Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
&&&
Havalar iyice soğumuştu gölge veren ağaçlar sanki bir kara bulutun geleceğinden habersizdi.Her insanın unutulduğu yerde yerdeki damlalar havaya kalkıp bir dağı olusturucak gibi ,öyle bir apansız bir atmosferin içindeydim...başıma daha ne gelebilir diye düşünmeden edemiyor dum..Ailemi çok öncelerden kaybetmiştim onları hiç tanımamıştım ama resimlerini görmüştüm onlardan geriye bana sadece bana verilen fotoğraf kaldı...ismim ve soyisimmim onların bana bahsettigi bir isimdi...kardeşim ve ben onların resmine her baktıkça hatırlıyoruz...ben cennet kaya ailesini hiç tanımamış başka ellerde büyüyen...masum bir kızdım...her kötülüğün içinde doğmuş ama sonra yalnız başımıza bu gece kadar kabus dolu yaşama mahkum edilmiştik...birde erkek kardeşim var di...yağız kaya canım kardeşim di o benim oda anne ve babami hiç ama hiç görmedi. Küçükken bana sorardı annemiz babamız kim diye bende bir şey diyemezdim...akrabalrimiz olucak insanlar bizi hor görüyor du.. keşke diyorum keşke bu dünyaya gelmeseydim..yada akrabalarimizi hiç tanımamış olsaydım onlar yüzünden bir umut ve hayal besleyemiyor dum...anne tarafımızı saymazsak diğer taraftan az çok eziyet görmüştük..ben yağız kadar güçlü olamasamda yağız beni onların zulmünden koruyor du...Çaresizlik dört bir yanımı sarıyor du kaçmak istesem gidecek yerimin olmayacağını biliyor um..ama yapamıyorum eziyetlere katlanmak çok zor iyiki canım kardeşim yağız yanımda o olmasa katlanmam zor olur onun sayesinde yaşamıma devam ediyorum...tek sığınağım o.....Bir yandan arkadaşlarım bir derdim olduğunda yanıma geliyor lardı...ve bana destek çıkıyorlardı...selin ve kağan her daim dost diyebileceğim insanlar..onları çok seviyorum...nerdemi yaşıyoruz...yağız ve ben amcam ve yengemin evinde kalıyor duk dedimya onlardan kurtulmak o kadar kolay değil...tabi bizi bu zamana kadar sevdikleri için yanında tutmuyor lar...sırf bir para için bizi köle gibi kullanıyor lardı...ben okul dışında garsonluk yapıyor dum...bu benim için zor olsada dayanmak zorundayım..bu arada ben istanbulda doğmadım..duyduğum ve bildiğim kadarıyla köyde doğmuşum bir ebe doğurtmus beni...dedem ve babaannem vermiş isimlerimi annem ve babamda olur diyip cennet ismini vermişler...çiçeklerin engüzel olan cennet...Bunu her zaman aklıma geldiğinde yanağımdan tek damla yaş akıyor du..şimdi ise istanbulun en alt tabakasında yani mahalle sokaklarında yaşıyor dum.....okulum bile yakındı...lise öğrencisiydim...suan tek hedefim doktor olmaktı..yağızin ise polis olmak o hep küçükken bile hayaliydi...benimde öyle...ama hayallerimiz aklımızda her zaman gerçek olmuyor...onları güzel bile yasiyamiyoruz...işe git eve gel derken kitabın yüzüne bile bakma fırsatım olmuyor du ne yazıkki....sen ne hayal kurarsan kur bunu bile bile asla gerçek olmaz..ben sadece umut etmiştim....gecedeki sabaha erişemiyor dum...karanlik beni içine çekercesine çekiyor du..bunun ebedî olucağını bile bile..kendimi gerçek ailem olmadan yalnız hissediyor dum...belki böyle olmayabilirdi bilmiyor um..onlar ölmeseydi biz mutlu bir aile olabilirdik..
İşten çıkmış ve iş yerinin önünde yağızı beklerken soğuk havanın üstüne üstümdeki hirkaya asılıyor dum..elimde elime takacak bir eldiven bile yoktu kış ayındaydık kazandığımız paralar kendi ihtiyacımıza gitmiyor du...amcamin kumar borcu ve yengemin boynuna taktığı aksesuarlar...bizim paralarla alınan boş bir ivir zıvır için...ben bunun için mi kendimi paraliyordum..yağız bunun içinmi tamircide çalışıyor du..bizim okul ihtiyaçlarımız bile onlara giderken bile...bunun için..yani onlar için yapıyor duk...ama demekki değmiyor...eve düzgün ekmek bile girmiyor..bu neden oluyor onlar yüzünden...ama yapmak zorundayım kardeşim için ailem için onlar diğer dünyada rahat etsinler...onlara cennet kapıları açık olsun...rahat uyusunlar canım ailem.....neyse daha fazla kötü düşünceler içinde olmak istemiyorum..sadece biraz daha dayanmam lazım burdan en kısa sürede kurtulucaz ve kendimize yepyeni bir sayfa açıcaz çok az kaldı...arkamdan adım sesleri geldiğinde oraya dönerek baktığımda yağızın yorgun argın gelişini görerek üzülmeden edemedim canım kardeşim çok yoruluyor ...yağız benden sadece bir yaş küçük olsada ginede bana abla demekten çekinmiyor du..o benim için iyi bir kardeşti yardımsever ve iyi yürekli bir insan..yanıma ulaşıp bana sarıldığında öyle bir abla diyisi vardı ki...kiyamam..yağızın yaşi 22 ydi ben ise 23 ucum...biz ikiz gibiydik onunla...biz söz verdik birbirimize asla ayrilmicaz ben evlenmicem, oda evlenmicek biz hiç kopmicaz...ellerimi ondan çekmeden göğsüne sokuldum kardeşimin usudugum zaman beni hep ısıtırdı o..
