𝑯𝒆𝒓𝒆'𝒔 𝒀𝒐𝒖𝒓 𝑷𝒆𝒓𝒇𝒆𝒄𝒕[𝑪𝒐𝒎𝒑𝒍𝒆𝒕𝒆𝒅]

Ch-6

သူဘယ်လိုတောင် ပေါက်ကရတွေတွေးနေမိတာလဲ။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့မူမမှန်လာတော့တဲ့ ရင်ခုန်သံတွေကို ဥပေက္ခာပြုရင်း တီဗီကိုပိတ်လို့ ခြံထဲဆင်းလာမိသည်။

အကိုနဲ့သူဆိုတာ ကောင်းကင်နဲ့မြေကြီးလို့ အရမ်းကိုမှအလှမ်းကွာလွန်းတဲ့သူတွေမဟုတ်လား။ သူက အချိန်တန်ရင် အကို့ရှေ့ကနေအလိုက်တသိ ပျောက်ကွယ်သွားပေးရမယ့် လူတစ်ယောက်ပဲလေ။

"ပျင်းနေပြီလား ပေါ်ကော"

ခြံထဲမှာစိုက်ထားတဲ့ ပန်းပင်တွေကို ရေလောင်းနေရင်းကနေ လှမ်းအော်နေတဲ့လီကျင်းရဲ့အသံကြောင့် ရိပေါ်အသာပြုံးလိုက်ရင်း အနားကိုလျှောက်သွားလိုက်သည်။

"မင်းရော မပျင်းဘူးလား။ ဒီလောက်ကျယ်တဲ့အိမ်ကြီးမှာ နေနေရတာ.. စကားပြောဖော်လည်းမရှိပဲနဲ့"

ငြီးငြီးငြူငြူဖြင့် ပြောလိုက်တဲ့သူ့စကားအဆုံး လီကျင်းက ဟင်းခနဲသက်ပြင်းချလိုက်ရင်း ခေါင်းတခါခါဖြင့်

"ပျင်းချိန်တောင်မရပါဘူးဗျာ... ဒါနဲ့ ကျွန်တော်တစ်ခုလောက်သိချင်လို့.. မေးလို့ရလား"

သူခေါင်းညိမ့်ပြတာနဲ့ လီကျင်းက ဝမ်းသာအားရဖြင့် လက်ထဲကပိုက်ကိုချလို့ သူ့အနားတိုးလာလေသည်။

"သခင်လေးနဲ့ပေါ်ကောက တွဲတာကြာပြီလားဟင်.."

မထင်မှတ်ထားတဲ့မေးခွန်းကြောင့် ရိပေါ်အကြပ်ရိုက်သွားမိသည်။ အကိုက အိမ်သားတွေအရှေ့မှာ သူ့အကြောင်းကို ဖုံးကွယ်ထားတာလား ဒါမှမဟုတ် လီကျင်းကပဲအသက်ငယ်သေးလို့ ဘာမှနားမလည်သေးတာလား။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် သူနဲ့အကို့ရဲ့ပတ်သတ်ပုံ​ကို သူကိုယ်တိုင်ဖွင့်​ပြောလိုက်ဖို့ကတော့ အရမ်းကိုရှက်စရာကောင်းလွန်းတယ်မဟုတ်လား။

"သခင်လေးကို မကြောက်ဘူးလားဟင်.. မားပြောတာတော့ သခင်လေးက အရင်တုန်းက အရမ်းသဘောကောင်းတာတဲ့။ ကျွန်တော်တော့ ဒီအိမ်မှာစပြီးနေလာထဲက သခင်လေးအားရပါးရရယ်တာမျိုး တစ်ခါမှမမြင်ဖူးဘူးရယ်။ သခင်လေးရဲ့မားဆုံးသွားတုန်းကဆိုလည်း...."

လီကျင်းကပြောနေရင်းနဲ့မှ တစ်စုံတစ်ခုကိုသတိရသွားပုံဖြင့် စကားကိုရပ်ပစ်လိုက်ရင်း ပါးစပ်ကိုလက်နှစ်ဖက်ဖြင့်အုပ်လို့ သူ့အနားကလှည့်ပြန်ဖို့လုပ်နေတာမို့ လီကျင်းရဲ့လက်ကိုလှမ်းဆွဲလိုက်ရင်း