"ေအး.. အသစ္ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားထပ္ခန့္ထားတာ"
ကြၽန္ေတာ္ျပန္ေျဖေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ သူကေခါင္းညိတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒီေနာက္မွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ရိုက္ကြင္းဘာညာကို ဝင္ၿပီးမစြက္ဖက္ေတာ့ဘူး။ ဒီအတိုင္းပဲ ထိုင္ေနတတ္ၿပီး သူမ်ားလုပ္တာေတြကို လိုက္ၾကည့္တယ္။ တစ္ခါတေလ ကြၽန္ေတာ့္ကိုၾကည့္တယ္။ ဘာစကားမွသိပ္မေျပာ...
"ဘာျဖစ္လို႔တုန္း ထူးေအာင္... ေနမေကာင္းဘူးလား"
"ေကာင္းပါတယ္။ မင္းအလုပ္လုပ္တာကို မျမင္တာၾကာလို႔ၾကည့္ေနတာ ဘာမွမျဖစ္ဘူးရယ္။ သြား.. သြား.. လုပ္စရာရွိတာသာ သြားလုပ္ေန"
"အင္း.. တစ္ခုခုဆို ကိုယ့္ကိုေခၚေနာ္"
ေခါင္းပဲညိတ္ျပၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကိုအတင္းႏွင္ထုတ္တယ္။ တစ္ခုခုျဖစ္ေနတဲ့ သူ႕ပုံစံေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္စိတ္ပူေပမဲ့ အလုပ္ကလည္း ပစ္ထားလို႔မရတာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္မွာ သူ႕ကိုတၾကည့္ၾကည့္ပဲ..
ညဘက္အလုပ္ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဟိုတယ္ကိုျပန္ၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ထူးေအာင္ကို ဘာျဖစ္ေနတာလဲလို႔ တစ္ခ်ိန္လုံးေမးေနေပမဲ့ ထူးေအာင္ကဘာမွမျဖစ္ဘူးပဲ ျပန္ေျဖေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႕ၾကည့္ရတာလည္း ၿပဳံးၿပဳံး႐ႊင္႐ႊင္ပဲမို႔ ကြၽန္ေတာ္ ျပန္ၿပီး စိတ္သက္သာရာရသြားတယ္။
တစ္ပတ္ျပည့္လို႔ ရိုက္ကူးေရးကိစၥေတြၿပီးေတာ့ အဖြဲ႕သားေတြကို အရင္ျပန္ခိုင္းလိုက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္၊ ထူးေအာင္နဲ႕ သူထူးေအာင္က ဒီမွာ တစ္ရက္ပိုေနၿပီး ေလွ်ာက္လည္ပတ္ျဖစ္ၾကတယ္။ ၿပီးမွ ကြၽန္ေတာ္တို႔ျပန္လာတယ္။
အဲ့လို ျပန္လာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ထူးေအာင္တစ္ေယာက္ အေၾကာင္းမရွိပါပဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔႐ုံးကို ေန႕တိုင္းလိုလို ေရာက္လာတတ္တယ္။ အဲ့လိုေရာက္လာရင္လည္း ကြၽန္ေတာ့္႐ုံးခန္းထဲကို အရင္မဝင္ဘဲ အျပင္မွာ ထိုင္ေနတတ္တယ္။ သူ႕အလုပ္နဲ႕သူ အလုပ္ရႈပ္ေနၾကတဲ့ ႐ုံးဝန္ထမ္းေတြကိုၾကည့္တဲ့အခါၾကည့္တယ္။ တစ္ခါတေလက်ေတာ့လည္း ငိုင္ၿပီးတစ္ခုခုကိုေတြးေနတတ္တယ္။ အခုလည္း ႐ုံးဝန္ထမ္းေတြ ေကာ္ဖီေသာက္ဘာညာလုပ္ဖို႔အတြက္ သီးသန့္နားေနခန္းထဲမွာထိုင္ၿပီး မ်က္ေမွာက္ၾကဳတ္လ်က္ ဘာေတြေတြးေနလဲမသိ။
P_20(ဇာတ္သိမ္း)
Start from the beginning
