Η Τελευταία Μας Φορά

~ΕΝΑ ΑΠΡΌΣΜΕΝΟ ΤΕΛΟΣ~

Τότε λοιπόν ήρθε με βρήκε στο Νοσοκομείο η Λίζα ναι καλά ακούσατε η Λίζα!

- Εσύ εδώ; από που και ως που;

- Εγώ φταίω για όλα εγώ τα έκανα όλα, εγώ νόμιζα πως ο Αντρέας ήταν μέσα στο τζιπ γι'αυτο και φρόντισα να τον εκδικηθώ πειράζοντας τα φρένα..

- Τι έκανες λέει;

Είπα και άρχισα να την ταρακουναω κλαίγοντας και φωνάζοντας

- Φύγε, φύγε αμέσως τώρα χάσου από μπροστά μου και μην μας ενοχλήσεις.. Φύγε πριν σε βρει ο Ανδρέας εδώ

Είπα και εκείνη το έβαλε στα ποδια.. Μετά από λίγο ο Ανδρέας ήρθε.. Εννοείται δεν του είπα για την Λίζα φοβάμαι μήπως θελήσει και εκείνος να την εκδικηθεί.. Βέβαια προέχει η υγεία του Ζήση μου!

- Πώς έγινε; γιατί έγινε αυτό;

- Δεν ξέρω όλα έγιναν τόσο γρήγορα εγώ κατάφερα και βγήκα χωρίς καμία γρατζουνιά ο Ζήσης όμως όχι έκαναν πάνω από μια ώρα να τον βγάλουν από τα συντρίμμια ήταν μέσα στα αίματα.

- Σε παρακαλώ πήγαινε σπίτι σου έστω να αλλάξεις, να βγάλεις το ματωμένο νυφικό σου..

- Δεν πάω πουθενά το κατάλαβες; πουθενά μέχρι να δω πως όλα είναι καλά

Αχχ κι' αυτό το πλάκωμα που νιώθω στο στήθος δεν λέει να με αφήσει γιατί όμως;

Οι ώρες περνούσαν βασανιστικά καμία ενημέρωση ξαφνικά βγήκε ένας γιατρός και πλησίασε προς το μέρος μας με κοίταξε και μου χαμογέλασε δεν είπε τίποτα μονάχα κάλεσε τον Ανδρέα στο γραφείο του.

Τα λόγια του ήταν ψυχρά, το χαμόγελο τελικά ήταν ψεύτικο, τα πράγματα σκούρα!

- Τι συμβαίνει γιατρέ με τρομάζει το βλέμμα σας

- Λυπάμαι αγόρι μου, αλλά δεν μου πάει καρδιά να τα πω στην κοπέλα με το νυφικό

- Τι συμβαίνει γιατρέ; πείτε μου επιτέλους;

- Παλεψαμε πολύ δυστυχώς δεν υπάρχει καμία ελπίδα είναι εγκεφαλικά νεκρός ο κύριος Κακλεας

Μεριά μου

Τότε ένιωσα αυτό το πλάκωμα στο στήθος εντονότερα και σιγά σιγά όλα σκοτεινιασαν γύρω μου...