Marg's POV
after our wedding we went to tokyo to celebrate our honeymoon.. May iba kay Gab ngayon he's not in his usual mood.. His gloomy. Ewan ko pero parang may mali sa mga kilos nya.. I want to ask him if there's any problem pero natatakot ako. I donno where to get any strenght para lang matanong ko sa kanya kung may problema ba.. Ang daming tumatakbo sa isipan ko. Na baka nagsisisi sya na pinakasalan nya ako. Natatakot ako na baka..
"babe" na pa balikwas ako nong narinig ko ang boses nya.
"huh?" tanong ko sa kanya
"ok ka lang? Kanina pa kase kita tinatawag eh. Tulala ka pa" halata sa mukha nya nag aalala sya.
"ah oo ok lang. May inisip lang" sagot ko sabay pakawala ng matamis na ngiti. Lumapit sya sakin at niyakap ako.
"ano inisip mo babe?" papalapit ng papalapit yung mukha nya sa mukha ko habang sinasabi nya yun. Hanggang mag ka dikit na ang noo at ilong namin. I can feel his warm breath. Ngumiti lang ako and give me a quick kiss.
"babe ok ka lang" tanong ko sa kanya nong mapansin kong maputla sya. Para din syang nanghihina
"yup i'm super fine" ewan ko ba pero parang may mali talaga eh
"you sure? You look so pale"
"oo kailangan ko lang segurong mag pa araw" lumabas na sya ng kwarto after nyang sabihin yun. Alam kung may mali.
--a month after--
Things was going so wierd laging umaalis si Gab and every time i ask him lage na lang n'yang sinasabing it's all about his work. Minsa ay nag seselos na ako sa trabaho n'yang yan. Di ko na sya na kakausap ng maayos. Kung umuuwi sya ay tulog na ako at tuwing aalis sya yung tulog rin ako. I hate him this past few days parang ayst ewan. I grab my phone and call Xander after a few beeb he already answer the phone..
"bakit?" - Xander
"wow hello Xander huh" sagot ko na may halong inis sa boses
"i'm busy Marg sorry" hayst lahat na lang sila busy.
"ok sorry for disturbing your busy life" i said then turn off my phone. Nag bihis ako and get my car key at umalis. I dont know where to go. Wala rin naman si kuya dito. Gusto ko ng kausap. Yung pakikinggan ako yung taong maiintindihan ako. I guess busy silang lahat. I dial Mark's number and unfortunately no one answer it. What a good day. Insert sarcasm here. Napa buntung hininga na lang ako sa mga pinag iisip ko.
Gabriel's POV
Andito ako sa hospital ngayon. Alam kung nag tatampo na si Marg sakin dahil sa lagi kong pag alis. Ayaw kong malaman nya na nanghihina na ako. And knowing that i'm gonna hurt her kills me. Ayaw ko syang iwan without her knowing how much i love here. Kaya ko sya pinakasan for her to know that no one in this world can break us. Pero i was wrong my illness is killing me and i dont know how long it would take me to still live in this world. I always pray for a miracle to happend, i know i have done a lot of mistake that hurt those people around me but i just want to live longer for the person whom i love the most.
"Gab. Nasabi mo na ba kay Marg tungkol sa sakit mo?" - Mark
"Not yet Mark di pa ako handa. I'm not yet ready to bid my goodbye to her" tumulo ang luha ko matapos kung sabihin ang mga salitang yung.
"alam ko tol no one in this world is ready to bid their goodbye to the person you treasure but i know mas masasaktan sya pag nawala ka na lang bigla sa buhay nya without any idea. Mas masakit yun Gab." natahimik ako sa sinabi ni Mark.
"sasabihin ko sa kanya pero paano?? Paano ko sasabihing mamatay na ako na one of this days iiwan ko na sya. Na aalis na ako at di na makakabalik pa? How?" paulit ulit na tanong na ulamalabas sa bibig ko. Paano??
"you're not going to die Gab. Di mo kami iiwan. Malakas ka diba?? Diba sabi mo walang iwanan ang daya naman eh." Denise said while sobbing. Kumpleto ang bakada sa loob ng puting kwarto na kinalalagyan ko ngayon. Malungkot silang lahat di ko alam pero i made up my mind. Sasabihin ko na kay Marg, mahirap but she need to know, my wife need to know everything.
Marg's POV
Huminto ako sa isang park. Ang saya nong mga tao dun. Bigla akong kinabahan di ko alam pero ayaw ko sa nararamdaman ko ngayon. I grab my phone when i heard it ringing i look at the caller id and it's Mark. Something is telling me not to answer but its to late na pindot ko na ang answer botton.
"yes Mark" i said stuttering
"go to *toot* hospital Gab needs you" nabagsak ko ang phone ko pagkatapos nyang sabihin yun. My tears are starting to fall. I drive as fast as i can papunta sa hospital na sinabi ni Mark. He also texted me the room number. Pag dating ko sa tapat ng kwarto i heard some sobs. I hold the door and try to open it. Di ko alam kung anong nangyari kay Gab at ayaw kong malaman pa. Di na sana ako papasuk when someone open the door and it was Xander. Umiiyak din sya. Tumulo agad ang luha ko. He gesture na pumasuk na daw ako. Inalalayan nya ako papasuk sa kwartong ayaw kong pasukan. I saw Gab is laying in the bed he is so pail as pail as dead. Nakitingin lang sya sakin habang nag lalakad ako papalapit sa kanya and my tears burst out when i come near him. Lumabas muna silang lahat and left me with Gab in that white room.
"sorry babe. I'm so sorry for not telling you about my condition." uumiiyak at nanghihina si Gab habang nag sasalita. I hold his hand and caresses it.
"ssshh just rest and get well. Di ako galit" di ko mapigilan ang pag patak ng luha ko. Masakit para sakin ang mga nangyayari pero alam kong mas masakit para kay Gab.
"tulog ka muna mahal ko huh. Di kita iiwan dito" tumango lang sya and close his eye di ko pa alam kung ano ang sakit nya but i know malala na ito by the look of Gab mahina sya, he can't even talk well and he's so pale. Ilang minuto pa ay nakatuog narin si Gab. Lumabas ako ng kwarto and fond them outside. Pinapasuk ko muna sila sa kwarto para mabantayan si Gab. I go directly to Gab's doctor.
"doc i'm Gab's wife. I just want to know the condition of my husband" masyado yata akong straight forward mag salita. I need to know. Di ako makahinga sa kaba.
"sorry Mrs.Alvarez but Gab's condition is to bad. He is dying soon. His heart is to weak and going weaker every second passes. Sorry Mrs. Alvarez but we already done our best to save him but i think it's all up to him now." nanlumo ako sa sinabi ng doktor. I cant even move my feet to go out side. To go out of this hell. My life is already leaving and i dont know how to accept everything that is happening right now. Nanghihina akong lumabas ng kwarto. I'm crying like a child, a child that taken away from her mother or isang batang na dapa at dumudugo ang tuhod. The everything turns black.
-a year after-
"hi baby Gab?" ngumiti lang sya habang pinag lalaruan ko ang mga daliri nya.
"ang cute talaga ng baby ko" nakatitig lang ako kay Gab for the whole time. Ayaw kung pumikit natatakot ako, i get back to my senses when i heard my brother's voice
"oh Marg are you ready?? Aalis na tayo. Andun na daw sina dinese" - kuya
"opo kuya" kinarga ko na si baby Gab at sumunod kay kuya. Isang taon na rin ang lumipas since that day. The day that Gab left us at iniwanan nya ako ng isang little angel. Di ko nga alam kung pano ko nakayanan lahat eh. Suguro ayaw ko lang mag paka selfish. Pumunta kami ng sementero to visit Gab's grave. Kasama ko ngayon si kuya sa kotse. Tahimik lang kami habang nasa daan si baby Gab lang yata ang naririnig ko, yung tawa nya at yung mga salitang d ko naman maintindihan BTW my son's name is Gabby James Fernandez-Alvarez. Iniwan man ako ng asawa ko alam kong andito parin sya sa puso at utak ko. Mahirap but with the help of my family and friends alam kong makakayanan ko lahat. Wherever my husband right now i will see him again..
A/N
Sabi nga nila everything happend for reason maybe just to teach us a lesson. Ito na po yata ang dulo. Salamat sa mga bumasa even if it's not that so nice story. Thank you and God bless :)
-greatpretender88
