"အေး.. အသစ်တွေ အတော်များများထပ်ခန့်ထားတာ"
ကျွန်တော်ပြန်ဖြေတော့ အေးအေးဆေးဆေးပဲ သူကခေါင်းညိတ်တယ်။ ဒါပေမဲ့ အဲ့ဒီနောက်မှာတော့ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ ရိုက်ကွင်းဘာညာကို ဝင်ပြီးမစွက်ဖက်တော့ဘူး။ ဒီအတိုင်းပဲ ထိုင်နေတတ်ပြီး သူများလုပ်တာတွေကို လိုက်ကြည့်တယ်။ တစ်ခါတလေ ကျွန်တော့်ကိုကြည့်တယ်။ ဘာစကားမှသိပ်မပြော...
"ဘာဖြစ်လို့တုန်း ထူးအောင်... နေမကောင်းဘူးလား"
"ကောင်းပါတယ်။ မင်းအလုပ်လုပ်တာကို မမြင်တာကြာလို့ကြည့်နေတာ ဘာမှမဖြစ်ဘူးရယ်။ သွား.. သွား.. လုပ်စရာရှိတာသာ သွားလုပ်နေ"
"အင်း.. တစ်ခုခုဆို ကိုယ့်ကိုခေါ်နော်"
ခေါင်းပဲညိတ်ပြပြီး ကျွန်တော့်ကိုအတင်းနှင်ထုတ်တယ်။ တစ်ခုခုဖြစ်နေတဲ့ သူ့ပုံစံကြောင့် ကျွန်တော်စိတ်ပူပေမဲ့ အလုပ်ကလည်း ပစ်ထားလို့မရတာကြောင့် ကျွန်တော့်မှာ သူ့ကိုတကြည့်ကြည့်ပဲ..
ညဘက်အလုပ်ပြီးတော့ ကျွန်တော်တို့ ဟိုတယ်ကိုပြန်ကြတယ်။ ကျွန်တော် ထူးအောင်ကို ဘာဖြစ်နေတာလဲလို့ တစ်ချိန်လုံးမေးနေပေမဲ့ ထူးအောင်ကဘာမှမဖြစ်ဘူးပဲ ပြန်ဖြေနေတယ်။ ပြီးတော့ သူ့ကြည့်ရတာလည်း ပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင်ပဲမို့ ကျွန်တော် ပြန်ပြီး စိတ်သက်သာရာရသွားတယ်။
တစ်ပတ်ပြည့်လို့ ရိုက်ကူးရေးကိစ္စတွေပြီးတော့ အဖွဲ့သားတွေကို အရင်ပြန်ခိုင်းလိုက်ပြီး ကျွန်တော်၊ ထူးအောင်နဲ့ သူထူးအောင်က ဒီမှာ တစ်ရက်ပိုနေပြီး လျှောက်လည်ပတ်ဖြစ်ကြတယ်။ ပြီးမှ ကျွန်တော်တို့ပြန်လာတယ်။
အဲ့လို ပြန်လာပြီးတဲ့နောက်မှာတော့ ထူးအောင်တစ်ယောက် အကြောင်းမရှိပါပဲ ကျွန်တော်တို့ရုံးကို နေ့တိုင်းလိုလို ရောက်လာတတ်တယ်။ အဲ့လိုရောက်လာရင်လည်း ကျွန်တော့်ရုံးခန်းထဲကို အရင်မဝင်ဘဲ အပြင်မှာ ထိုင်နေတတ်တယ်။ သူ့အလုပ်နဲ့သူ အလုပ်ရှုပ်နေကြတဲ့ ရုံးဝန်ထမ်းတွေကိုကြည့်တဲ့အခါကြည့်တယ်။ တစ်ခါတလေကျတော့လည်း ငိုင်ပြီးတစ်ခုခုကိုတွေးနေတတ်တယ်။ အခုလည်း ရုံးဝန်ထမ်းတွေ ကော်ဖီသောက်ဘာညာလုပ်ဖို့အတွက် သီးသန့်နားနေခန်းထဲမှာထိုင်ပြီး မျက်မှောက်ကြုတ်လျက် ဘာတွေတွေးနေလဲမသိ။
P_20(ဇာတ်သိမ်း)
Start from the beginning
