Gevallen voor Em

Eerste schooldag (N)

"Tot morgen, joren"

De jongeman loopt verder de klas uit wat mij de kans geeft om terug richting Emma te kijken. Ze is weg, ik heb haar niet zien voorbij glippen. Hoe heeft ze dat gedaan? Ik steek m'n hoofd even door de deur om in de gang te kijken, Emma is nergens te zien. Ik plaats me achter mijn bank. Er komen nog enkele groepen voorbij. De laatste kan vroeger stoppen, het is een kleinere groep en de introducties gingen snel vooruit. Ik ben er niet rouwig om, eerste schooldagen zijn altijd vermoeiend. De laatste leerling verlaat de ruimte, trekt de deur toe zodat een deugddoende stilte het lokaal vult. Ik neem m'n spullen bij elkaar en zoek de weg naar de leraarskamer.

Twee hoge lange rijen van lockers vormen een pad loodrecht op de ingang, in het midden onderbroken met een spatie. De deurtjes van de eerste rij verwelkomen elke bezoeker terwijl de tweede rij gericht is naar de rest van de ruimte. Het zorgt voor een enorm gevoel van privacy. Eens de tweede rij gepasseerd valt mijn mond open van verbazing, die lockers dienen om het shockeffect te versterken. Een grote donkere tafel voor minimaal dertig personen pronkt aan de linkerkant van de ruimte die in twee delen opgesplitst is door enkele exotische planten. De rechterkant gevuld met kleine groepjes van loungezetels zorgvuldig rond koffietafeltjes geplaatst. Het heeft meer weg van een fancy beach bar dan een leraarskamer. Uit het plafond komen verschillende lichtarmaturen, aangepast aan de sfeer die nodig is voor die plaats. Aan de enige muur te vinden in deze ruimte eens voorbij de lockers, hangt naast een kleine open keuken, een groot whiteboard vol met notities, foto's en memo's. Voor de rest is de ruimte omgeven door grote glaspartijen die een ongelofelijk uitzicht bieden op het grondgebied van de school. Ik plaats mijn spullen snel in mijn locker en ga nadien voor het raam staan, ik kan vanaf hier mijn eigen wagen zien. Ik geniet van het uitzicht wanneer een verschijning naast mij komt staan.

"Prachtig uitzicht vind je niet?" Ik piep even opzij en zie een prachtige glimlach richting mij draaien.

"Ja, echt wel" Knik ik. Ze steekt haar hand uit.

"Monica Green, natuurkunde"

"Natasha Devos, Engels" Zeg ik haar hand schuddend.

In m'n ooghoek zie ik iets bewegen op de parking dat mijn aandacht trekt. Emma. Ze is weer aan het roken terwijl ze richting parking wandelt. Waarom toch? Wat zou haar verhaal zijn?

"Ken jij haar verhaal?" Vraag ik Monica. Ze knikt.

"Neem het van mij aan, zij is een verloren zaak...Vanwaar de interesse?

"Ze is een leerlinge uit mijn mentorgroep. De tijd was op voor we konden kennismaken. Ik ben graag voorbereid"

"Als je haar hebt kan je maar beter voorbereid zijn... Ik weet niet het hele verhaal, ze is nogal op zichzelf. Ze praat eigenlijk nooit met leerkrachten. Van wat ik gehoord heb, is ze 2 jaar niet naar school geweest en is nu terug om haar laatste jaar af te maken. Ze is achttien maar wordt er nog negentien dit jaar, het doet dat ronde dat ze meteen stopt met school van zodra ze verjaard is. Steek er niet teveel tijd of moeite in, ze is echt een hopeloos geval." Ik geloof mijn oren niet, zei ze dat nu net over een student? Ze laat Emma nu al in de steek overladen met vooroordelen door geruchten terwijl Emma net terug gekomen is om haar school af te werken? Ik voel mijn hart branden en mijn gelaat toont dat, ik probeer het een beetje te onderdrukken maar volgens mij heeft Monica mij door. Ze schudt haar hoofd.

"Als ik je met iets kan helpen, laat je het maar weten. Ik zal je met alle plezier assisteren" Ze knipoogt en is weg. Ik focus me terug op Emma die ondertussen met haar hoofd door de raam van een auto hangt waar ze nadien instapt. De veel te sportieve wagen vertrekt met gierende banden, een spoor van rubber achterlatend.

Eens thuisgekomen, schop ik mijn schoenen uit, hang m'n jas op en laat m'n tas achter bij de liftdeuren. Blij om thuis te zijn. Ik schenk me een glas wijn uit en laat mezelf vallen in de zetel.

"Siri, speel beach lounge muziek"

Muziek speelt in elke hoek van mijn appartement. Ik leun achteruit, leg mijn hoofd op de steun, sluit mijn ogen en geniet van de muziek. Mijn moment van rust wordt verstoord door het rinkelen van mijn telefoon. Becky.

"Hey, wat is er?"

"Meid, we MOETEN naar deze beachparty zo meteen!"

"Becks, het is al laat, ik wil gewoon wat slapen. Weet je, Ik heb een job waarvoor ik moet opstaan? Gisteren... eigenlijk vanmorgen was het al veel te laat. Ik heb maar drie uur geslapen, Ik ben kapot."

"Nee Nat, je moet echt komen. Je hebt me gisteren gezegd dat je morgen pas les moet geven vanaf tien uur. ALSJEBLIEF Nat, voor mij?" ze pauzeert even hopend op een antwoord maar ik weet niet wat zeggen.

"Het is niet omdat je nu leerkracht bent, dat je geen plezier meer mag maken!" probeert ze nog. Ugh.

"Okey, Ik kom af, maar ik blijf niet lang! afgesproken? Ik vertrek terug naar huis voor middernacht!"

"Ja,ja, ben je assepoester ofzo? Kom nu maar gewoon! Ik stuur je het adres door. De boys en Tie komen ook. ah en FYI; de dresscode is beachwear, dus doe effectief ook iets aan om naar het strand te gaan, anders ga je er lullig uitzien!" Vertelt ze nog alvorens op te hangen.

******

Gedachten? Gevoelens? Tell me...