"အစ်ကို "
"အင်း ပြောပါ "
"စိတ်ဆိုးနေတာလား "
"မဆိုးပါဘူး ၊ညီ့ကို အစ်ကိုဘယ်တုန်းကများ
စိတ်ဆိုးဖူးလို့ တုံး"
"ညီ ပြန်လာဖို့ မသေချာတော့ဘူးနော်၊ တစ်ဘဝလုံးစာအတွက်ပေါ့ "
"ကိုယ့်မှာ တားပိုင်ခွင့်မှ မရှိဘဲ ညီရယ် ၊နောက်ပြီး
ဒီစကားက ခနဲ့တာ မဟုတ်ပါဘူး။
ညီ့ကို စကားနာ ထိုးတယ်လို့ မထင်စေချင်ဘူး"
"ညီသိပါတယ်၊ညီ အစ်ကို့ကိုအဆင်ပြေစေချင်တယ်၊ထူးခြားပြီး ပျော်နေဖို့ထက်
စိတ်လေးမဆင်းရဲရရင် ကို ကျေနပ်ပါတယ် "
ဘာကို မှဆက်ပြောစရာ၊ဆက်တောင်းဆိုစရာမရှိတော့တာမို့အတိုင်းလေး
ပဲ နှုတ်ဆိတ်လိုက်တယ်။
ကတိတွေပေးပြီး မတည်သမျှကိုလည်း
ညီကပဲ နားလည်ခွင့်လွှတ်ပေးခဲ့ရတာလေ။
ဒီလိုနဲ့ ခြေသံတစ်ခုဟာကျွန်တော်တို့နားကိုနီးကပ်လာသလိုပဲ။
ထယ့်ခြေသံဆိုတာ နောက်လှည့်မကြည့်လည်း ကျွန်တော် မှတ်မိပါတယ်။
ညီက ကျွန်တော်ရဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာ မတ်တပ်ရပ်နေပြီး အကြည့်တွေ ကိုတော့
ကျွန်တော့်နောက်ကျောဆီမှာပို့ထားတယ်။
"သွားရအောင် နော်၊
Jin Hyung ကျွန်တော်တို့သွားပြီ "
"အင်းပါ ဂရုစိုက်ကြ"
"ဟုတ်ကဲ့"
ဝေးကွာသွားတဲ့ကျောပြင်တွေကို ကြည့်နေရင်း မျက်ရည်မကျမိသလို မျက်ရည် တောင်မဝဲမိဘူး။
အသံတိတ်မျက်ရည်ကျရတဲ့ အတတ်ပညာကို
ဘယ်တုန်းက
ဘယ်လိုတတ်မြောက်သွားလဲမသိတော့ပါဘူး။
မြင်လွှာမှာ ပုံရိပ်တွေ ပျောက်ကွယ်သွားခဲ့ပါပြီ။
ညီနဲ့ ကျွန်တော် ဟာ
တကယ်ကို အဆုံးသတ်သွားခဲ့ရပါပြီ။
"ထာဝရ" ဆိုတာ ဒီယောကျာ်းသားနှစ်ယောက်အတွက်တော့ တွဲလက်တွေ မြဲဖို့မဟုတ်ဘဲ
ပြန်မဆုံနိုင်အောင်ဝေးနေကြဖို့နဲ့တူပါတယ်။
ကျွန်တော်လည်း သိပ်ချစ်တယ်
ညီလည်း သိပ်ချစ်တယ်။
နှစ်ဦးသားဆုံး မေတ္တာတွေရှိလျက်နဲ့
အထိနာခဲ့ရတာတွေဟာ
ဘာကြောင့်များလဲ သိချင်မိပါရဲ့။
Final (U)
Começar do início
