Zoekende

Epiloog. Liris

Zijn nieuwe berichtje haalde me uit mijn trance en ik liet de woorden inzinken. De enthousiasme duwde de angst van voorheen weg tot een glimlach op mijn lippen vormde.

Ik

Betekent dat ik je dan in pak krijg te zien?

Snoepje
Hmhm. En wees lief, Ari is nog steeds bang voor je.

Ik

Ik heb hen alleen een paar keer geslagen, ik heb jou gewurgd en zelfs

jij bent minder bang van me

Snoepje
Liris.

Ik

Oké, oké. Ik zal me gedragen.

Een robotachtige stem riep mijn station op en ik sloot mijn mobiel om het ondergrondse perron te verlaten. Eenmaal bovengrond werd ik verwelkomd door de torenhoge gebouwen van Apicro en flitsende schermen die pijn deden aan mijn ogen. De koude wind sneed op de plekken waar mijn huid ontbloot was, maar ik weigerde om een winterjas aan te trekken, ik wilde nog niet accepteren dat het koud ging worden.

Ik gooide een laatste blik op de vergrendelscherm van mijn mobieltje, maar Snoepje had niks meer gezegd. Er stonden niet veel gesprekken op dit ding, ik sprak vrijwel alleen met Elana en Snoepje. Er was wel een nieuw bericht in de groep van zegelhouders, maar daar had ik nog niet in durven te praten. Sommige avonden had ik stilletjes op bed gelegen, kijkend naar de binnenkomende berichtjes en me afgevraagd of ik daar mee kon doen. Maar een ander stemmetje in mijn hoofd vertelde me dat dat onmogelijk was.

Zij waren zegelhouders, ik was een monster.

Ik liep met de menigte mee, mengde tussen alle mensen die hun ogen gelijmd hadden op een scherm, al was het een billboard of hun ar-brillen. Het was iets waar ik dankbaar voor was, dat iedereen zo erg in hun eigen wereld was dat ze geen aandacht aan mij schonken. Aan het meisje dat verdwaald was op verschillende manieren.

In mijn zak vond ik nog een briefje van geld, deel van de salaris die ik van Snoepje had gekregen nadat hij mijn hulp nodig had om een drugsbaas op te sporen. Ondanks Snoepje mijn advies had opgevolgd om naar de sportschool te gaan, was ervaring niet iets wat je kon trainen. Het was veiliger om mij mee te nemen en ik wilde dat hij me altijd meevroeg.

Die dag was de eerste keer dat ik nuttig kon zijn, het voelde alsof ik het verdiende om aan zijn zijde te staan.

Al was het voor het blokhoofd van Snoepje natuurlijk niets meer dan een zakelijke relatie. Bibberend stopte ik mijn stijve hand in mijn ondiepe jaszak, de telefoon was nog comfortabel warm.

Mijn blik volgde mijn gestalte in de etalage, de felle lichten probeerden mijn aandacht te trekken naar hun goederen, maar ik wilde alleen kijken of mijn haar nog goed zat. Het was lang geworden, lang maar gezond. Nu ik zoveel vrije tijd had kon ik veel aan mezelf doen, lang in bad zitten met lavendel geurolie of mijn hele gezicht bedekken met hydraterende maskers. Ik deed het allemaal om me prima te laten voelen.

Maar toch voelde het als een leugen.

Een stropdas hangend in de etalage trok mijn aandacht, langzaam kwam ik tot stilstand, liet de menigte om mij heen lopen terwijl ik naar de donkerblauwe stof met een simpel patroon keek. Het was netjes, volwassen en simpel, net als Snoepje. Mijn vingers grepen het briefgeld vast, het was mijn eerste eigen verdiende geld en ik wilde het uitgeven aan iets leuks voor hem.

Eenmaal binnen de felle winkel werd ik meteen strak aangekeken door de verkoper achter de balie, hij verspilde geen seconde om naar me toe te komen en ik begreep wel waarom. Deze winkel zag er enorm duur uit met gouden pedestalen waarop de stropdassen gepresenteerd werden, de zwarte cijfers naast de das zelf waren nog duurder dan mijn gympen. Ik wist niet dat zo'n klein stukje stof zoveel kon kosten.