Er bestaat geen wiskundige theorie om emoties te ontcijferen, tot grote spijt van Alan Turing. In het twintigste-eeuwse Engeland dromen twee jongens ervan om de wereld te veranderen. Echter, wanneer het noodlot toeslaat, wordt die zware klus aan Ala...
De boodschap was indirect aan hem gericht. Er stond "aan de jongens", alsof ze zijn naam al vergeten was. Hij kon het haar niet kwalijk nemen, mevrouw Morcoms naam ontglipte nog steeds zijn geheugen. Zijn ogen gleden langs de woorden, hij kon ze niet vatten.
'Nee,' zei hij tegen niemand in het bijzonder. Blamey keek raadselachtig naar het briefje, enkel Davis begreep de opborrelende tranen die in zijn ogen brandden.
Opnieuw keek hij naar het gele briefpapier. Er stond simpelweg geschreven dat Christopher ziek was geworden op de avondtrein, hij werd nu geopereerd. Zijn ogen bleven gefixeerd op de laatste woorden. Verwacht het ergste.
'Nee,' herhaalde Alan, deze keer klonk het als een woeste snik. Hij liet zichzelf op de stoel zakken, vechtend tegen de tranen.
Het kon niet waar zijn. Gisteren had hij zo gezond geleken. Chris had gelachen, hij had een blos op zijn wangen gehad. Zijn ziekte werd beter, dat vertelde hij Alan altijd. Dan werd je toch niet plots ziek?
Zijn hele lichaam schokte, hij liet de tranen hun vrije loop gaan. Maar Chris was altijd al ziek geweest, hij kon het gewoonweg goed verbergen door een glimlach. De gedachte aan zijn lachend gezicht deed meer pijn dan ooit. Het bericht was hoogstwaarschijnlijk een hele tijd geleden verzonden. Kon het zijn dat Chris er niet meer was? Dat Alan niet bij zijn zijde was gebleven, zoals hij had beloofd, zou hij zichzelf nooit vergeven.
Hij wilde het niet voor waar houden. Nee, Chris kon elk moment door de deur van de school stappen, opscheppen over hij de geavanceerde sterrenkijker van Trinity had mogen gebruiken. Alan richtte zijn blik hoopvol op de deur, waarrond studenten zich verzamelden. Geen blonde jongen, geen witte dwerg.
Blamey legde aarzelend een hand op zijn schouder, die hij voor één keer niet weg schudde. Niets kon hem nog schelen.
Davis nam het woord om zijn gesnik te overstemmen. Hij vond dit kennelijk het gepaste moment om een speech te geven. Jongens uit aanliggende kamers hadden zich in de gang verzameld, Davis sprak hen toe. 'We kunnen niet zeggen waarom Christopher Morcom zo'n dood heeft moeten lijden, maar er is een reden. Misschien was het om hem te redden van een leven vol pijn of ziekte; misschien om sommigen van jullie op de een of andere manier te helpen, want zo'n vriend kan door zijn dood vaak meer doen om anderen te beïnvloeden dan door zijn leven.' Hij wierp een betekenisvolle blik op Alan, die door zijn tranen heen boos terug staarde.
Hoe durfde Davis te spreken over Chris alsof hij er niet meer was? Hij is sterk, hij komt er wel door. Maar toch zei hij niets. Ergens wist hij dat het deze keer niet waar was. Waarom zou Frances anders zo'n urgent bericht sturen.
'Mijn innige deelneming.' Twee bruine ogen wierpen een mengeling van medelijden en verdriet op hem. Zelfs Blamey – die enigszins begreep hoeveel Chris voor hem betekende – leek onder de indruk te zijn.
Chris wilde geen medelijden, dus wendde Alan zich af van de blikken.
Liefst van al wilde hij zich tegen de grond gooien. Tieren en brullen dat het niet waar was om vervolgens zijn fiets te nemen en zich naar Londen te haasten. De jongen in zijn armen sluiten, of hij nu nog leefde of niet. Kijk naar de sterren Chris, zou hij fluisteren, zoals de vorige avond zou hij zijn ogen openen.
Hij had het moeten zijn. Die woorden spookten door zijn hoofd. Alan had de besmette melk moeten drinken, niet Chris. Wat kon hij de wereld geven, buiten slordige nota's en een ongemakkelijke glimlach? Terwijl Chris met zijn charisma en intellect de wereld tot een betere plek kon maken. Was er dan echt geen gerechtigheid? Hij schudde met zijn hoofd.
Hij wist niet hoe lang hij al als versteend in de stoel zat, maar het geroezemoes van de andere leerlingen leek te bedaren.
Alan zou de woorden van zijn wiskundeleerkracht ter harte nemen. Hij moest nu sterk zijn voor Chris. De mengeling van woede, verdriet en hulpeloosheid werd gereduceerd tot één gevoel. Pijn.
Met trillende handen veegde hij zijn kaken droog, het had geen zin, de tranen zouden blijven stromen. Het potlood dat hij nu opnam was nog niet zo lang geleden neergelegd, maar in die kleine tijd was hij verschrikkelijk veranderd. De speeltijd was voorbij, hij was ervan overtuigd dat hij nooit meer zou lachen. Hoe kon dat ook zonder de betoverende charme van zijn beste vriend.
Verbeten begon Alan te schrijven. In het briefje aan zijn moeder vroeg hij om bloemen naar de Morcoms te sturen. Hij sloot zijn ogen voor een seconde en drukte zo hard op het potlood dat het haast brak. Hij eindigde de brief met woorden diehij niet kon vatten. Voor de begrafenis.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
