Αντε πάλι..

ΚΛΕΙΩ

-θα σταματήσεις να με τραβάς?
-ΟΧΙ! Είσαι με τα καλά σου? Ειπα ότι θα σε προσέχω
-Ε δεν θα πάθω και τίποτα για ένα χαζό φιλί
-Ναι αυτά έλεγες και για τον Σωτήρη τότε και είδα τα χαΐρια σου. Μείνε μακριά του!
-Πωω καλά
- Αύριο θα τον βρεις και θα του πεις ότι δεν παίζει να συμβεί κάτι μεταξύ σας
-Ναι ναι
-Δεν κάνω πλάκα, είμαι ο μεγάλος σου αδερφός και θα μ'ακους!
-3 λεπτά με περνάς θελω να ηρεμήσεις λίγο...
-Ελίζα!
-Καλά είπα

Μπήκα στο αμάξι και μέχρι το σπίτι δεν του μίλαγα, σιγά και αυτός ένα φιλί δώσαμε και δεν σήμαινε και τίποτα δεν μπορεί να κάνει έτσι με το παραμικρο.
Εκείνο το βράδυ απλά καθόμουν και σκεφτόμουν πως θα τον βρω και τι ακριβώς θα του πω, που ξες ίσως για εκείνον ήταν κάτι αυτό το φιλί. Δεν μπορώ να πληγώσω κάποιον. Κάποια στιγμή αποκοιμηθηκα από την κούραση μου.

-Καλημέρα !
-Τι θες από τη ζωή μου Ορφέα ?
-Να πας επιτέλους σχολείο. Πως νιώθεις που θα σκάσεις πάλι στο σχολείο με έναν κούκλο δίπλα σου?
-Τι? Θα πάμε με τον Νίκο σήμερα σχολείο?
-Χαχα αστείο.
-Ντάξει κουκλάκι μου δε σε πειράζω άλλο.

Παίζει να είμαι το πρώτο άτομο που από την πρώτη μέρα σκάω σαν τον λέτσο. Είναι ευρείαν γνωστό ότι είμαι λέτσος.
-Το χα ξεχάσει ότι 1η μέρα είσαι έτσι.
-Αχ έλεος ! Τι έχω πάλι?
-Τα χάλια σου.
-Χαχα αστείο

Μόλις φτάσαμε στο σχολείο απλά σφίχτηκα λες και ήμουν πάλι σα το 15χρονο κοριτσάκι που τότε πρωτομπήκε σε αυτό το λύκειο. Πήρα μια ανάσα και βρέθηκα περιτριγυρισμένη από την παρέα μου. Αχ πόσο μου έλειψαν όλοι τους και πόσο θα θελα να ναι στην τάξη μου αλλά η καταραμένη η δουλειά του πατέρα μου...

Τις σκέψεις μου διέκοψε το κουδούνι. Όταν πια τελείωσε ο αγιασμός μπήκαμε στην τάξη πήραμε τα βιβλία και μας άφησαν να φυγουμε. Εγώ όμως είχα να μιλήσω και στον Φίλιππο. Τον είδα αλλά δεν θυμάμαι σε ποιό τμήμα ήταν. Μετά από λίγο τον βρήκα να κάθεται με την Παναγιώτα και τον Διονύση.
-Εεε Φίλιππε! Θέλω λίγο να σου μιλήσω
-Έλα τι έγινε?
-Σχετικά με το φιλί χτες, δεν θέλω να σε πληγώσω αλλά-
-Καλέ για πλάκα ήταν. Δεν πιστεύω να νόμιζες ότι..
-Ναι και γω αυτό λέω

Πραγματικά αυτό που σκέφτηκα αρχικά να απαντήσω ήταν "ευτυχώς γιατί είσαι πολύ μλκας για να κυκλοφορήσει ότι φιληθήκαμε". Δεν ήταν το τι είπε αλλά το πως. Λες και ήμουν μια καημένη που της έκανε και χάρη. Ο εφιάλτης όμως δε σταμάτησε εκεί. Την επόμενη μέρα μολις έφτασα πληροφορήθηκα ότι είχε γίνει λάθος με την εγγραφή μου και με μετέφεραν τελευταία στιγμή στο σωστό τμήμα. Τι άλλο να πάει στραβά, χτύπησα την πόρτα.

-συγγνώμη που άργησα. Μπορώ να περάσω?
-Αν και αργοπορημένη περάστε. Δυστυχώς η μόνη κενή θέση είναι εκεί..

"Δυστυχώς"? Στην αρχή είχα κολλήσει στο πόσο ψιλομύτα ήταν ακόμα αυτή η καθηγήτρια και με σκυμμένο ελαφρώς το κεφάλι πήγα στη θέση μου και άφησα τα πράγματα μου. Όταν πια γύρισα και κοίταξα τον διπλανό μου όλα έβγαλαν νόημα... Κάτι πολύ κακό πρέπει να έκανα στην προηγούμενη ζωή μου δεν εξηγείται. Από όλη αυτή την τάξη έπρεπε να κάτσω δίπλα στον Φίλιππο....

-Κλειο συγγνώμη που σου μίλησα έτσι χτες

Δεν του μίλησα, πήγε στην αρχή να μου ξεφύγει ένα "Ποια Κλειο?" αλλά το έσωσα, πλάκα είχε. Ότι και να μου έλεγε απλά δεν αντιδρούσα.

Από την πρώτη μου μέρα ένιωσα άνετα στο σχολείο, έκανα παρέα με τα ίδια παιδιά που έκανα και στην πρώτη και ξεκίνησα να προσαρμόζομαι πάλι. Ο Φίλιππος συνέχισε τα "Κλειο το ένα, Κλειο το άλλο". Μέχρι και στο ινστα με βρήκε από το επίθετο μου και μου είπε πως τις τελευταίες 3 μέρες προσπαθούσε απλά να μου πει ότι πραγματικά λυπάται για τον τρόπο που μου μίλησε και πως χαίρεται που τα ξαναβρήκαμε με τον Ορφέα. Δεν άντεξα να το παίζω άλλο ντίβα και την Παρασκευή απλά μόλις έκατσε δίπλα μου έκανα το απροσδόκητο, του έδωσα το χέρι μου.

-Ελίζα
-Τι?
-Λέω. Δεν είμαι η Κλειο, Ελίζα με λένε.
-Μα η Παναγιωτα... Αχ συγγνώμη που δεν τα βρήκατε με τον Ορφέα
-Αχ είσαι πολύ στουρνάρι τελικά
Έμεινε να με κοιτάει με το υφάκι του θιγμένου
-Η αδερφή του είμαι
-τώρα νιώθω πιο ηλίθιος

Πριν προλάβω να μιλήσω μας διέκοψε ο καθηγητής
-Δεσποινίς... *κολλησε*
- Βάσκου κύριε, Άννα Ελίζα Βάσκου
-*έμεινε να με κοιτάει* έχετε φοιτήσει και άλλη χρονιά σε αυτό το σχολείο?
- ναι

Μετά από λίγο είδα ένα χαρτάκι στο θρανίο. "Τι?!? -Φ"
Η αλληλογραφία συνέχισε...
"Μεγάλη ιστορία -Ε"
"Θέλω να την μάθω -Φ"
"Και γω θέλω να προσέξω -Ε"
"Ναι ναι, τώρα σε έπιασε όρεξη για μάθηση.. πάντως αν θελήσεις στείλε εδώ: 69******** -Φ"

Και ναι συνεχίζω να γράφω ακλόνητη