Enigmatische Emoties

(xxi) Het onbereikbaar supremum

Arnold trok zijn hand terug en mompelde iets onverstaanbaar. 'Ik weet wie dit gedaan heeft,' zei hij, luider nu. Hij begon de nagellak van zijn vingers te krabben. 'Een paar dagen geleden liep ik een oude vriend van bij de marine tegen het lijf. Harry. Hij begon op te scheppen over zijn scharrel met de vrouw van de luitenant en–'

'En toen besloot je hem ook over jouw scharrel te vertellen,' zei Alan bitter.

'Nee. Ik heb hem misschien wel verteld over je groot huis, maar ook over je aanstekelijke lach. Je weet dat je veel voor mij betekent.' Er verscheen een kortstondige glimlach op zijn gezicht. 'Hij- hij stelde voor om in te breken in je huis, gewoon voor de grap. Ik weigerde natuurlijk en misschien heb ik hem ook bedreigd. Het heeft hem duidelijk niet tegengehouden.'

Alan slikte gal weg. 'Waarom zei je dat niet meteen? Beloof je morgen mee te gaan naar de politie om die Harry aan te geven?'

'Wat als hij als wraak een boekje opendoet over...ons?'

'Waarom zouden ze luisteren naar de woorden van een inbreker?' Alan forceerde een glimlach. 'Ik zal je wel beschermen. Zolang je zweert dat je er niets mee te maken hebt.'

Met een opgeluchte zucht knikte Arnold. 'Ik heb je beloofd dat ik vanaf nu altijd de waarheid zou spreken. Daar hou ik me aan.'

'Ik vertrouw je,' loog Alan.

Arnold rolde met zijn schouders en stond recht. 'Ik begrijp dat je me niet meer wilt zien na dit gebeuren.'

Alan stak een hand uit. Zonder hem aan te raken, verstarde hij. 'Blijf, alsjeblieft.'

'Je trilt helemaal. De muntthee had kunnen helpen tegen de shock.' Met een blik op de scherven gooide Arnold een wollen deken over zijn schouders.

Alan liet zich tegen de rugleuning hangen. Hij voelde zich inderdaad niet meer veilig in zijn eigen huis. En hoewel Arnold daar de oorzaak van was, was hij blij met zijn aanwezigheid. 'Ik heb geen nood aan thee, eerder aan een glas sherry.'

Arnold klikte met zijn tong. 'Die fles is ook meegenomen.'

Alan rijkte langs de jongen heen en sloot zijn hand om de hals van de viool achter de zetel.

Arnold kruiste zijn benen en luisterde in stilte naar de valse noten die Alans trillende vingers produceerden. Bij elke noot die weerklonk, werden zijn vingers standvastiger. Bij elk zacht klopje van Arnolds hand die hij op zijn knie voelde, speelde hij krachtiger.

Pas toen Alan zijn ademhaling onder controle had en zijn hoofd van de viool hief, sprak de jongen. 'Ik wist niet dat je speelde.' Hij beet op zijn onderlip. 'Dat was prachtig, triest, maar prachtig.'

'Net zoals mijn leven.' Alan legde de strijkstok neer en liet zijn vingers langs de snaren glijden. Om Arnolds niet-begrijpende blik te beantwoorden, vertelde hij wat Chris hem destijds geleerd had.

'De gestolen goederen kunnen me niet schelen. Al het geld en medailles op de wereld kunnen mij ook gestolen worden. Voor mij zijn er maar twee dingen belangrijk in het leven. De schoonheid van de natuur,' hij nam Arnolds hand opnieuw vast, 'en de liefde tussen mensen. Als alle dingen die we dagelijks doen, hoe saai ook, niet dat als ultieme doel stellen, waar zijn ze dan voor?'

Arnold grijnsde. 'Hoe kan je zo poëtisch zijn en tegelijkertijd zo'n ramp zijn in flirten.'

'Dat zijn twee compleet andere dingen,' lachte hij, Arnold naar zich toe trekkend. De jongen hield hem op afstand, zodat zijn ogen over zijn gezicht konden glijden.

'Maar als je daarmee probeerde te insinueren wat ik denk...Ik kan alleen zeggen dat ik me nog nooit zo gevoeld heb.'

'Ik ook,' zei Alan. Het was waar, hij had nog nooit zoveel gemixte gevoelens gehad over iemand.