Με γυμνό μάτι

Μεταξύ ζωής και ονείρου

Μεταξύ ζωής και ονείρου
χορεύουμε ακόμα στο βρεγμένο πλακόστρωτο.
Τα χέρια σου στα βρεγμένα μου μαλλιά
βρεγμένα ρούχα , στο σώμα διάφανα
-όλα λευκά, γιατί τίποτα δεν έμεινε-
μάτια βρεγμένα λάμποντα
να διηγηθούν όσα στο βάθος ειπωμένα.

Το κεφάλι μου στον ώμο σου στο βρεγμένο πλακόστρωτο,
στροφές τα χέρια μας, πόδια στον αέρα,
τα πρώτα της ζωής μας χαμόγελα
-αγάπη μου, γεννηθήκαμε στα κυπαρίσσια-
και μόνα αυτά τα δάκρυα της ζωής μας όλης
πρώτα και τελευταία.

Τα χέρια μου κλειστά στο βρεγμένο πλακόστρωτο.
Βήματα τεμαχισμένα.
Στα δάχτυλα το μυτερό μπουκάλι
-όλο λευκό, γιατί τίποτα δεν έμεινε-,
εκείνο το τραγούδι που κανείς δεν ξέρει
απ' τις χορδές του πλανόδιου βιολιστή
μάτια βρεγμένα, και πάντα λάμποντα
σ' εκείνο το χορό με χώρια χέρια.

Καλημέρα.