Naperva

30

"Öyle. Kuralı ben koydum ve gücümün yettiğince de bunu devam ettireceğim fakat dediğim gibi her insan huzur bulmayı hak eder."

Lina bir şey demeden sadece ona baktı.

Esra ölünce, onu öldürünce huzuru bulacak mıydı?

"Ben her zaman böyle bir insan değildim Lina."

Lina kadının durgunlaştığını fark edince ortamı yumuşatmak istercesine alayla gülümsedi.

"Böyle yılışık ve sevimsiz biri mi?"

Yaren yorgunca kıkırdadı.

Fakat dürüstçe "Evet." diyerek kızı şaşırttı. "Gerçekten de her zaman öyle değildim. Bir robot gibiydim. Gibisi fazla belki de. Adeta bir robottum. Babasının sözünden çıkmayan, onun kurulu robotu. Kölesi."

Kısa bir an uzaklara daldı Yaren. Anlaşılan anılar gözünün önünde beliriyordu. Bunun kendisine de her zaman olduğunu fark etti genç kız.

Lina konunun ilgisini çektiğini fark etti. Bu yüzden yerinden kıpırdamadan kadının dinlemeye devam etti. Yaren'in dalgın yerdeki bakışları daha fazlasını anlatacağını belli ediyordu.

"Babamın suikastçısıydım." dediğinde Lina şaşkınlıkla gözlerini açtı ve bir an 'Daha neler?!' diyecek gibi oldu Ekin'in bir şeylere sürekli böyle tepki verdiği aklına gelerek. Bunu hiç ama hiç beklemiyordu. Her zaman Birimdeki en eski askerlerden biri olduğunu düşünmüştü. Savaş'tan bile önce orada olduğunu. En başından beri onun da olduğunu. "İnsanları öldürüyordum." Kafasını kaldırdı ve kızın gözlerinin içine baktı. "Masumları öldürüyordum. Babam isim veriyordu ve ben de hiç düşünmeden onları indiriyordum. Kimdir, ne yapmıştır, ailesi var mıdır hiçbiri umrumda değildi."

"Neden?" diye sorabildi Lina sadece. Neden yapıyordun? Neden karşı çıkmadın? Neden kaçmadın?

Yaren bir kez daha yorgunca gülümsedi. Lina bunun sahici bir gülümseme olmadığının farkındaydı.

"Hani sen dedin ya ben zayıfım, güçsüzüm diye sen gerçekten de öyle değilsin Lina. Neden mi bu kadar eminim? Çünkü zayıf bir insan nasıl olur her gün aynanın karşısına geçince görüyorum " Lina'nın inanamaz bakışlarına aldırmadı. "Yapmaya, babamın emirlerine uymaya devam ettim çünkü zayıftım ve korkaktım.  Ne yapacağımı bilemiyordum. Karşı çıkmak birilerini öldürmekten daha zor geldi."

Kendini utanç içinde kalmış hissetti Yaren. Her gün böyle hissediyordu. Fakat yıllar içinde öyle hissetmiyormuş gibi yapmayı öğrendiği için her şey yolundaymış gibi yapabiliyordu gün içinde. Fakat gece, gökyüzünden yere çökünce her şey o kadar kolay olmuyordu. O anlarında da her zaman olduğu gibi Savaş oluyordu.

"Babam bana kendi annemi öldürttü." diye devam etti hikayesine. "Başına çuval geçirilmiş birini getirmişti karşıma. On iki yaşında olmalıyım o zaman. Eğitimlerim bitmişti." Alayla güldü bir an. Babası onu soğukkanlı bir katil olması için yıllarca eğitmişti. Bu asla unutamayacağı bir şeydi. "Eğitimimin son aşamasına geldiğimizde çuvalın altında kim olduğunu bilmediğim birini öldürdüm. Ve o kişi annemdi." Kısa bir nefes vererek kendine zaman tanıdı Yaren. Biraz tıkanmış hissediyordu. Ela ve Lina'nın intikam diye tutturduğu günden beri öyle hissediyordu aslında. Bu defa bu durum onu kırılmış yerinden yakalamıştı ve oradan kopmak zor oluyordu. "Son dayanağım annemdi ve ben onu kendi ellerimle yok edince babamın istediği katile dönüştüm. Ve sonra yıllarca onun için birilerini öldürdüm. Savaş bunları düşünmemem için sürekli beni uyarıyor fakat öldürdüğüm kişilerin bir hayatları olduğunu aklımdan çıkaramıyorum. Hepsi bir dünyaydı ve hepsinin bir ailesi, annesi, babası, çocuğu, sevgilisi, arkadaşı vardı. Şimdi ne haldeler diye düşünmeden edemiyorum."