Breekbaarheid in Onvoorspelbaarheid

Ontkenning en Ongeloof

Een rouwproces kent typisch vier grote fases, en het tempo waarin deze doorlopen worden en hoe zeer er tussenin geschommeld wordt, is eigenlijk vrij individueel.

De eerste fase van een rouwproces wordt getekend door ontkenning en ongeloof, de tweede door boosheid en woede, de derde door desoriëntatie, en finaal, de vierde door aanvaarding.

Ik ervoer de eerste fase op een heel intensieve manier, en ik was er vrij zeker van dat dat alleen maar erger gemaakt werd door het feit dat ik er op het moment dat het schot afgevuurd werd niet bij geweest was. Ik had op dat moment op het politiebureau gezeten, binnen vier veilige muren, samen met Hugo, van de computer crime unit. Ik had Koen niet zien neergaan, en enerzijds was dat goed omdat ik, in tegenstelling tot de anderen, niet gedwongen werd om dat specifieke beeld opnieuw en opnieuw voor de geest te moeten halen, maar anderzijds maakte het de waarheid moeilijker om te bevatten.

Ik had geweten dat er iets aan de hand was. Een zekere paniek had zich rond en tussen mijn ingewanden gewurmd terwijl de minuten voorbij tikten. Ik had de urgentie van de situatie begrepen toen ik de commissaris had laten weten dat de dader in het gebouw moest zijn, en het laatste wat ik gewild had, was hun focus verstoren. Ik was niet zeker of het de sirene van de ambulance buiten geweest was of dat ongemakkelijke gevoel binnenin dat een hoogtepunt bereikt had, maar na elf minuten, had ik toch zelf verbinding gezocht en had ik om een update gevraagd.

Ik had nog steeds in diezelfde ruimte op het politiebureau gezeten toen de stem van de commissaris Hugo en mij bereikte, en de verslagenheid waarmee hij ons het nieuws meedeelde, had zich als een deken van ijs om mijn schouders geslagen. "Brigitteke," had hij gezegd. "Ze heeft geschoten net toen Koen haar wapen wou afpakken. Hij is neergegaan."

Op dat moment was het ongeloof ontstaan - op dat specifieke moment. Want zelfs al had hij het feitelijke, definitieve woord, namelijk 'dood', niet ter sprake gebracht, iets in mij had het geweten. Ik had op dat moment niets liever gewild dan in een voertuig springen en ter plaatse te gaan om bij de rest van het team te zijn, om samen de feiten onder ogen te zien en het verlies te trotseren, maar de commissaris had me geboden om te blijven waar ik was, gezien het feit dat ik op het terrein niets kon doen, en die woorden hadden nog meer dan ooit geïmpliceerd wat ik ergens al wist. Hij had meegedeeld dat zij wel zouden binnenkomen als Koen weg was met de ambulance.

En toch waren de tranen niet beginnen stromen tot ik Erics gezicht gezien had. Ik had tussen de laatste communicatie van de commissaris en de terugkeer van de anderen alleen geijsbeerd en op mijn onderlip gebeten, terwijl mijn gedachten en gevoelens zowat in alle richtingen geflitst hadden, steeds met ongeloof voorop.

Alle theorieën die ik mijzelf ergens beginnen wijsmaken was, waren in stukjes gebroken de seconde dat ik de deur naar de kantoorruimte hoorde dichtslaan en ik Erics gezicht gezien had. Zijn blik had dezelfde verslagenheid gedragen als die die ik daarvoor in de stem van de commissaris gehoord had, en dat had de wind een beetje uit mijn longen geslagen. Ik had niet de moed gehad om mijn eerste instinct te onderdrukken, en ik was resoluut naar Eric toe gestapt en was hem in de armen gevallen. Het was uiteindelijk het schokken van zijn schouder tegen mijn gezicht geweest dat mij over het randje geduwd had.

Ergens wist ik dat ik moest loslaten. Ergens besefte ik dat niet alleen wij het verlies moesten dragen, en dat het team meer mensen telde dan alleen ons, maar voor heel even moest het gewoon hem en mij kunnen zijn - op dezelfde manier dat het hem en mij al zo vaak geweest was wanneer onze job ons emotioneel geraakt had.

Terwijl ik mezelf toeliet om Eric even voor mezelf te hebben, al waren er nog anderen in de ruimte, sloop een donkere gedachte bij me naar binnen. Ik kon me niet voorstellen wat ik gedaan zou hebben als het Eric geweest was en als iemand me meegedeeld had dat Eric fataal neergeschoten was, en dat Eric het niet gehaald had.

Dat wou natuurlijk niet zeggen dat het acceptabel was dat het wel met Koen gebeurd was, en het feit dat er ergens een deel van mij dat zelfs maar leek te impliceren, deed me enorm schuldig voelen.