fell harder

τυχαία

(Είναι 12 και 12 τη στιγμή που το γράφω)

Είχα ένα προαίσθημα από την αρχή της βραδιας, το ελεγα στη Σοφία.

"Σημερα ναι ρε, κάτι θα συμβεί." και γέλαγε γιατί ηξερε οτι πέφτω παντα μέσα. Πρώτη φορα σε αυτό το μαγαζί, πρώτη φορά θα συνέβαινε κατι, έκοβα το χέρι μου.

Πέρασε κατα πολύ η ώρα και επαιζε ένα κομμάτι που μου άρεσε. Η ματιά μου πέφτει τυχαία σε μια παρέα.

Τυχαία στη δική σου ματια. Και άλλη μια φορά τυχαία. Κι άλλη μία, και ξανά.

Κατι καταλαβα, χωρις να σε έχω ξαναδεί. Ήταν ισως αυτό που ένιωθα όλο το βραδυ.

"Σοφία, πάω τουαλέτα."

"Χριστίνα κατι θέλω να σου πω."

"Να περιμενει."

Τώρα κατι θα γίνει, τώρα κατι θα γίνει.

Θυμαμαι κοιταξα την ώρα στο κινητο, 4:44. Ξερω ότι με κυνηγουν οι αριθμοί. Ρίχνω νερό στο πρόσωπό μου και προσπαθώ να καταλάβω τι με προβληματίζει. Ο κλασικος κόμπος στο λαιμό μου ηταν εκεί. Σηκώνω το κεφάλι μου και μεσα από τον καθρέφτη σε βλεπω.
Με είδες που σε είδα. Με είδες που γελασα. Και με ακολουθησες οταν έφυγα.

"Χριστίνα..."

"Έλα"

"Η παρέα εκεί..." δειχνει με το δαχτυλο εσένα. "Μας σχολιάζει"

"Όχι μάλλον λαθος κανεις." είπα περισσότερο για να το ακουσω εγώ, για να μην ενθουσιάζομαι. Γύρισα πλατη για να μην σε κοιτάω.

Και ένιωσα ένα χέρι και μια ζεστασιά στο αυτί.

"Έρχεσαι λίγο;" και χωρις να γυρίσω το κεφάλι καταλαβα ότι αυτή ήταν η φωνή σου.

Η Σοφία με κοιταξε με ένα βλέμμα "στα λεγα εγω" και απομακρυνθηκα.

Ίσως το καταλαβα απο εκείνη τη στιγμή οτι θα ήσουν αυτος που θα εγραφα.

Ίσως και η Σοφία το καταλαβε τότε.