Painted by Fate (✔️)

Chapter 18

"Ihahatid na kita."

Dahil nawalan ng lakas ay tumango na lang ako't yumuko rin dahil nakaramdam ng hiya. He... heard my sobs. He wiped my tears. Nakakahiya lahat ng nasaksihan niya sa akin ngayon.

I was like a shameful damsel in distress.

Tulala lang akong sumasabay sa lakad niya dahil nawalan ako ng gana. Tahimik lang din siya na para bang naiintindihan ako. Napapayuko ako sa tuwing may nakasasalubong na mga mata. Nang mapadako ang mga mata ko sa auditorium ay nasalubong ko ang mga tingin nila Caleb at Ivan na tila nahalata ako, kaya't nag-aalala ang tingin ng mga ito.

I slightly smiled and nodded before lookig away. Hanggang sa makasakay lang ako ng tricycle nagpahatid kay Stefano dahil baka pagdating sa bahay, magtatanong si Mama... at wala akong ganang magsalita.

"Thank you," I said without looking at him.

When I got home, there's no trace of my mother's presence yet. I directed to our room, and lie on the bed wearily... questioning my existence.

Naiisip ko... parang wala akkng karapatang maramdaman 'to dahil kompara sa sitwasyon ng iba na walang kahit sinong pamilya o kinalakihang mga magulang... my situation is better. I still have my mother, and we're living here very well.

Yes... I should be grateful because being with her is already enough... But I just can't avoid to be jealous at others who grew up with complete family.

I washed off that thought. I should be contented...

Bumangon ako mula sa pagkakahiga at kumuha ng isang canvas, paints, at paint brushes. Unti-unti nang tumila ang ulan nang gumabi ngunit wala pa rin si Mama. I went to our small balcony and sat on the chair with my canvas in front.

Nagsimula akong mag-pinta na... konektado na naman kay Papa. Huminga ako nang malalim dahil nangingilid na naman ang luha sa mga mata ko. I let them stream when I couldn't suppress it anymore.

Tumingala ako sa kalangitan... May nag-iisang bituin na hindi pa ganoon ka-klaro because it just recently rained. I slowly raised my hand as though reaching it... Its vagueness seems like representing that is is uncertain to be reached like a thing that I've always wanted to have.

"Anak... may problema ba?"

Ibinaba ko ang kamay at pinunasan ang mga luhang namumuo pa sa mga mata ko nang marinig ang boses ni Mama. Ayaw ko pa namang nakikita niya akong umiiyak dahil kay Papa... dahil alam kong masasaktan din siya.

I smiled with a forceful and trembling curve, but I didn't succeed because once again, I made a sound with my outburst.

Bakas ang pag-aalala sa mga mata niya nang lumapit sa akin. Hindi ko alam kung bakit tila namamaga ang mga mata niya. She also looks stress and being embraced by anxiousness. I felt her embraced quickly. I closed my eyes when she caressed my hair.

"Hush... Andito lang si Mama. Anong problema?" Gumaralgal ang boses niya na para bang may dinadala siya bago pa niya ako makita sa ganitong sitwasyon ngayon.

I felt guilty. I should have just suppressed my emotions...

Nagpatuloy ako sa paghagulgol kahit anong pigil ko hanggang sa tumahan na ako't kumalas sa yakap. She sat beside me and held my face.

"M-Ma... paano kung may ibang pamilya na pala si Papa?"

She was taken aback.

"W-Wala po ba talaga siyang iniwang r-rason?"

Ito ang unang beses na pinakita ko sa kaniya ang kahinaan ko dahil kay Papa, kaya alam kong naninibago siya dahil sa nagdaang mga taon, hindi ako umiyak sa harap niya nang dahil dito.