Er bestaat geen wiskundige theorie om emoties te ontcijferen, tot grote spijt van Alan Turing. In het twintigste-eeuwse Engeland dromen twee jongens ervan om de wereld te veranderen. Echter, wanneer het noodlot toeslaat, wordt die zware klus aan Ala...
Joan doorbrak zijn stilzwijgen. 'Want ik denk dat je jezelf voorliegt. Net als ik. Ik had gehoopt dat ik je gelukkig kon maken, maar daarnet zag ik een blik in je ogen, eentje die ik niet zo vaak zie. Je ogen fonkelden. Dus alsjeblieft, doe mij een plezier en bedenk wat jou het meest gelukkig kan maken in je leven.'
De gedachte dat hij niet wist wat dat was, jaagde hem schrik aan. Hoewel hij het pad naar de liefde voorgoed had opgegeven, onderdrukte hij dat stemmetje dat James vandaag weer ontwaakt had. Hij had de noodkreten van zijn hart al te lang gesmoord. Misschien had ze gelijk, en was het tijd voor hem om eens een risico te nemen. De woorden van Oscar Wilde rolden over zijn lippen nog voor zijn brein de keuze had kunnen analyseren.
'En elkeen doodt wat hij bemint.' Hij schoof de ring traag van zijn vinger. 'Voorgoed zij dit verklaard, de een met een verbitterd woord, de ander doodbedaard.' Het koper kleurde rood in het maanlicht toen hij het in Joans schoot plaatste. 'De lafaard doet het met een kus, de dappere met een zwaard.'
Joan grimaste, maar trok haar gezicht al snel terug in de plooi. Met haar ogen gericht op het Bletchley landhuis in de verte, boog ze zijn kant op. 'Je bent geen lafaard.' Ze drukte een kus op zijn wang voordat ze de auto parkeerde, ver verwijderd van een kleiput. 'Je bent één van de dapperste mensen die ik ken.'
Hij had net een einde aan hun verhouding gemaakt, zowel met een kus als een zwaard. De korte pijn na een bedrieglijke steek. In zijn ogen was hij nog steeds een lafaard.
Met die woorden gooide ze de autodeur achter zich dicht. Alan nam het moment van stilte tot zich en keek naar de sterren. Het werd hoog tijd om een nieuw pad in te slaan, opdat hij Chris trots kon maken.
Toen hij uiteindelijk ook uitstapte ving hij een glimp op van een verslagen Joan. Ze marcheerde met ferme passen naar het landhuis. Haar hand tot een vuist gebald, waarin ze de ring klemde.
Alan haalde haar met gemak in, al had hij onmiddellijk spijt van dat inhaalmanoeuvre. Hij bleef een eindje achter haar stilstaan, maar ze draaide zich niet om, waardoor hij haar gezicht niet kon zien.
'We kunnen elkaar best even niet meer zien.' Haar woorden kwamen als een klap in zijn gezicht. Zou hij wederom een vriend verliezen als een gevolg van zijn stompzinnigheid?
'Joan, je verdient zoveel meer dan dit.' Hij gebaarde tussen hem en haar in, niet dat ze dat kon zien. 'Je verdient een man die met zijn hele wezen van je houdt. Ik zou je alleen maar ophouden.'
'Ik zou exact hetzelfde kunnen zeggen. Daarom respecteer ik je keuze. Leef je leven zoals jij dat wilt. In Hilberts naam, je geeft normaal niets om wat anderen van je denken. Dat vind ik zo mooi aan je.' Ze draaide haar hoofd een kwartslag. Haar ogen waren glazig, hun blikken kruisten kort. 'Daarom weet ik dat je naar me zal luisteren als ik zeg; vind een man die van je houdt en doe waar je best in bent. Lap de regels aan je laars.'
Ze veegde een traan weg en ploeterde door de modderige grond weg. Deze keer ging hij niet achter haar aan.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
