alam mo kaya ang Lo, lord a- at ang Culaisten..."

"Anong akala mo sakin engot?" Tawa ko habang pinupunas sa aking braso ang mga luha ko sa pisngi.

"Kung naandito ka lang sana ay makikilala mo na rin siya sa wakas..." Mahinang sambit niya.

His strength is coming back, he'll live!

"I don't have to, I'm hi- i'm him!" I said it!

For the first time, I've told who I really am to somebody who knew me, and it felt great!

"M- mukhang ikaw nga ang nag gabay sa kaniya upang makilala kami, s- salamat po kuya Rox!" Man

"Don't thank me, I've never did anything good for him-"

"Huwag mo pong sabihin iyan, hindi iyan totoo. Kung hindi dahil sa iyo ay hindi namin makikilala ang iyong anak... At kung hindi dahil sa kaniya ay hindi mo matatamo ang hustisiya- unti nalang po kuya Rox, makakamit mo na ang nararapat na hustisiya!" Man whispered, it seems like he's still half asleep!

"Then wake up and give me the justice I deserve, and promise me one thing?..." Saad ko habang dahan dahang naglalaho ang liwanag sa aking mga palad.

"A- ano po yun?" Man

"Please take a good care of yourself, don't you ever do this again, pahalagahan mo naman ang sarili mo!" Saad ko bago tumayo at kinumpas ang aking kamay.

"Opo, salamat kuya Rox at kinausap mo na rin ako sa wakas!" Mangiyak ngiyak na bulong ni Man.

Dahan dahan naman siyang lumutang at nilipad ang pinanggalingan kong direksiyon.

Nanlambot naman ang aking mga tuhod at babagsak na sana ako sa lupa ng may sumalo saakin.

"I told you to let me handle this, stop overexerting yourself and let me lend you a hand!" Rinig kong sambit ni Lord Axcel habang karga karga niya ako sa kaniyang dibdib.

"Th- thank you, you're always there whenever I needed help, and that's enough-"

"But it would never be enough, let me stand by your side and let me protect you... You're the stars in my dark nights, my sun in my days, I cannot live without you, so from now on. I won't let you leave my sight wherever you go I'll be there right by your side, so your battle is also mine!" Rinig kong sambit niya bago kami balutin ng kaniyang puting usok.

Napuno naman ng pagsabog ang paligid, unti unti akong dinalaw ng antok dahil sa sunod sunod na paggamit ko ng aking Crafts. Puno man ng pagsabog ang paligit, at kahit ramdam ko ang pag takbo ni Lord Axcel ay panatag parin ang aking isip dahil siya ang aking kasama.

"Lord Axcel, Zero, si Man?" Tayo nila Can ng mapansin ang pag balik namin.

"He's around... There!" Saad ko ng mahanap ang nalipad na walang malay na Man.

"Man!" Inalalayan nina Ran and Can ang kanilang bunso para maihiga ito ng maayos sa gitna ng bangka.

"Salamat Zero, Lord Axcel!" Mangiyak ngiyak na saad ni Ran.

"Walang anuman!" Rinig kong saad ni Axcel bago niya ako inalalayang maupo sa likuran ng bangka.

"Tagalog?" Tawa ko habang pinapanuod siyang nilalagyan ng Orb ang bato nung bangka na siyang ikinaandar nito.

"Sleep!" Pat niya sa kaniyang binti.

Ngumiti naman ako at inilagay ang aking ulo sa kaniyang balikat.

"Thank you!" Bulong ko bago ako dahan dahang nakatulog.

"And thank you for showing me how to love!" He caressed my hair which made me even more sleepy.

The feeling of wanting him always near me, the contentment whenever he arrives just in time to save me... What is it called? What is it?.....

*****

I almost let Rox admit to his feelings but I thought... Why not add a little more spice mwuahahahha! Anyway, expect more updates daily, mukhang madadagdagan pa talaga ang mga episodes!