အခ်ိန္ကာလအားျဖင့္ တစ္လနီးပါးေလာက္
ၾကာသြားၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့
ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ထယ္ဟာ
အေတာ္အသင့္ ရင္းနီးမူ႕ေတြ ရေနခဲ့ၿပီ။
အၿမဲတမ္းနီးပါး ၿငိမ္တက္ေနတတ္တဲ့ စတိုးဆိုင္ေလးဟာအရင္လိုမဟုတ္ေတာ့ဘူး။
တစ္ေန႔တစ္မ်ိဳး မ႐ိုးရေလတဲ့ရယ္သံေတြ၊အျပန္အလွန္ ခြန္းတုံ႔ျပန္မူ႕ေတြနဲ႔
လႈတ္လႈတ္ခတ္ခတ္ျဖစ္လာခဲ့တယ္။
အနီးနားပတ္ဝန္းက်င္ကလူေတြေတာင္အံဩရတဲ့အထိေပ်ာ္႐ႊင္ေႏြးေထြးမူ႕ အပိုင္းအစေတြ ဟာကြၽန္ေတာ့္ဆိုင္ရဲ႕
ေနရာအႏွံ႔မွာျပန္႔က်ဲေနေတာ့တာပါပဲ။
အဲ့ဒီအျပင္ အထက္တန္းေက်ာင္းသားေလးလည္းေတာ္႐ုံတန္႐ုံအိမ္မျပန္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။
မ်ားေသာအားျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔နဲ႔အတူတူလာေနတယ္။တစ္ခါခါေနာက္ေဖးခန္းရဲ႕ထမင္းစား စားပြဲမွာ စာလာက်က္တတ္တယ္။
ထယ္က စာ႐ွင္းျပၿပီးညီက စာစစ္ေပးေလ့႐ွိတယ္။တစ္ခ်ိဳ႕ ညေတြဆို ထပ္ခိုးငယ္မွာ
ေလးေယာက္စုအိပ္တယ္။
အေဝးတစ္ေနရာမွာ တာဝန္ကိုယ္စီ
ထမ္းေဆာင္ေနတဲ့ မိဘေတြေၾကာင့္
အစ္ကိုေတြ ဘယ္သြားသြားလိုက္ခ်င္တယ္။
အစ္ကိုေတြ ဘာေျပာေျပာသိခ်င္တယ္။
အထီးက်န္ဆန္ေနတဲ့ေကာင္ငယ္ေလးဟာ
ကြၽန္ေတာ္ တို႔အနားမွာပဲ ေပ်ာ္ပုံရပါတယ္။
"ဘာျဖစ္လာတာလဲ ကေလး "
ညီ့အေမးေၾကာင့္ လွမ္းၾကည့္မိေတာ့
ဆိုင္ထဲကို ေလးေလးလံလံ ဝင္လာသူဟာ
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ရဲ႕ ေက်ာင္းသားေလးျဖစ္ေနခဲ့တယ္။
မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံး ဒါဏ္ရာဒါဏ္ခ်က္ေတြနဲ႔မို႔
ရန္ေတြဘာေတြျဖစ္လာသလားလို႔ ထိတ္ကနဲ
စိုးစိတ္ဝင္မိသြားပါတယ္။တကယ္လည္း
ကြၽန္ေတာ့္အေတြးဟာ ရာႏႈန္းျပည့္မွန္ေနခဲ့တယ္။
"အခန္းထဲကေကာင္ေတြနဲ႔ ျပသနာတက္လာတာ
ဘာလဲ jiminshi က ထပ္ဆူဦးမလို႔လား"
"မဆူရပါဘူး Hyung ကစိတ္ပူလို႔
ေမးတာပါ ၊ေဂ်ာင္ကုက Hyung အေပၚ
ကိုဆို အၿမဲထင္လြဲေနေတာ့တာပဲ၊
ဘာလို႔မ်ား ဒီေလာက္အလိုလိုက္ထားရက္နဲ႔
Hyung ကို ဆို အၿမဲတမ္းဆိုးေနရတာလဲ "
