Darcy, The Breaker of Chains: (obsessive-compulsive. psychotic-thriller.)

PHASE 14

We were driving by the highway in just a few seconds after the car pulled out of the parking lot. I nibbled my lower lips before rolling down the window and letting the cool night air in.

Halos tahimik lamang ako habang nagmamaneho siya. He was simply humming without uttering the lyrics, and the only sound was coming out of his mouth. I don't know what he was singing, but his voice made me, somehow—calming.

Later on, a quick glance at his dashboard reveals that it's half past eight o'clock in the evening.

"Here we go..." mahinang bulalas niya habang abala ang kanyang mga mata sa pagtingin sa gilid, likod, at unahan. At habang ang ekspertong maugat rin niyang braso at kamay ay abala sa pag-abante nang manibela.

Parehas kaming napasaludo nang tingin sa condo. He licked his lips and glazed me once again.

"So, you really live around here,"

Sa tono niya, hindi siya tanong. Hindi rin isang pahayag.

Napakunot pa ako sa sinabi niya.

Mukhang may nalalaman siya tungkol sa'kin, ah? Nakita niya ba ako? Paano? Coincidence lang ba talaga? At sa dinamiraming nagko-condo rito, paano naman niya nalaman na isa ako sa naninirahan dito? Paanong... sa puntong ito ay natatandaan niya pa ako?

My lips parted as I licked my lips.

Naramdaman ko agad ang kagaspanganan ng aking labi dahil sa panunuyot ng aking lalamunan. Umiwas ako nang tingin ng mapansin kong lumapat ang karagatan niyang mata sa labi ko—na agad naman ding ikinatikom ko nang magparte 'to, dahilan na umangat papunta na naman pabalik sa mata ko ang paglapat nang kanyang tingin. Para bang nasusubaybay niya ang bawat maliit na detalye't galaw nang reaksyon ko.

Damn it...

I mentally shook my head and slapped my face.

Agad ko pinalis ang kung anumang naiisip ko at baka kung saan pa humantong 'to.

Napabuntonghininga ako ng malalim nang ngayon ko lang natanto ang aking kaibahan sa kasuotan ko sa kanya. Hindi na ako nag-abala pang mahiya kahit na simpleng Stranger Things oversized black shirt with The Hellfire Club episodic poster print, high-waisted white-washed shorts, and Nike Dunk Lows lang ang suot ko. Laging nakamessy-bun ang aking buhok at dahil bibili lang naman sa store, ay hindi na ako nag-abala pang maggayak sa mukha.

Naisip ko lang naman kanina bago umalis, ang mahalaga ay naligo naman ako.

Kaya bakit ako nag-iisip ng ganito? Ano naman kung simple at parang nasa bahay lang ako kahit na may gwapo at pormadong lalaking nasa tabi ko? At inihahatid pa ako?

Pero naisip ko rin, magmumukha yata akong bata kapag kasama ang lalaking 'to. Sa tindig at tangkad pa lang niya, mapapasaludo ka na lang talaga. He's wearing a black leather jacket, a black shirt na tamang yumayakap sa kakisigan ng kanyang katawan, the same with his pants, and his Giuseppe Zanotti high-top sneakers.

He looks brooding, mysterious, tattooed, and badass. Everything about him is dark. Pero gayunpaman, para pa rin siyang lumiliwanag sa latag ng kadiliman. Nagmistulang taong buwan. Mabuti na lamang ay may kaputian siya kaya mas lalong naniningkad ang kulay karagatan niyang mga mata. Naramdaman ko ang lalagukan ko sa leeg nang ako'y lumunok nang aksidente lumapat ang mata ko kanyang labi.

And his red lip... which resembled a moon, and was super lustrous, really made him look like a vampire drinking the fresh blood of a mortal victim.

Mukha siyang supladong tingnan pero dahil kinakausap niya ako, malayung-malayo sa interpretasyon ko. He looks very unpredictable. Masasabi kong... isa siyang mapilyo't gwapo't makulit na lalaki.