Pamięć ludzka jak przekleństwo
Tworzy ludzi i w szaleństwo
Spycha moje człowieczeństwo
Zapamiętam i wybaczę
Nie potrafię wszak inaczej
Nim w rozpaczy się zapomnę
Wpierw zapomnę resztę wspomnień
Ucisk w centrum aż rozrywa
Nocą budź się, rośnij, wzdychaj
Rano strupem się zamykaj
Nie rusz, zostaw, nie dotykaj!
Dam mu miejsce kwitnąć, rosnąć
Mnożyć się jak kwiaty wiosną
Jak choroba się rozwijać
Nim zaleczy się sam, nijak
Łąka kwiatów, to czym będę
Chcę zasklepić się czym prędzej
Same blizny mi zostaną
Aż zostanę zapomnianą
Piękne kwiaty od przekwitu
[szansę mają]
Ujrzeć brzask nowego świtu
______
YOU ARE READING
BezSENⓢność
PoetrySzukam powodu Dla mojego głodu Emocjonalnego postu. Ale przyczyny tu nie ma Jestem ja po prostu. ⚠️ Wulgaryzmy i autodestrukcja
