Snucius na tropie II

Romantyk

Romantyk? Nie, nie jest to odpowiednie określenie dla Severusa... Severus jest bardziej złośliwym gnojkiem gotowym rozpruć ci gardło gołymi rękami jeśli go wkurwisz. Tak, taki ma właśnie charakter Snape którego kocham... A zatem, biorąc pod uwagę naturę wspomnianego mistrza eliksirów, czy skończyłem w równoległej rzeczywistości? Czy koniec świata był blisko? Czy zmutowane w Czarnobylu kucyki zombie zaczną zaraz napierdalać nas z karabinów? Cóż... Nie ma jeszcze deszczu meteorytów, wspomnianych kucyków zombie, a Minevra dalej sprawdza kartkówki przy biurku obok, więc to z pewnością była rzeczywistość... Posrana, ale jednak rzeczywistość...

-Oi, mózg ci się przegrzał, idioto? - usłyszałem warknięcie Severusa. Bardziej by to można było nazwać errorem. W końcu, co jak co, ale Snape właśnie zaprosił mnie na kolacje... Kolacje przy świecach. Kurwa, po wyjściu z szoku będę wyśmiewać się z niego do końca życia, lub dopóki mnie nie zabije... - Słuchasz mnie w ogóle? - odezwał się znów czarnowłosy, machając mi ręką przed twarzą. Oi, czego on chce? To on mnie w tym momencie zaskoczył! W końcu to nie jest w jego stylu zapraszać mnie na jakąś kolacyjke przy świecach!
Ale czej... Czy on... Nie wierzę... Severus jest zakłopotany! OMG! Och, jaki on jest słodki... A może to nie jest zakłopotanie? Co jak co, ale u Snape'a trudno rozróżnić zakłopotanie od mordercze furii... Nah, jebać to! Najwyżej skończę w trumnie...

- Oczywiście, że wybiorę się z tobą na kolację - powiedziałem z szerokim uśmiechem.

- Nie jaraj się tak głupku, to tylko kolacja... - stwierdził lekko się rumieniąc. Awwww... Jednak jest trochę zażenowany.

- To nie byle jaka kolacja! To kolacja z tobą! - odpowiedziałem po czym objąłem go w pasie i zatknąłem nasze nosy. Kto by pomyślał, że Sev potrafi być taki uroczy ~