fell harder

όλοι επιστρέφουν

Όπως είχα εκείνο το προαίσθημα το βράδυ αυτό, έτσι και την μερα που με πήρες τηλέφωνο ήξερα. Το ήξερα.

"Σε σέβομαι, σε βλεπω σοβαρά. Δεν μπορείς να είσαι για εμενα πλεον μια ξεπέτα. Θέλω να σταματήσουμε να βγαίνουμε."

Εφόσον το περίμενα γιατί ετσουξε τόσο;

"Γιατί όσα και να σου έχει κάνει ο αλλος, κλείνεις τα ματια. Μπορει να τα εχεις μισόκλειστα και να βλεπεις θολά την πραγματικοτητα, αλλά δεν παύεις να τη βλέπεις. Ξέρεις τι γίνεται, μα είναι καλυμενη με ζάχαρη επειδή την εφτιαξες εσύ όπως ήθελες."   Βούτηξε το ψωμάκι κανελας στο γάλα και το εβαλε στο στόμα.

"Αλλά...η πραγματικότητα που φτιάχνεις στο δικό σου σύμπαν, απέχει απο την αλήθεια. Οπότε, το τσιροτο της αλήθειας πονάει λίγο παραπάνω." γλύφει τα δάχτυλά της από την κανελα και τη ζάχαρη. "Θα το φας αυτό;"

Ναι πόνεσε τότε. Ναι είχα πολλά να σου πω. Άκουσα πραγματα για εσένα και έριξα απο πανω μια στρωση κανέλας για να μη μου πέσουν τοσο πικρά.

Ειδα πράγματα που δε μου άρεσαν και εκανα πίσω...έβαλα ζαχαρη και ξανα κανέλα.

Γιατί μου άρεσες. Και εισαι ο μόνος που το έχει ακούσει αυτό από το στόμα μου.

"Δε θέλω να σε πιέζω. Και δε θελω να σε κοιτάξω για τώρα. Πηγαινε με σπίτι έχω βιολογια." Αυτά ήταν τα τελευταία μου λόγια πριν βγω απο το αμάξι σου.

Ακόμα και τοτε, η ησυχία στη διαδρομή δεν ήταν αμήχανη. Απλά στενάχωρη. Για σενα ανακουφιστική, δεν ξερω και δε θα μαθω ποτέ πως νιώθεις.

Δεν κατάλαβα αν έλεγες όντως αλήθεια ολον αυτόν τον καιρο.

Οπότε σε άφησα.

"Δεν έκλαψα πολύ Χριστίνα. Ήταν κακό, ναι αλλά κατάλαβα ότι τελείωσε οταν μου έστειλε μήνυμα 《ΤΕΛΟΣ》με κεφαλαία γράμματα. Τι να του έλεγα, όχι δεν τελειώσαμε;" κοιταξε στιγμιαία το ημιμόνιμο στα νύχια της που έπρεπε να ανανεώσει.

"Δεν το αποδέχεσαι ποτε, αλλα ξερεις τι θα αποδεχτείς; Ότι δεν μπορεις να περιμενεις τιποτα απο το μέλλον."

Δεν το αποδεχτηκα, οντως. Για ενα μήνα ή όσο ήταν αυτό το διάστημα, δεν περασε στιγμή που να μην το σκέφτηκα.

Το ενδεχόμενο να εισαι παλι μαζί μου.

"Έχω να πω..." λέει η Σοφία ενώ παίζει με το λούτρινο χταποδακι μου.

"Όλοι γυρίζουν. Πάντα. Ένας κύκλος μπορεί να μην ολοκληρωθεί και να συνεχιστεί μετά. Μια σεζόν μπορεί να τελειώσει μα ξεκινάει η επόμενη. Ακόμα και αν έκλεισε ο κυκλος...ξεκινα ένας άλλος ή ακόμα ανοίγει ξανά."

Εμείς είχαμε κάνει το ένα τεταρτο του κυκλου. Και όπως ειπε η Σοφία, βρήκες ευκαιρία και συνέχισες μεχρι να σχεδιάσεις ημισφαίριο.

Όντως ήρθες παλι.

"Ολοι επιστρέφουν."

Ήρθες με δυναμικό τρόπο ξανά στην καθημερινοτητά μου. Ξανά στο μυαλό μου.

"Όλοι επιστρεφουν. Δες εμένα. Δες πως ο κυκλος μου ανοιξε ξανα, δες πως παλι όλα καταλήγουν σε αυτον."

Επεστρεψες. Αλλα όχι για να μείνεις.

"Κι αν ξαναφύγει, δε χαράζει άλλον προορισμό. Απλά διασχίζει άλλη πορεια."

Έφαγε το δευτερο παγωτό που είχε στα χερια της. "Θυμάσαι ποτε είχα ξαναφορέσει αυτήν την μπλουζα;" με ρωτάει και γελαει. "Καθε φορα που τη βαζω τον σκεφτομαι. Τον εχω συνδυασει με ενα ρουχο, με ενα τραγουδι. Δε φευγει ποτε."  ανακαθεται και βαζει το ξυλακι φράουλα στο στόμα της. "Θα κουβαλας κατι, είτε νοητό είτε οχι. Αλλά το σύμπαν θα σου θυμιζει οτι ακόμα είναι εδω. Και οσο είναι εδω...

...μπορεί να επιστρέψει. Όλοι επιστρέφουν.